ยังไม่หายตลก....เรย..

อโสกะ...ยังไม่เห็น..อีกรึคับ?

คุณเอก้อนเคยลองนั่งให้มันเฉยได้เป็นชั่วโมงๆหรือยังล่ะครับ ถ้ายังก็ขอให้ทดลองพิสูจน์ดูก่อนแล้วจะเข้าใจลึกซึ้งในเรื่องที่อโศกะตั้งขึ้นมาเป็นกระทู้นี้

แล้วคนที่นั่งได้เป็นชั่วโมง ๆ อย่างอโศกะ
ทำให้จิตไม่ก้าวล่วงเข้าสู่วิถีอีกเลยได้มั๊ยล่ะ

...



ถ้ายังไม่พบหนทางที่จะทำได้

เอกอนก็ไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องไปพยายามทำนั่งให้เฉยเป็นชั่วโมงเพื่อค้นหาสิ่งที่อโศกะหมายถึง...

อ้าว!......

นี่แสดงว่าคุณเอก้อนยังไม่เข้าใจเลยว่า การพยายามนั่งให้เฉยนั้น เป็นอีกชื่อหนึ่งของสติปัฏฐาน 4 ดังที่ผมได้สาธยายขยายความมาให้ฟังทั้งหมดตั้งแต่ต้น
คุณเอก้อนลองกลับไปสังเกต พิจารณา วิเคราะห์ ไต่ตรองดูความหมายของสติปัฏฐาน 4 ท่อนรวมที่เหมือนกันหมดทั้ง 4 ฐานที่ว่า

"วิเนยยะ โลเกอภิชฌา โทมนัสสัง"

"เอาออกเสียให้ได้ซึ่งความยินดียินร้ายในโลก"

ถ้าเอายินดียินร้ายออกได้แล้วมันจะเหลืออะไรก่อนและลึกลงไปตามลำดับจนไม่มีอะไรเหลือ

ส่วนเรื่อง ทำให้จิตไม่ก้าวล่วงเข้าสู่วิถีอีกเลย นั้นมันเป็นเรื่องปัจจัตตังดังที่เคยถกกันมานานแล้ว

การจะไม่ก้าวล่วงเข้าสู่วิถีอีกเลยนั้นมันใช่เกิดขึ้นได้ปุ๊ปปั๊ปทันทีทั้งหมด มันต้องค่อยๆเป็นไปตามลำดับขั้น ตามผลการปฏิบัติอย่างสมำเสมอต่อเนื่อง อโศกะอาจกำลังเสวยผลเบื้องต้นอะไรอยู่สัก 20 - 25 % แล้วค่อยๆเพิ่มมากขึ้นๆไปตามลำดับ พูดอย่างนี้แล้วใครจะเชื่อ มีแต่จะทำให้คนที่ขี้สงสัยทั้งหลายอิจฉากระแนะกระแหน เพราะมีใครล่ะที่จะมาเป็นผู้พิสูจน์ตัดสินชี้ชัดและพยากรณ์ได้อย่างพระพุทธเจ้าในสมัยพุทธกาล

การจะมาดูเพียงคำพูด ข้อเขียน ความคิดเห็นหรือบุคคลิกลักษณะที่ได้ประสบพบเห็นกันแล้วจะมาวินิจฉัยตัดสินเอาตามใจตามกำลังสติปัญญาของแต่ละคน ซึ่งมากคนอาจจะยังมีอัตตามานะอยู่เต็มๆมันจะวินิจฉัยได้ถูกต้องหรือครับ มันมีโอกาสพลาดได้เยอะเลยเชียว

ดูกันไปนานๆ ศึกษากันไปนานๆ มันจะค่อยๆชัดเจนเด่นขึ้นมาเองว่าใครเป็นอย่างไร ถ้าตนเองยังไม่บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์เสียเองก็ยังคงไม่ควรวินิจฉัยตัดสินใครว่าเป็นอะไร ถึงที่ไหนอย่างไรนะครับ

"ทองแท้ย่อมไม่กลัวการพิสูจน์"

ยังไม่หายตลก....เรย..

อโสกะ...ยังไม่เห็น..อีกรึคับ?

วิปัสสนาญาณ 9 ที่กบเอามาแทรกนั้นนะ มันชี้ให้เห็นทางสายกลางตรงไหน อธิบายและแจกแจงให้ฟังหน่อยสิ แสดงภูมิรู้ของกบมาให้ฟังหน่อยสิ อย่าไปลอกใครมาแปะอีกล่ะมันน่าเบื่อมากกว่า แล้วมาย้ำเรื่องหัวหลักหัวตออะไรก็ไม่รู้ ถ้ายังเป็นอย่างนี้คงคุยกับกบไม่ค่อยจะรู้เรื่องกันแล้ว พักคุยกันไปอีกสักระยะหนึ่งท่าจะดีนะครับ

ถ้าเอายินดียินร้ายออกได้แล้วมันจะเหลืออะไรก่อนและลึกลงไปตามลำดับจนไม่มีอะไรเหลือ

ความเก่า..ยังไม่ทำความเข้าใจ..นี้จะเอาความใหม่มาขายตน..ซะแล้วหรือ?

ความเก่า..ที่ตลก...เพราะอโสกะ...ไม่เข้าใจว่าอนัตตา..ก็เป็นหนึ่งในญาณ 9 เพียงแต่ชื่อเขาไม่ได้เขียนเหมือนกันเท่านั้น...แต่เหมือนกันโดยธรรม..ครับ..

ตลก...ความใหม่
วิปัสสนาญาณ 9 ที่กบเอามาแทรกนั้นนะ มันชี้ให้เห็นทางสายกลางตรงไหน

วิปัสสนาญาณ 9 เป็นอาการ...เป็นผล...เรียงลำดับจากต้นไปหาปลาย...ที่แสดงว่า...สิ่งคุณปฏิบัติมานั้น...ทำถูกทางแล้ว..จ่อประตูที่จะข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งแล้ว...พวกที่ใช้การโยนิโสจะปรากฏชัด

อโสกะไม่เคยมีอาการอย่างในญาณ 9 บ้างหรอกหรือ?

นี้ก็เป็นสัญญาณอย่างหนึ่ง..ว่า..นิ่ง..สังเกตของอโสกะ...เป็น..นิ่งแบบตอไม้

ตอบของเอกอน..ไปนะ

ของผม...ไม่ต้อง...แต่ให้เก็บไปคิดเงียบ ๆ คนเดียวนะ..อิอิ

...

ถ้าไปจนถึงไม่เหลืออะไรให้รู้

เมื่อกลับมารู้ ก็จะรู้ทันทีว่า ปัจจัยที่ทำให้รู้ คือ อะไร... ...น่ะสิ่

วิปัสสนาญาณ 9 ที่กบเอามาแทรกนั้นนะ มันชี้ให้เห็นทางสายกลางตรงไหน อธิบายและแจกแจงให้ฟังหน่อยสิ แสดงภูมิรู้ของกบมาให้ฟังหน่อยสิ อย่าไปลอกใครมาแปะอีกล่ะมันน่าเบื่อมากกว่า แล้วมาย้ำเรื่องหัวหลักหัวตออะไรก็ไม่รู้ ถ้ายังเป็นอย่างนี้คงคุยกับกบไม่ค่อยจะรู้เรื่องกันแล้ว พักคุยกันไปอีกสักระยะหนึ่งท่าจะดีนะครับ

อาการอย่างในญาณ 9 นั้นมันยังอธิบายแยกย่อยได้ไม่มากเท่าญาณ 16 ซึ่งผมก็เคยสัมผัสสภาวะมาบ้างแล้วจึงเข้าใจ พูด และอธิบายให้ฟังได้ ดูรูปทีแปะให้ข้างบนนะครับ นี่เอามาประยุกต์เขียนให้เข้ากับมรรค 8 ซึ่งกบจะตีความหมายออกและรู้เรื่องไหมเนี้ยะ

อย่า..ตลก..ซ้ำซากเลยคับ..เวียนหัว..

ที่คุณเอก้อนสรุปและถามมานี่แหละคือ ปัจเวกขณะญาณ มันเป็นญาณสูงสุดของการเกิดธรรมหรือบรรลุธรรมโดยสมบูรณ์

เคยชิมกันมาบ้างหรือยังล่ะครับ คุณเอก้อน คุณกบ และทุกๆท่านทีติดตามอ่านกระทู้

ถ้ายังไม่เคย ต้องเคยให้ไดเสียนะครับชาตินี้ จึงจะไม่เสียทีที่ได้โอกาสมาเกิดเป็นคน

อโศกะก็เป็นคนที่ตั้งคำถามได้แปลกดีเน๊อะ
ใช้คำพูดได้วกวนจนเอกอนคิดว่าเอกอนไม่ได้เป็นคนตอบมันออกมาเอง...



มันเป็นสภาวะธรรมดา ธรรมดานะ ไม่ใช่ของสูงอะไร
ไม่เชื่อไปถามคนที่เขาเคยสิ่ ...
ไปถามคนที่เขาเคยน่ะ เขาจะตอบได้ว่ามันเป็นสภาวะธรรม ธรรมดา ๆ นี่ล่ะ

... ...

คนไม่เคยได้รับผลจึงไม่เห็นคุณค่าของธรรม ประมาทว่าธรรมนั้นต่ำต้อยน้อยค่า

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓
ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค

[๑๕๓] อุปกิเลสแห่งจิตของตน คือ กามราคสังโยชน์ ปฏิฆสังโยชน์
กามราคานุสัย ปฏิฆานุสัย ส่วนหยาบๆ เป็นกิเลสอันสกทาคามิมรรคตัดขาด
ดีแล้ว จิตที่หลุดพ้นจากอุปกิเลส ๔ ประการนี้ พร้อมด้วยปริยุฏฐานกิเลส เป็น
อันพ้นแล้วด้วยดี ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้วิมุตตินั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถ
ว่ารู้ชัด เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการพิจารณาเห็นอุปกิเลสนั้นๆ
อันอริยมรรคนั้นๆ ตัดเสียแล้ว เป็นวิมุติญาณ ฯ

[๑๕๔] อุปกิเลสแห่งจิตของตน คือ กามราคสังโยชน์ ปฏิฆสังโยชน์
กามราคานุสัย ปฏิฆานุสัย ส่วนละเอียดๆ เป็นกิเลสอันอนาคามิมรรคตัดขาด
ดีแล้ว จิตที่หลุดพ้นจากอุปกิเลส ๔ ประการนี้ พร้อมด้วยปริยุฏฐานกิเลส
เป็นอันพ้นแล้วด้วยดี ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้วิมุตตินั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะ
อรรถว่ารู้ชัด เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการพิจารณาเห็นอุปกิเลส
นั้นๆ อันอริยมรรคนั้นๆ ตัดเสียแล้ว เป็นวิมุติญาณ ฯ

[๑๕๕] อุปกิเลสแห่งจิตของตน คือ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ
อุทธัจจะ อวิชชา มานานุสัย ภวราคานุสัย อวิชชานุสัยเป็นกิเลสอันอรหัตมรรค
ตัดขาดดีแล้ว จิตที่หลุดพ้นจากอุปกิเลส ๘ ประการนี้ พร้อมด้วยปริยุฏฐานกิเลส
เป็นอันพ้นแล้วด้วยดี ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้วิมุตตินั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะ
อรรถว่าผู้ชัด เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการพิจารณาเห็นอุปกิเลสนั้นๆ
อันอริยมรรคนั้นๆ ตัดเสียแล้ว เป็นวิมุติญาณ ฯ

[๑๕๖] ปัญญาในการพิจารณาเห็นธรรมที่เข้ามาประชุมในขณะนั้น
เป็นปัจจเวกขณญาณอย่างไร ฯ

ในขณะแห่งโสดาปัตติมรรค ญาณชื่อว่าสัมมาทิฐิ เพราะอรรถว่าเห็น
ชื่อว่าสัมมาสังกัปปะ เพราะอรรถว่าดำริออก ชื่อว่าสัมมาวาจา เพราะอรรถว่า
กำหนดเอา ชื่อว่าสัมมากัมมันตะ เพราะอรรถว่าเป็นสมุฏฐาน ชื่อว่าสัมมาอาชีวะ
เพราะอรรถว่าขาวผ่อง ชื่อว่าสัมมาวายามะ เพราะอรรถว่าประคองไว้ ชื่อว่า
สัมมาสติ เพราะอรรถว่าตั้งมั่น ชื่อว่าสัมมาสมาธิ เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน
ชื่อว่าสติสัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าตั้งมั่น ชื่อว่าธรรมวิจยสัมโพชฌงค์ เพราะ
อรรถว่าเลือกเฟ้น ชื่อว่าวิริยสัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าประคองไว้ ชื่อว่าปีติ-
*สัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าแผ่ซ่านไป ชื่อว่าปัสสัทธิสัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่า
สงบระงับ ชื่อว่าสมาธิสัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน ชื่อว่าอุเบกขา-
*สัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่าพิจารณาหาทาง ชื่อว่าสัทธาพละ เพราะอรรถว่าไม่
หวั่นไหวเพราะความไม่มีศรัทธา ชื่อว่าวิริยพละ เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหวเพราะ
ความเกียจคร้าน ชื่อว่าสติพละ เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหวเพราะความประมาท
ชื่อว่าสมาธิพละ เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหวเพราะความฟุ้งซ่าน ชื่อว่าปัญญาพละ
เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหวเพราะอวิชชา ชื่อว่าสัทธินทรีย์ เพราะอรรถว่าน้อมใจเชื่อ
ชื่อว่าวิริยินทรีย์ เพราะอรรถว่าประคองไว้ ชื่อว่าสตินทรีย์ เพราะอรรถว่าตั้งมั่น
ชื่อว่าสมาธินทรีย์ เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน ชื่อว่าปัญญินทรีย์ เพราะอรรถว่าเห็น
ชื่อว่าอินทรีย์ เพราะอรรถว่าเป็นใหญ่ ชื่อว่าพละ เพราะอรรถว่าไม่หวั่นไหว
ชื่อว่าสัมโพชฌงค์ เพราะอรรถว่านำออก ชื่อว่ามรรค เพราะอรรถว่าเป็นเหตุ
ชื่อว่าสติปัฏฐาน เพราะอรรถว่าตั้งมั่น ชื่อว่าสัมมัปปธาน เพราะอรรถว่าตั้งไว้
ชื่อว่าอิทธิบาท เพราะอรรถว่าสำเร็จ ชื่อว่าสัจจะ เพราะอรรถว่าจริงแท้ ชื่อว่า
สมถะ เพราะอรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน ชื่อว่าวิปัสสนา เพราะอรรถว่าพิจารณาเห็น
ชื่อว่าสมถวิปัสสนา เพราะอรรถว่ามีกิจอย่างเดียวกัน ชื่อว่าเป็นคู่ เพราะอรรถว่า
ไม่ล่วงเกินกัน ชื่อว่าสีลวิสุทธิ เพราะอรรถว่าสำรวม ชื่อว่าจิตตวิสุทธิ เพราะ
อรรถว่าไม่ฟุ้งซ่าน ชื่อว่าทิฐิวิสุทธิ เพราะอรรถว่าเห็น ชื่อว่าวิโมกข์เพราะอรรถ
ว่าหลุดพ้น ชื่อว่าวิชชา เพราะอรรถว่าแทงตลอด ชื่อว่าวิมุติ เพราะอรรถว่าปล่อย
ชื่อว่าขยญาณ เพราะอรรถว่าตัดขาด ชื่อว่าฉันทะ เพราะอรรถว่าเป็นมูล ชื่อว่า
มนสิการ เพราะอรรถว่าเป็นสมุฏฐาน ชื่อว่าผัสสะ เพราะอรรถว่าเป็นที่รวม
ชื่อว่าเวทนา เพราะอรรถว่าเป็นที่ประชุม ชื่อว่าสมาธิ เพราะอรรถว่าเป็นประธาน
ชื่อว่าสติ เพราะอรรถว่าเป็นใหญ่ ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ายิ่งกว่าธรรมนั้นๆ
ชื่อว่าวิมุติ เพราะอรรถว่าเป็นแก่นสาร ชื่อว่านิพพานอันหยั่งลงในอมตะ เพราะ
อรรถว่าเป็นที่สุด (ธรรมเหล่านี้) เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น พระโยคาวจร
ออกจากสมาบัติแล้ว ย่อมพิจารณาเห็นว่าธรรมเหล่านี้เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น ฯ

[๑๕๗] ในขณะแห่งโสดาปัตติผล ญาณชื่อว่าสัมมาทิฐิ เพราะอรรถ
ว่าเห็น ชื่อว่าสัมมาสังกัปปะ เพราะอรรถว่าดำริออก ฯลฯ ชื่อว่าอนุปปาทญาณ
(ญาณในความไม่เกิดขึ้น) เพราะอรรถว่าระงับ ชื่อว่าฉันทะ เพราะอรรถว่าเป็นมูล
ชื่อว่ามนสิการ เพราะอรรถว่าเป็นสมุฏฐาน ... ชื่อว่าวิมุติ เพราะอรรถว่าเป็น
แก่นสาร ชื่อว่านิพพานอันหยั่งลงในอมตะ เพราะอรรถว่าเป็นที่สุด (ธรรมเหล่านี้)
เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น พระโยคาวจรออกจากสมาบัติแล้ว ย่อมพิจารณา
เห็นว่า ธรรมเหล่านี้เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น ฯ

[๑๕๘] ในขณะแห่งสกทาคามิมรรค ฯลฯ ในขณะแห่งสกทาคามิผล
ฯลฯ ในขณะแห่งอนาคามิมรรค ฯลฯ ในขณะแห่งอนาคามิผล ฯลฯ ในขณะ
แห่งอรหัตมรรค ญาณชื่อว่าสัมมาทิฐิเพราะอรรถว่าเห็น ฯลฯ ชื่อว่าขยญาณ
เพราะอรรถว่าตัดขาด ชื่อว่าฉันทะ เพราะอรรถว่าเป็นมูล ฯลฯ ชื่อว่านิพพาน
อันหยั่งลงในอมตะ เพราะอรรถว่าเป็นที่สุด (ธรรมเหล่านี้) เข้ามาประชุมกัน
ในขณะนั้น พระโยคาวจรออกจากสมาบัติแล้ว ย่อมพิจารณาเห็นว่า ธรรมเหล่านี้
เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น ฯ

[๑๕๙] ในขณะแห่งอรหัตผล ญาณชื่อว่าสัมมาทิฐิ เพราะอรรถว่าเห็น
ฯลฯ ชื่อว่าอนุปปาทญาณ เพราะอรรถว่าระงับ ชื่อว่าฉันทะ เพราะอรรถว่าเป็น
มูล ฯลฯ ชื่อว่านิพพานอันหยั่งลงในอมตะ เพราะอรรถว่าเป็นที่สุด (ธรรมเหล่า
นี้) เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น พระโยคาวจรออกจากสมาบัติแล้ว ย่อมพิจารณา
เห็นว่า ธรรมเหล่านี้เข้ามาประชุมกันในขณะนั้น ฯ

ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด
เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในการพิจารณาเห็นธรรมที่มาประชุมกันใน
ขณะนั้น เป็นปัจจเวกขณญาณ ฯ