[b]การกล่าวถึงพระไตรปิฎก จะต้องกล่าวถึงความหมายทางธรรม
และจะต้องกล่าวถึงที่มาของพระไตรปิฎก ไอ้ที่กรัชกายพูดมามันไม่ใช่
ความหมายของพระไตรปิฎก

ฉันทะก็คือฉันทะ มันเป็นอาการของจิต เป็นหนึ่งในเจตสิก๕๒

ถ้าเป็นฉันทะสภาวะโดดๆมันจะไม่แตกต่างกัน แต่ที่แตกต่างมันเป็นเพราะมีเหตุหรือเป็นเหตุปัจจัย
ที่แตกต่างกัน

ตัวอย่างเช่น กามฉันทะ ...ก็คือ มีกามคุณห้าเป็นเหตุให้เกิดฉันทะ

ส่วนอิทธิบาทสี่ หมายถึง.....สภาพธรรมอันเป็นกุศล(งาน) เป็นเหตุให้เกิดฉันทะ

สังเกตุ มันมีธรรมตัวอื่นเป็นเหตุปัจจัย มันต่างกันที่เหตุปัจจัย ไม่ใช่ต่างกันที่ฉันทะ

สิ่งที่เกิดขึ้นภายในกายใจ มันเป็นสภาวะที่เรียกว่าสังขาร มันเกิดดับ

กามฉันทะ .......กามฉันทะไม่ได้เกิดพร้อมกัน มันมีธรรมตัวหนึ่งเกิดและดับไป
แล้วจึงเกิดธรรมอีกตัวขึ้น

ฉันทะในอิทธิบาทสี่ก็เช่นกัน เกิดการจำได้หมายรู้ในสภาพธรรมและดับไป
จึงเกิดสภาวะธรรมตัวใหม่ขึ้น

ฉันทะก็คือฉันทะ

ถึงได้บอกให้เอาปัญญามาพิจารณาธรรม อย่าเอาความจำได้หมายรู้มาพูดธรรม
การไม่ใช้ปัญญาใคร่ครวญ หาเหตุผลก่อนที่จะตอบคำถาม
คำตอบก็จะเป็นอย่างที่กรัชกายกำลังตอบ นั้นก็คือตอบเหมือนกำปั่นทุบดิน
หาสาระในธรรมไม่ได้ ในหนังสือว่าอะไรก็ลอกเอามาตอบแบบส่งเดช

การกล่าวถึงพระไตรปิฎก จะต้องกล่าวถึงความหมายทางธรรม
และจะต้องกล่าวถึงที่มาของพระไตรปิฎก ไอ้ที่กรัชกายพูดมามันไม่ใช่
ความหมายของพระไตรปิฎก

ถ้าเป็นข้อสอบแบบอัตนัย กรัชกายได้ศูนย์ แถมถูกครูด่าด้วยว่า ไอ้นกแก้ว



ธรรมะบ้าบอที่ไหนบอก คนคือธรรมะ ธรรมะแท้ๆมีแต่สัตว์โลก
และการพิจารณาธรรม ต้องพิจารณาที่กายใจของตนเอง
ไม่ใช่ไปพิจารณาคน หรือกายในผู้อื่น.....เข้าใจมั้ย


ธรรมที่พระพุทธองค์ทรงสอน จะต้องอยู่ในหลักแห่งอริยสัจจ์
นั้นหมายความว่า อริยสัจจ์สี่เป็นหลักแห่งธรรมทั้งมวล ธรรมทุกบัญญัติต้องอยู่
ในกรอบของอริยสัจจ์สี่

ตัณหาในปฏิจจ์สมุบาท ถ้ากล่าวในหลักแห่งอริยสัจจ์สี่
ตัณหาในปฏิจจ์เป็น......ทุกข์ ในอริยสัจจ์สี่

ส่วนที่กรัชกายถามว่า เหมือนหรือแตกต่างกับอริยสัจจ์สี่ ข้อ๒อย่างไร
กรัชกายถามทั้งๆไม่มีความเข้าใจแต่ต้น ไม่เป็นไรจะอธิบายให้ฟัง......

อริยสัจจ์สี่ในข้อ๒ นั้นก็คือสมุทัย เมื่อตัณหาในปฏิจจ์เป็นทุกข์แล้ว
ย่อมต้องไม่ใช่สมุทัย

กล่าวโดยรวม ปฏิจจ์สมุบาทคือ............ทุกข์
สังขารที่เป็นขันธ์ห้าก็คือ.........สมุทัยเหตุแห่งทุกข์

พูดเหมือนไม่ไ้ด้พูดฉันทะก็คือฉันทะ จิตก็คือจิต นิพพานก้คือนิพพาน คิกๆๆ

มันก็ดับทั้งนั้นแหละ ไ่ม่ว่า กามฉันทะ หรือ ฉันทะให้อิทธิบาทฮี่ๆ

นึกถึงคำพูดที่เมสซิ่งว่า ธรรมะทิ้งเมีย คิกๆๆ

ที่พูดมาพ้นไปจากคนไหมนั่น หรือว่าอยู่นอกคน นอกมนุษย์ ซึ่่งเขาตกลง (สมมุติบัญญัติ) เรียกว่าคนว่ามนุษย์ พ้นไปจากนี่ไหมน่ะ

ที่โฮฮับเพ้อนั่นนั่นคงคิดว่าธรรมะพ้นจากคนซิท่า

คนหลงป่า ถามหาทางออกจากคนหลงป่า

คนหลงป่า ถามหาทางออกจากคนหลงป่า

เท่าที่สังเกตตามเวปบอร์ดธรรมะ (เขาว่ากันยังงั้น) หลายๆแห่ง มีไม่กี่คนที่เล่นๆ (โพสต์ๆ) กันอยู่ นับคนได้ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ โยกไปโยกมากันอยู่

กรัชกายเล่นเว็บพันทิบหรือเปล่า ถ้าเล่นช่วยไปชวนพวกนั้นมาแสดงความเห็นในลานธรรมจักร
เห็นหลายคนในพันทิบ ชอบเถียงกันเรื่องพระไตรปิฎก แบบนี้มันถึงจะน่าคุย

ไอ้ที่แสดงความเห็นอยู่ที่นี้ มันไม่ได้เรื่อง แสดงความเห็นเคลิ้มกันไปมา
เอาพระธรรมของพระพุทธเจ้า ไปทำเป็นธรรมะโวหารทั้งที่พระพุทธองค์ทรงห้าม

แต่อย่าเอาพวกเอาแต่ด่าอย่างเดียวมาน่ะ

เห็นหลายคนในพันทิบ ชอบเถียงกันเรื่องพระไตรปิฎก แบบนี้มันถึงจะน่าคุย

นอกจากพันทิพแล้วยังมีอีกหลายๆบอร์ด ที่เข้าไปอ่านๆดูว่า ใครพูดอะไรพูดว่ายังไงกันบ้าง แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก





ไหนลองคุยพระไตรปิฎกให้ฟังหน่อยสิ ยังไง

การสอนธรรมของพระพุทธเจ้า เป็นไปในลักษณะของการชี้ให้เห็นถึงกิเลส
นั้นหมายความว่า.....มีบุคคลกำลังหลง จะเป็นการแสดงอาการทางกาย วาจา
เมื่อมีเหตุที่ว่า พระพุทธองค์จึงจะแสดงธรรมโปรดแก่บุคคลนั้น

เช่นเดียวกัน มันไม่ใช่เรื่องที่อยู่ดีๆ พี่โฮถึงจะพูดธรรมชนิดไม่ดูเหนือใต้ออกตก
ถามหน่อย ถ้ามีคนมาโพส พระไตรแต่อย่างเดียว กรัชกายเคยคิดในใจมั้ยว่า
คนโพสมันจะสื่ออะไร ถ้าเป็นพี่โฮ พี่โฮจะคิดว่า ไอ้คนโพสนี่มันไม่รู้ความ
ไม่มีวุฒิภาวะ ไร้ซึ่งกาลเทศะ

ศีล - ควบคุม กาย วาจา (กำจัดกิเลสอย่างหยาบ)

สมาธิ - กำจัดกิเลสอย่างกลาง

ปัญญา -กำจัดกิเลสอย่างละเอียด (อนุสัยกิเลส)


จะต้องปฏิบัติควบคู่กันไปทั้งสามด้านนี้ ต้องทำต้องปฏิบัติต่อเนื่อง และถูกทาง ไม่ใช่ทำเพียงชั่วครู่ชั่วยาม ใช้เวลาเท่ากับเวลาที่ตนลืมตาดูโลกนี้ คือ เกิดมากี่ปีก็ทำไปเท่านั้นปี นี่ว่าโดยทำถูกทางน่ะ ถ้าผิดท่างก็ไม่ต้องนับชาติเลย

การกำจัดกิเลสไม่ใช่เรื่องง่ายขอบอก