ตอบ1อริยะมรรคมีองค์8 และปฐมฌานต้องมีจะขาดไม่ได้ เป็นโคตรภุบุคคลอย่างน้อยเห็นได้ต่ำกว่านี้หมดสิทธิ
ตอบ2เห้นทุกท่านและต้องมีธรรมกายทุกท่าน.....หลายๆท่านไม่ใช่แค่ฌาน4แต่เป้นฌาน5,6,7,8
และต้องเข้าสติปัฏฐานสี่อันเป้นโลกุตตระฌาน
ตอบ3เอาไว้ใช้กับพวกนอกศาสนา
ตอบ4กฏไตรลักษณ์ใช้ไม่ได้กับนิพพาน เพราะนิพพานเที่ยงยั่งยืนเป็นสุข และซึ่งได้บัญญัติว่าอัตตาของพระอริยะเจ้ารวมทั้งมรรคญานผลญานด้วย

ถ้าหลงสายปาดกันมาก ต้องตอบมาว่าทำไมสายปาดนักปาด ถึงไม่ให้คนศึกษาสุริยะสูตรอันพระพุทธองค์สั่งสอนไว้ดีแล้ว

ตอบเพราะไม่มีญานทัศนะไปรู้ไปเห้นแค่ในเรื่องอวกาศจักรวาลต่างๆ ไงล่ะ แล้วจะเอาอะไรไปรู้นิพพานแถมบิดเบือนเรื่องนรกสวรรค์อีกต่างหาก

จากที่ท่านตอบในข้อ 3
เรื่องพระสารีบุตรเถระ [๗๘]
ข้อความเบื้องต้น
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภพระสารีบุตรเถระ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "อสฺสทฺโธ" เป็นต้น.

สัทธินทรีย์เป็นต้นมีอมตะเป็นที่สุด
ความพิสดารว่า ภิกษุผู้อยู่ป่าเป็นวัตร ประมาณ ๓๐ รูป วันหนึ่งไปสู่สำนักพระศาสดา ถวายบังคมนั่งแล้ว. พระศาสดาทรงทราบอุปนิสัยแห่งพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทาทั้งหลายของภิกษุเหล่านั้นแล้ว ตรัสเรียกพระสารีบุตรเถระมา ตรัสถามปัญหาปรารภอินทรีย์ ๕ อย่างนี้ว่า "สารีบุตร เธอเชื่อหรือ? อินทรีย์ คือศรัทธา อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมหยั่งถึงอมตะ มีอมตะเป็นที่สุด."
พระเถระทูลแก้ปัญหานั้นอย่างนี้ว่า
"พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ย่อมไม่ถึงด้วยความเชื่อต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าในอินทรีย์ ๕ นี้แล (ว่า) อินทรีย์ คือศรัทธา ฯลฯ มีอมตะเป็นที่สุด,
ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อินทรีย์ คือศรัทธานั่น อันชนเหล่าใดไม่รู้แล้ว ไม่สดับแล้ว ไม่เห็นแล้ว ไม่ทราบแล้ว ไม่ทำให้แจ้งแล้ว ไม่ถูกต้องแล้ว ด้วยปัญญา, ชนเหล่านั้นพึงถึงด้วยความเชื่อต่อชนเหล่าอื่นในอินทรีย์ ๕ นั้น (ว่า) อินทรีย์ คือศรัทธา ฯลฯ มีอมตะเป็นที่สุด."
ภิกษุทั้งหลายฟังคำนั้นแล้ว ยังกถาให้ตั้งขึ้นว่า "พระสารีบุตรเถระแก้แล้ว ด้วยการถือผิดทีเดียว, แม้ในวันนี้ พระเถระไม่เชื่อแล้วต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเชียว."

พระสารีบุตรอันใครๆ ไม่ควรติเตียน
พระศาสดาทรงสดับคำนั้นแล้ว ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอกล่าวคำเชื่ออะไรนั่น? เราแล ถามว่า
สารีบุตร เธอเชื่อหรือว่า ‘ชื่อว่าบุคคลผู้ไม่อบรมอินทรีย์ ๕ ไม่เจริญสมถะและวิปัสสนา สามารถเพื่อทำมรรคและผลให้แจ้งมีอยู่"
สารีบุตรนั้นกล่าวว่า "พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ไม่เชื่อว่า ‘ผู้กระทำให้แจ้งอย่างนั้น ชื่อว่ามีอยู่’ สารีบุตรไม่เชื่อผลวิบากแห่งทานอันบุคคลถวายแล้ว หรือแห่งกรรมอันบุคคลกระทำแล้ว ก็หาไม่" อนึ่ง สารีบุตรไม่เชื่อคุณของพระรัตนะ ๓ มีพระพุทธเจ้าเป็นต้น ก็หาไม่, แต่สารีบุตรนั้นไม่ถึงความเชื่อต่อบุคคลอื่นในธรรม คือฌาน วิปัสสนา มรรค และผล อันตนได้เฉพาะแล้ว;
เพราะฉะนั้น สารีบุตรจึงเป็นผู้อันใครๆ ไม่ควรติเตียน,
เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม ตรัสพระคาถานี้ว่า :-
๙. อสฺสทฺโธ อกตญฺญู จ สนฺธิจฺเฉโท จ โย นโร
หตาวกาโส วนฺตาโส ส เว อุตฺตมโปริโส.
นระใดไม่เชื่อง่าย มีปกติรู้พระนิพพานอันปัจจัยทำไม่ได้
ตัดที่ต่อ มีโอกาสอันกำจัดแล้ว มีความหวังอันคายแล้ว,
นระนั้นแล เป็นบุรุษสูงสุด.

ฝึกจิตคงอ่านไม่แตก

โปรดสังเกตว่า
พวกที่ชอบอ้างกาลามสูตรบ่อย ๆ ก็คือพวกที่คัดค้านคำสอนของพระองค์โดยตรงว่า นรก สวรรค์ เทวดา พรหมไม่มี นิพพานสูญ คนตายแล้วสูญไม่เกิดอีก


http://tangnipparn.com/page1_b00k4.html

อืมมมมมคนเขียนบทความนี้ข้อมูลสังเกตุแม่นดี

มันเป็นลักษณ์ว่า ต้องรู้ต้องเห็นเอง จึงจะเชื่อ 100 % นะครับ ถ้าเชื่อหมดทุกอบ่าง ก็คงไม่ต่างกับศาสนาอื่นนัก พุทธต้อง เชื่อแบบ ศรัทธานำ ปัญญาไตร่ตรอง
แต่นี้ก็ไม่สำคัญเท่ากับ ปฎฺิบัติ ให้ถึง ความศรัทธา และความเชื่อ ในสิ่งนั้นมากกว่า

ผมคิดตามประสาคนโง่ เช่นนั้นนะครับ

อ่านใหม่ให้ดีๆเอาเฉพราะที่คุณลอกมาล่ะกัน