อ่อพี่กบ ติดวรรณคดีหรอค๊ะ

มันสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
เถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี่ยวลด
ก็ไม่คด เหมือนในน้ำใจคน

แม่นแล้ว...

มันไม่แน่ไม่นอน...กล้วมันจะทำอะไรเกินคาดคิด..

โลกสวย เขียน:

เศร้าก็ดีนี่ค๊ะ เป็นทุกข์
นี่แหละอริยะสัจจ
มองให้ชัดให้ดี รู้ให้ได้
ว่า อริยสัจจ เป็นสิ่งประเสริฐ

รู้ว่าเป้นทุกข์ ม่ายใช่
รู้ว่า นั่นแหละสิ่งประเสริฐ
ใจโล่งเบาหวิวว สบาย ไปเรย

เป็นความเห็นที่ต่างกัน สุดขั้วไปเรย
ระหว่างโลกียะ กะโลกุตระ
สภาวะธรรมตรงนี้ สัมผัสให้ได้

ซึมซาบรู้ชัด จริง แจ้ง ให้ได้

ได้พบสิ่งประเสริฐ หูตาสว่างทันที
อยู่กะทุกข์อย่าง เบิกบานค่ะ

เมื่อเอกอนเข้ามาเห็นเพื่อน ๆ ในลานแห่งนี้
เอกอนก็เป็นได้ อมยิ้ม ทุกที



เพราะ โลกที่เป็นไปในชิวิตจริง มันเชี่ยวกราก
ซึ่งบางครั้งมันก็ทำให้ นั่นล่ะ ท่านอ๊บซ์ใช้คำว่า "เส็งเคร็ง" ...

สำหรับเอกอน เอกอนจะใช้คำว่า "ย้วยยยย"
คือ บางช่วงเวลาเอกอนรู้สึกว่า ตัวเองหมดแรงกระตุ้น และ หย่อนยาน
เหมือนเราตะลุยกับโลกในสังคมที่ทำงาน จนเราหมดพลัง
ช่วงนี้เป็นช่วงที่เอกอน รู้สึก หมดพลังที่จะกระตือรือร้น ที่จะลุกขึ้นมาทำโนน่นี่นั่น
หมดแรงบันดาลใจที่จะลุกขึ้นมาทำอะไร หรือ คิดอะไรที่สร้างสรรค์

บางช่วงเวลา เหมือนความเงียบ ความนิ่ง เป็นสิ่งที่เราต้องการเติมเต็ม

อย่างวันหยุดสงการณ์ที่ผ่านมา บางคนจะโชว์ ไปโน่น ไปนี่ ไปวัด ไปทำบุญ
อิอิ แต่เอกอน อยู่บ้าน ช่วยงานที่ร้านแม่(ขายของ) เรื่อย ๆ เปื่อย ๆ
และ ก็ค่อนข้างจะ นอนพักผ่อน ... อ่านหนังสื่อ ทำเรื่องเบา ๆ งี่เง่างี่เง่า

บางทีก็จะเอนตัวหลับตา และ สูดลมหายใจเข้าออก
และเพียงแค่รับรู้ลมที่ผ่านเข้าออก ทำความรับรู้แค่นั้น ลิ้มรสเพียงเท่านั้น
เพื่อเติมอารมณ์ความว่างเปล่าเข้าไป
เหมือน อารมณ์ที่ว่างเปล่านั้นเป็นดั่ง น้ำมัน เชื่อเพลิงให้ได้มีกำลังขับเคลื่อน

การเข้ามาในลาน ได้มาเจอสหายธรรม ก็เป็นอีกแหล่ง
ที่เอกอนได้เขามาเติม อารมณ์ที่ดี ๆ
...เวลาเอกอนเห็นเพื่อน ๆ เอกอนก็รู้สึกดี



แล้วเพื่อน ๆ ล่ะ มีอะไรบ้างที่ทำแล้วทำให้รู้สึก ดีต่อใจ ในเวลาที่เกิดอารมณ์ "เส็งเคร็ง"

คิดถึงสหายธรรมเก่าๆ จึงไปดันกระทู้ก่อน ๆ ให้มาเล่าใหม่

ยังสบายดีกันหรือเปล่าน๊า ยกมือ ขอเสียงหน่อย

คิดถึงสหายธรรมเก่าๆ จึงไปดันกระทู้ก่อน ๆ ให้มาเล่าใหม่

ยังสบายดีกันหรือเปล่าน๊า ยกมือ ขอเสียงหน่อย