อโสกะเคยใช้คำทำนองว่า..

ใช้บัญญัติได้บัญญัติ
ใช้ปรมัตถ์ได้ปรมัตถ์...

ไม่ใช่หรือครับ?

คุณกบสังเกตไหม ที่ผมมีคำเชื่อมโยงจากบัญญัติไปสูปรมัตถ์ว่า

"เป็นบัญญัติชี้ปรมัตถ์"

ชี้ให้ดูและสังเกตปรมัตถ์ เมื่อเหลือแต่สังเกตอย่างเดียวจึงจะเกิด

"เอาปรมัตถ์ หาปรมัตถ์ เห็นปรมัตถ์ ได้ปรมัตถ์ เป็นปรมัตถ์"

เคยบอกทำนองว่า....ใช้บัญญัติไม่มีทางเห็นปรมัตถ์....ไม่ใช่หรอ

ตอนนี้...จะใช้บัญญัติชี้ปรมัตถ์...ซะแล้ว

เอ๋...เอางัยเนี้ย??

ใช้บัญญัติหาปรมัตถ์...อันนี้พอเห็นด้วย..นะ

คือ..ปรมัตถ์...มันเป็นผล..นะ..มันพูดไม่ได้..แต่เข้านั้น...มันผ่านบัญญัติทั้งนั้นแหละ...ไม่มีใครใช้ผลฟกาผลได้หรอก....เพราะผลต้องเกิดจากเหตุ...

โยนิโส....1
มนสิการ...ก็อีก1..

เอาอะไรเก็บใว้ในใจอย่างแหยบคาย...หนอ.....หากไม่ใช่..ผลที่ได้จากการใคร่ครวญพิจารณา

ผล...อันใดที่เกิดจากการทำงานของตนเองแล้วไซ้ร์....หากหยิบผลขึ้นมาดู....เรื่องราวต่างๆที่ตนได้เคยกระทำใว้จนได้ผลอันนี้มา....จะหลั่งไหล่พรั่งพรู..

ผู้ลงมือกระทำด้วยตัวเอง...จะย้อนเหตุมาหาผลก็ได้...จะสาวจากผลไปหาเหตุก็ได้..
.เพราะตนเป็นผู้ทำด้วยมือของตัวเอง

คนปลูกมะม่วง....จนได้ผลมะม่วง....จะให้พูดว่ากว่ามะม่วงจะออกลูก...ตอนไหนต้องทำอย่างไร..พูดได้หมด

เป็นเพราะกบ แยกบัญญัติกับปรมัตถ์ ออก โดยใช้ความคิดแยก ไม่ได้ใช้ผลปฏิบัติมาช่วยแยก มันจึงเกิดความเห็นเบี่ยงเบนจากธรรม

ปรมัตถ์....เป็นสัจจะ ความจริง ที่แสดงให้รู้ ตรงที่ใจ ไม่มีคำอธิบาย บอกกล่าว...สมมุติ ตั้งชื่อให้ได้ เรียก "ปรมัตถบัญญัติ" บอกวิธีเข้าไปสัมผัสได้ แต่อธิบายสภาวะปรมัตถ์นั้นให้ใครเข้าใจไม่ได้ ผู้อยากรู้ต้องเข้าไปสัมผัสด้วยใจของเจ้าของ

บัญญัติ ......เป็นความจริงหรือเรื่องราว ที่ต้องใช้สัญญา สมมุติ บัญญัติ บอกกล่าว ต้องคิดนึกปรุงแต่ง เทียบ เดา

ตัวอย่าง

รสเค็ม..........เค็ม เป็นปรมัตถบัญญัติ.....อธิบายความเค็มไม่ได้ แต่ บอกวิธีที่จะไปสัมผัสรู้ความเค็มได้ เช่นบอกว่า

"ถ้าอยากรู้รสเค็ม เธอจง เอาเกลือมาแตะที่ลิ้นซิ"......นี่เป็นปริยัติศาสนา.....ถ้าผู้อยากรู้ ทำตาม คือเอาเกลือมาแตะลิ้น.....การพยายามหาและเอาเกลือมาแตะลิ้น เป็นปฏิบัติศาสนา........รสเค็มปรากฏรู้ขึ้นที่ใจ เป็นปฏิเวทศาสนา......ช่วงเวลาที่พยายามเอาเกลือมาแตะลิ้น จนรู้รสเค็มขึ้นมานั้น เป็นช่วงเวลาแห่งปรมัตถ์หาปรมัตถ์ ย่อมเห็นปรมัตถ์ คือ รู้รสเค็ม ได้ปรมัตถ์ คือหมดสงสัยในความเค็ม

นิพพาน.......นิพพาน เป็นปรมัตถบัญญัติ....อธิบายสภาวะนิพพานไม่ได้ แต่บอกวิธีที่จะเข้าไปสัมผัสสภาวะนิพพานได้ เช่นบอกว่า

"ถ้าอยากสัมผัสสภาวะนิพพาน เธอจงเจริญสติปัฏฐาน 4 เจริญมรรค 8 เจริญปัจจุบันอารมณ์ หรือเจริญอานาปานสติ ตามอานาปานสติสูตร หรือ เธอจงเจริญโพธิปักขิยธรรม 37 ประการ".......นี่เป็นปริยัติศาสนา

ผู้อยากรู้อยากสัมผัสนิพพาน ลงมือปฏิบัติตามวิธีการที่บอก เป็นปฏิปัตติศาสนา ถ้านิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์อยู่โดยไร้ความคิดนึก เป็นปรมัตถ์หาปรมัตถ์

ถ้านั่งคิดพิจารณาไปตามสภาวธรรมเป็นบัญญัติหาปรมัตถ์

ถ้านั่งบริกรรมภาวนา ท่องคาถา เพ่งนิมิต เจริญกสิณ สวดมนต์ เป็น บัญญัติหาบัญญัติ

ปรมัตถ์หาปรมัตถ์ จนรูป นาม แยกจากกัน อนิจจะตา ทุกขะตา อนัตะตา ลักขณะปรากฏรู้ชัดขึ้นในจิต วิปัสสนาญาณ 16 เจริญไปจนครบ นิพพานธาตุปรากฏแก่จิตโดยแจ่มแจ้ง จนหมดสงสัย

หยุดทำ กระทู้ก็หยุดเดิน นี่วิบากที่เห็นชัดและดูง่ายที่สุดครับ

ถั้าหยุดสนิทกระทู้ก็ตกจากหน้าหนึ่ง