พระอริยบุคคลเบื้องบน ๒ ครับ

อิอิ...
ไปสงสัย...คุณธรรมนองใครเขาละครับ....หรือสงสัย..ตัวเอง
อิอิ

ความเห็นส่วนตัวนะครับ
ร้องไห้..ฟูมฟาย..นี้..โสดาบันก็เป็นได้...สกิทาคามี...อาจไม่ถึงกับฟูมฟาย
น้ำตาไหล...นี้..อนาคามี...ก็เป็นได้..และ..อรหัตมรรค...ก็อาจมีข้างใน

ถามไว้เป็นความรู้ นะคร๊าบ

พระอริยะที่ดับชอบ ชัง เฉย ได้ก็ไม่ร้องไห้ แม้กระทั่งปุถุชนที่ดับชอบ ชัง เฉย ได้ชั่วขณะหนึ่งเค้าก็ไม่ร้องให้เหมือนกัน..กำหนดดับไปที่ต้นเหตุ คือตัวจะ จะคิดดับๆๆ ตลอดเวลา

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับ ณ พระวิหารบุพพาราม ซึ่งนางวิสาขาเป็นผู้สร้าง ถวายใกล้กรุงสาวัตถี ขณะนั้นหลานสาวชื่อว่าสุทัตตีผู้เป็นที่รักเป็นที่พอใจอย่างยิ่งของนางได้ ถึงแก่กรรมลง ทำให้นางเศร้าโศกเสียใจ ร้องไห้รำพันถึงหลานรัก เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคทั้ง ๆ ที่กำลังร้องไห้อยู่ด้วยพระพุทธองค์ตรัสถามเหตุแห่งความเศร้า ทรงทราบโดยตลอดแล้ว จึงตรัสถามว่า

“ดูก่อนวิสาขา ในพระนครสาวัตถีนี้ เธอต้องการบุตรหลานสักกี่คน ?”
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ต้องการบุตรหลานในพระนครนี้ทั้งหมด พระเจ้าข้า”
“ดูก่อนวิสาขา ก็ในพระนครสาวัตถีนี้ มีคนตายวันละเท่าไร ?”
“ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ในพระนครสาวัตถีนี้ มีคนตายวันละ 1 คนบ้าง 2 คนบ้าง ถึงวัน ละ 10 คนบ้าง พระเจ้าข้า”
“ดูก่อนวิสาขา ถ้าคนเหล่านั้นเป็นบุตรหลานของเธอจริง เธอก็คงมีหน้าเปียกชุ่มด้วยน้ำ ตาโดยไม่มีวันแห้งเหือด วิสาขา คนในโลกนี้ ผู้ใดมีสิ่งเป็นที่รัก 100 ผู้นั้นก็จะมีทุกข์ถึง 100 ผู้ใดมีสิ่งเป็นที่รัก 50 ผู้นั้นก็จะมีทุกข์ถึง 50 เช่นกัน

“ดูก่อนวิสาขา เราขอบอกเธอว่า ความทุกข์ ความเศร้าโศก ความพิไรรำพัน ที่คนทั้ง หลายประสบกันอยู่ในโลกนี้ ก็เพราะอาศัยสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก ถ้าไม่มีสัตว์หรือสัตว์อันเป็นที่รักแล้ว ความทุกข์ ความเศร้าโศก ความพิไรรำพันเหล่านั้นก็ไม่มี ผู้นั้นก็จะมีแต่ความสุข ดังนั้น ผู้ปรารถนาความสุขให้กับตนเอง ก็ไม่ควรทำสัตว์หรือสังขารให้เป็นที่รัก”

http://www.baanjomyut.com/library_2/wisaka/09.html

เอแล้วพระพุทธเจ้าตอนบรรลุธรรมทรงร้องไห้หรือเปล่า...

ไม่รู้..คับ

ทุกข์ โทมนัส ร้องให้ โศกเศร้า เพ้อ ร่ำไร รำพัน คร่ำครวญ เสียใจ เหล่านี้เกิดจากทุกข์ใจ
ทุกข์ทั้งหลายเหล่านี้ พระอนาคามีท่านก็ได้ดับไปสิ้นแล้ว จะไม่หลงเหลือให้พระอรหันต์ดับอีกเลย

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนนายขมังธนู พึงยิงบุรุษด้วย ลูกศร
ยิงซ้ำบุรุษนั้นด้วยลูกศรดอกที่ ๒ อีกก็เมื่อเป็นอย่างนี้
บุรุษนั้นย่อมเสวย เวทนาเพราะลูกศร ๒ อย่าง คือ ทางกายและทางใจ

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ปุถุชน ผู้ไม่ได้สดับ ก็ฉันนั้นเหมือนกัน
อันทุกขเวทนาถูกต้องแล้ว ย่อมเศร้าโศก ร่ำไร รำพัน ทุบอกคร่ำครวญ
ย่อมถึงความงมงาย เขาย่อมเสวยเวทนา ๒ อย่าง คือ เวทนาทางกายและเวทนาทางใจ

พระอนาคามีจนถึงพระอรหันต์ทั้งหลาย แม้จะโดนลูกศรก็จะทุกข์เพียงร่างกายแต่จะไม่ทุกข์ใจ
หมายถึงจะไม่ร้องให้ เศร้าโศก เสียใจ อะไรเลย