นี่แหล่ะครับที่คนมักจะกลัวกันแล้วบอกว่าเป็นอัตตกิละ มันไม่ใช่การทรมานตนหรอกครับคนละเรื่องกันไม่ใช่การไปนั่งบนตะปู ยืนกินแดดกิรลม แช่น้ำอะไรบ้าๆบ่อ ก็เลยไม่เจอของดี และส่นนี้เป็นส่วนที่ผมปฎิบัติเอง ไม่เกี่ยวกับการสอนของสำนักปฎิบัติใดๆ มันเป็นการที่เราสงสัยขึ้นมาในใจเอง เลยหายสงสัยทั้งหมดทั้งสิ้นเดินหน้าลุย ไม่มีกิจไหนให้น่าธรรมยิ่งกว่าการเดินออกจากวัฎฎะสงสาร .บทอธิฐานความเพียรอีกพระองค์แสดงเพื่ออะไรภิกษุ ท ! เรายังรู้สึกได้อยู่ซึ่งธรรม ๒ อย่าง คือความไม่รู้จักอิ่ม จักพอ (สันโดษ) ในกุศลธรรมทั้งหลาย และ ความเป็นผู้ไม่ถอยกลับ(อัปปฏิวานี)ในการทำ ความเพียร.

ภิกษุ ท ! เราย่อมตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการ อธิษฐานจิต) ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือดแห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบากบั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้ว จักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้
ภิกษุ ท ! การตรัสรู้เป็นสิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท อนุตตรโยคักเขมธรรม ก็เป็น สิ่งที่เราถึงทับแล้วด้วยความไม่ประมาท.
ภิกษุ ท ! ถ้าแม้พวกเธอ พึงตั้งไว้ซึ่งความเพียรอันไม่ถอยกลับ (ด้วยการอธิ ฐานจิต)ว่า "จงเหลืออยู่แต่หนัง เอ็น กระดูกเท่านั้น, เนื้อและเลือดในสรีระจงเหือด แห้งไป; ประโยชน์ใด อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลัง ด้วยความเพียร ด้วยความบาก บั่น ของบุรุษ, ยังไม่บรรลุประโยชน์นั้นแล้วจักหยุดความเพียรเสีย เป็นไม่มี" ดังนี้ แล้วไซร้;

ภิกษุ ท ! พวกเธอก็จักกระทำให้แจ้งด้วยปัญญาอันยิ่งเอง ซึ่งที่สุดแห่ง พรหมจรรย์ อันไม่มีอะไรอื่นยิ่งกว่า อันเป็นประโยชน์ที่ต้องการของกุลบุตรผู้ออก บวชจากเรือนเป็นผู้ไม่มีเรือนโดยชอบ, ได้ต่อกาลไม่นานในทิฏฐธรรม เข้าถึงแล้ว แลอยู่ เป็นแน่นอน.

พี่กายจะอยู่เที่ยวในวัฎฎะอีกหน่อยก็ไม่มีใครว่าหรอกครับ ผมไม่เอาด้วยแล้วนานๆจะได้เกิดมาฉลาดอย่างนี้สักทีโงมาเยอะแย๊ว ขอไปก่อนนะ เดียวผมไปรออยู่ที่บนโน้นก่อนจะได้หัวเราะสบายใจ

ผมเข้าใจมันถึงมีบัวสี่เหล่าไงพี่ แต่อย่าประมาทในอรรถในธรรมจนกลายเป็น ไม่มีความเพียรอะไรเลย ปล่อยวางเสียจนผิดทางไปก็เท่านั้น

ส่วนสติปัฎฐานสี่นั้นเป็นข้อปฎิบัติเพื่อให้เกิดสัมมาสติเรื่องของการปฎิบัติโดยตรงสร้างสิตให้มีกำลังเพื่อให้สมาธิบริบูรณ์ปัญญาบริบูรณ์ จนเป็นสัมมาทิฎฐิที่แท้จริงคือเห็นอนิจัง ทุกขัง อนัตตาที่แท้จริงเป็นอริยบุคคลขั้นต้นขึ้นไป จนถึงโพชฌงค์บริบูรณ์ เสร็จกิจ ทั้งหมด กัตตญาณก็จะปรากฎขึ้นมาในใจ
ฉะนั้น กิจจะญาณคือหน้าที่สำคัญที่สุด