นี้ก็อีกหนึ่ง...ตัวอย่างครับ

viewtopic.php?f=1&t=40890&start=15

มีแบบแท้...แบบเทียม...ด้วยรึครับ

มันเป็นยังงัยนะ...

เดิมดิฉันไม่ได้ศึกษามาในทางด้านมหาสตินะค่ะดิฉันเป็นนักปฎิบัติแนวกรรมฐาน 40ค่ะ..แต่เหตุการณ์บังคับให้

ศึกษามหาสติ เพราะทุกข์..อยากหาเหตุแห่งทุกข์ให้ตัวเอง เพื่อให้รู้ว่า ทุกข์ที่เรารู้สึกนี่มาจากอะไร เลยต้อง

มาศึกษา หาที่มาที่ไปของทุกข์ เมื่อมาฝึกมหาสติแล้ว ในการพิจารณา ปฎิกูลบรรพ ธาตุบรรพ นวสี

ดิฉันคิดรวมไปถึง อสุภกรรมฐาน และ ละสักกายทิฎฐิในสังโยชน์10 ด้วย ในการพิจารณาแบบนี้

ทำให้ดิฉันเดินผิดในทางมหาสติไง ค่ะ เพราะการละสักกายทิฎฐิ คือ คิดและพิจารณาว่า เราไม่ใช่ขันธ์5

ขันธ์5ไม่ใช่เรา เมื่อพิจารณาแบบนี้ ผลของการพิจารณา กลับกลายเป็นว่า ดิฉันเพิกรูปในกายไป ทำให้ดิฉันไม่

สามารถพิจารณากายได้อย่างต่อเนื่อง มันถึงชะงักงันอย่างนี้ค่ะ..เพราะดิฉันตีความหมายผิด ทำให้การเดินทาง

ธรรมผิด อีกอย่าง ดิฉันไม่มีความถนัดในเรื่องของการตีความของข้อธรรม แปลธรรมทีไร แปลผิดความหมาย

ทุกทีไปค่ะ......

ไม่ใช่การเดินผิดซะทีเดียวตราบใดที่มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งและทางปฏิบัติ เช่น ความเมตตา เป็นธรรมที่เกิดขึ้นแล้วเป็นสัมมาสังกัปปะ นี่คือทางเดินที่ถูก แต่การตระหนี่ขี้เหนียวนี่คือการเดินผิด ผมอ่านแนวปฏิบัติของคุณต้องขอโทษที่จับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่เข้าใจว่าคุณพูดเรื่องอะไร เกี่ยวกับการเดินผิดเดินถูกอย่างไร

คุณบอกว่าพิจารณากายเห็นตัวเองในกระจกเหมือนซากศพ อยากถามว่าสังขารเกิดขึ้นไหมครับ คือเห็นตัวเองเหมือนซากศพเพราะจิตปรุงแต่ง นั่นคือเห็นแสงตรงหน้าแต่เข้าใจว่าเป็นภาพมีตัวตนมีเรามีเขา เพราะจริงๆสิ่งที่เห็นเป็นแค่แสง ถ้าคุณดับไฟแล้วมองตัวเองในกระจกตอนดึกคุณจะเห็นอะไร คุณจะมองไม่ค่อยออกว่าเป็นภาพอะไร เหตุเพราะมีแสงกระทบ ดังนั้นจิตปรุงแต่งเพราะเห็นแสงว่าเป็นตัวเราตัวเขา สังขารจึงเกิด

ขอบคุณ คุณ eragon_joe ที่นำข้อความของคุณ ขณะจิตมาให้อ่านอีกครั้งค่ะ ดิฉันจะลองไปทำดูเรื่องการดูความว่างโดยไม่ปรุงแต่งน่ะค่ะ

รู้สิ่งใด ก็ไม่สู้เท่า รู้ได้ด้วยตนเอง

ปฏิบัติสิ่งใด ก็ไม่สู้เท่า ปฏิบัติได้ด้วยตนเอง

พิจารณาสิ่งใด ก็ไม่สู้เท่า พิจารณาได้ด้วยตนเอง

[quote="ชาวโลก"]
ดิฉันดูความว่างอยู่หลายอาทิตย์ค่ะ แต่ส่งผลระหว่างวันว่า จิตดิฉันลอย ปกติระหว่างวันดิฉันจะรู้ลมหายใจเข้าออกเสมอ แต่ช่วงที่ดูอยู่นั้นจิตลอย ลอยเว้งว้างแบบไม่มีที่สิ้นสุด แรกๆลอยนิดๆ วันต่อมาเริ่มลอยมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ จนมีวันนึงดิฉันคิดได้ว่า พระท่านเคยบอกว่า เราอย่าประมาทในชีวิต เราควรคิดถึงความตายเป็นปกติ เมื่อนึกถึงคำพระคำนี้ ทำให้คิดว่า ถ้าเราตายตอนนี้ เราต้องลอยตามแบบสภาวะที่เรากำลังลอยอยู่แน่ๆ เพราะนึกถึงคำอีกคำนึงได้ของพระท่านว่า ตอนตายเรานึกถึงสิ่งใด เราจะไปเป็นในสิ่งนั้น ช่วงนั้นดิฉันเริ่มลอยขึ้นเรื่อยๆมากขึ้นทุกๆวัน พอนึกถึงคำพระสองประโยคนี้ ทำให้ดิฉันหยุดทำมหาสติค่ะ

[color=#0000FF]ปกติดิฉันใช้การเดินในการทำกรรมฐานค่ะ ระหว่างวันเมื่อใช้สมาธิน้อยๆเลียๆ จะไม่มีปัญหาในการพิจารณากาย แต่เมื่อใด ทำกรรมฐานอย่างจริงจัง เพ่งพิจารณาอย่างจริงจัง ไม่นานก็ต้องไปจบที่อวกาศทุกทีไป เลยเป็นเหตุให้ต้องอยู่ทำมหาสตินะค่ะ ดิฉันหยุดทำมหาสติได้ 2 เดือนแล้ว ..


อาการลอยแบบนั้นน่าจะเกิดจากกำลังของสติ และปัญญายังไม่พอ เหมือนจิตจึงตกภวังค์ ตอนเริ่มปฏิบัติใหม่ๆ ผมเคยเป็นไม่ทราบว่าคล้ายกันหรือปล่าว คือเมื่อผมเริ่มนั่งสมาธิโดยหัดเอาจากการอ่านหนังสือ เมื่อนั่งสักพักจิตเริ่มสงบก็เกิดอาการจิตลอยๆ เคว้งคว้างวูบวาบ มีอาการจะตกวูปเหมือนอยู่ปากเหว เหมือนจิตกล้าๆกลัวๆที่จะตกลงไป จึงปรับมาปฏิบัติแนวอานาปาณสติและสติปัฏฐานแทนรู้สึกถูกจริตกว่า ก็ได้ความรู้เพิ่มพูนมาเรื่อยๆ


การละความเห็นผิดของจิตที่มีต่อขันธ์ 5 ที่ยึดเอาขันธ์ 5 เป็นตน แปลว่า ละความยึดถือยึดมั่นในขันธ์5 แต่ขันธ์ ยังคงอยู่ตามสภาพของมัน...ดิฉันเข้าใจถูกไหมค่ะ


ถูกต้องครับแต่การละความยึดมั่นในขันธ์ 5 ไม่ใช่การปล่อยปละไม่สนใจ แต่อยู่ด้วยปัญญา เปรียบดังที่ครูอาจารย์ท่านเปรียบขันธ์ 5 ดังแพสวะ ต้องบำรุงดูแล เพื่อพาประคองข้าม ห้วงวัฏฏะ เป็นเครื่องมือพาออกจากทุกข์ ไม่ถือมั่นขันธ์ กาย จิต แต่รู้อยู่ ดูอยู่ พอกพูน ศีล สมาธิ ปัญญา ให้แข้มแข็ง มีกำลัง ปลด ปละ ละ วาง คาย สำรอก กิเลส ตัณหา อุปทาน จนขันธ์ทั้งหลายเบาลง เย็นลง จนถึงที่สุด เป็นนิพพาน ที่ผมเห็นอยู่ กำลังทำอยู่เป็นอย่างนี้

ส่วนการปฏิบัติแนวมหาสติที่คุณกล่าวมานั้น ผมไม่แน่ใจว่าเป็นการปฏิบัติแนวใหนเพราะผมไม่แตกฉานแนวสมถะกรรมฐานอันนี้ต้องขอยกให้ผู้รู้ด้านนี้มาวินิจฉัย แต่ที่อ่านตามดูน่าจะไม่ตรงกับ สติปัฏฐาน 4 ทั้งหมด ลองมาปฏิบัติสติปัฏฐานอย่างจริงจังดูสิครับ ผมเคยเจริญสติอย่างเข้มข้น ถึงขนาดง่วงอยู่กำหนดสติเพ่งจนหายง่วงเดี๋ยวนั้น แต่เมื่อทำไปหลายๆวัน ก็ปวดหัวมาก พิจารณาดูจึงรู้ว่าพักผ่อนไม่เพียงพอ จิตเราไหว แต่กายบอกว่าไม่ได้ จึงเลิกเพ่ง ใช้วิธีกำหนดรู้อย่างกลางๆ พอดี ไม่ฝืน สักพักก็ก้าวหน้าต่อไปได้(ผมศึกษาด้วยวิธีดูจิต ไม่จมในความคิด เจริญสติแบบเคลื่อนไหว แบบหลวงพ่อเทียน )

ตั๊บแก...เล่นง่าย..นะตั๊บแก




ก็ถูกแล้ว...สมถะแล้วมาวิปัสสนา...ก็ใช้สมถะนั้นแหละพลิกมาวิปัสสนา



อสุภะ....ทำให้เราละ...เราคลายความกำหนัดในราคะ

สักกายทิฏฐิ...พิจารณาหาความเป็นเราในอาการ 32 (ซึ่งมันไม่มี)...ขั้นหยาบ..เห็นความเสื่อมสลายคือการตายของทุกสิ่ง...ขั้นกลาง...เห็นร่างกายเป็นของสกปรกเน่าเหม็น...ขั้นละเอียด...หาความเป็นเราไม่มีในขันธ์5...นี้จำขี้ปากของอาจารย์มา..

หากคุณถนัดอสุภะ...ก็เอาอสุภะมาพิจารณา....โดยมองที่กายเรา....เน้นว่าต้องเป็นกายเรา(เพราะอวิชชามันรักที่สุดก็กายเรานี้แหละ...ไม่ใช่กายไหน)....ถามมันไปว่านี้หรือเรา...ถามจี้มันไปเรื่อย ๆ...ซากศพเน่าเหม็นนี้หรือคือเรา....จนมันลงใจจริง ๆ ว่า...ไม่..เมื่อไร..ก็โอเค

อีกอย่าง....คือเอาร่างกายเรามาผ่าดูเล่น...บางคนอาจจะเห็นด้วยกำลังญาณหรือฌาณ....บางคนอาจเห็นด้วยความคิดพิจารณา...จะอย่างไหนก็แล้วแต่...แต่ผลที่ได้จะเหมือนกันคือ....ไม่เห็นมีเราในร่างนี้นั้นเอง....อันนี้ลองแล้ว..ดี..แต่ยังลองไม่สุด

ทีนี้....ก็เข้ามาที่อาการ...การเข้าอวกาศ

พอคิดว่า...ขันธ์ 5 นี้ไม่ใช่เรา...มันก็พรึมไปอวกาศเลยหรือ?

พอเข้าอวกาศแล้ว...รู้สึกอย่างไร?


ก็แปลก....ที่เล่า ๆ มานี้...ก็เห็นแต่อ่านเองทำเอง...ก็ทำมาได้ตั้งเยอะ
ไปวัดไปวาบ้างมั้ยละครับนี้....

29253.ภารสุตฺตกถา แสดงธรรม(วิธีถอดขันธ์5)โดยพระมงคลเทพมุนี



viewtopic.php?t=29253


พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค



มหาวรรค อานาปาณกถา

เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ บรรทัดที่ ๔๐๗๐ - ๕๑๙๙. หน้าที่ ๑๖๗ - ๒๑๒.
http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B ... agebreak=0

นึก ๆ แล้ว...ว่าต้องมา...

ยังมีอีกหลายท่าน..ยังไม่มา....

ผมช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง แต่ก็มีคุณเช่นนั้นที่ดูพวกคุณอยู่ทุกวัน

มาที..ก็จัดหนัก..เลยนิ

สวัสดีครับพี่ชาวโลก
**พิจารณาจากที่พี่กล่าวมาในผลการปฏิบัติของพี่นั้นอยู่สูงกว่าภูมิปัญญาที่ผมมีจึงไม่อาจกล่าวว่าผิดหรือถูกอะไรได้เต็มปากมากนัก แต่ก็พอทราบลักษณะอาการดังกล่าวจากคำบอกกล่าวของพระอาจารย์ท่านที่ได้สั่งสอนไว้ แต่ยังไงก็ไม่ขอแนะนำอะไรดีกว่าครับในเรื่องการแก้ไข แต่อยากถามว่าพี่เป็นคนพื้นเพที่ไหนครับหรอทำงานอยู่ที่ไหน เผื่อมีครูบาอาจารย์ที่อยู่ใกล้ๆที่ผมพอจะทราบ ผมจะได้แนะนำให้พี่ไปปรึกษาเพื่อขอหลักธรรมเพื่อนำไปปฏิบัติต่อหรือแก้ไขได้ครับ เพราะนักปฏิบัติเราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องมีครูบาอาจารย์ที่พึ่งได้เป็นสรณะด้วยนะครับ เพื่อเวลาอย่างนี้แหละครับ
ขอบคุณครับ