อยากได้กาพย์กลอนที่เกี่ยวกับธรรมะค่ะ
เพราะอ่านแล้วทำให้หนูคิดได้เยอะ ใครมีรบกวนนำมาลงไว้ทีนะคะ

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

ตอบ... พอดีเขียนไว้นานแล้ว วางอยู่ตรงหน้าก็เลยพิมพ์มาให้อ่านเล่น

อยากจะตัด สิ่งใด ก็ไม่ว่า
แต่อย่าบ้า ตัดรัก สนิทสนม
อย่าตัดโลภ ตัดโกรธ จะโง่งม
จงใช้ใจ จิตข่ม อารมณ์นั้น

อยากจะตัด สิ่งใด ก็ไม่หมด
เพราะเป็นกฎ ธรรมชาติ ไร้สุขสรรค์
จะฝืนจิต ฝืนใจ ทำไมกัน
จงปล่อยมัน ตามจิต จงคิดดู

อันรักโลภ โกรธหลง คงสถิต
ทั้งชีวิต หนีไม่พ้น ทนอดสู
อยากจะตัด สิงใด หนอตัวกู
ก็ต้องรู้ เท่าทัน ทุกวันไป

สมาธิ นั้นหนอ เป็นข้อแรก
คงมิแปลก ดอกหนา ประชาไหน
ก็ย่อมทำ ปฏิบัติ ทุกคนไป
ฝึกที่ไหน ย่อมดี ทุกที่ทาง

ข้อที่สอง ต้องรู้ ธรรมชาติ
นำมาวาด เป็นความคิด อย่าเมินหมาง
แต่ต้องรู้ ตามครรลอง ที่เป็นกลาง
ศีลทุกอย่าง เมื่อผสม เกิดปัญญา เอยฯ

เข้าไปดูในบอร์ด กวีธรรม ที่นี้ดูนะค่ะ

http://www.dhammajak.net/board/viewforum.php?f=8

http://www.dhammajak.net/forums/viewforum.php?f=8

ลองอ่านดูนะจ๊ะ ตามขอ

โลกอนิจจัง

ตามธรรมดา ถ้าไม่มี ความเปลี่ยนแปลง
มาบังแฝง คนจะเบื่อ จนเหลือที่
จะเป็นคน ทนอยู่ ในโลกนี้
หนักเข้ามี แต่อยาก จะดับไป

ดับจากโลก เพราะโลก มันน่าชัง
แต่ใครบ้าง รู้สึก เช่นนี้ได้
เพราะโลกมี อนิจจัง บังเอาไว้
คนเราใช้ อนิจจัง ขังตัวเองฯ

ยิ่งตรงยิ่งคดลึก

ยิ่งจะให้ ตรงมาก ยิ่งคดลึก
เป็นข้าศึก เร้นลับ กลับร้ายใหญ่
อยากจะตรง เพราะอยากดี อยากมีชัย
มันตรงอยู่ เมื่อไร? ใครคิดดู

อวดว่าตรง ตามเขาว่า น่าสรรเสริญ
ยังตรงเกิน ต้องนอนจม พยศอยู่
ที่อยากตรง เพื่อให้ใคร เขาอุ้มชู
ไว้ให้หนู เด็กๆเขา เราโตครัน

จิตที่แจ่ม จนปล่อย เสียได้หมด
ทั้งตรง-คด ไม่เห็น เป็นแผกผัน
พ้นคด-ตรง จนไม่หลง ในเรามัน
จะสุทธิ์สันติ์ พ้นโลก หมดโยกเอยฯ

รสแห่งความเปลี่ยนแปลง

สันดานจิต ชอบเวียน เปลี่ยนเสมอ
มันเผ้าเพ้อ หาใหม่ ใฝ่กระสัน
จะเปลี่ยนรส, เปลี่ยนที่, เปลี่ยนสิ่งอัน
แวดล้อมมัน, เปลี่ยนเวลา เปลี่ยนอารมณ์

รสของความ เปลี่ยนแปลง แฝงเจืออยู่
จึงได้ดู เป็นรส ที่เหมาะสม
เป็นรสแห่ง อนิจจัง ช่างลับลม
ไม่รู้ถึง จึงงม ว่าเลิศดีฯ

เมื่อมองดินเห็นฟ้า

เมื่อมองดิน เห็นฟ้า นิจจาเอ๋ย
มองเห็นฟ้า ดินใหญ่ กระไรเลย
ฉันจะเอ่ย ฟังดูหนา บ้าหรือดี?

คือมองโลก เห็นว่าง จากอัตตา
ว่างจากอัต- ตนียา อย่างเต็มที่
มันว่างจริง ยิ่งกว่าฟ้า เพราะว่ามี
สิ่งหนึ่งที่ เรียกมหา- สุญญตา

ครั้งมองดู โลกว่าง อย่างแท้จริง
ก็เห็นสิ่ง ที่เรียก ว่ามหา-
อมฤต นคร ซ่อนอยู่นา
นี้เรียกว่า มองฟ้า แล้วปะดิน

คิดดูเถิด บ้าหรือดี มีให้ดู
ถ้าไม่เห็น อย่าเพ่อจู่ มาติฉิน
ถ้าจะมั่ว อยู่ที่เห็น ดินเป็นดิน
ก็ดูดกิน มันไป เป็นไส้เดือนฯ

จงรู้จักตัวเอง

“จงรู้จัก ตัวเอง” คำนี้หมาย
มีดีร้าย อยู่เท่าไร เร่งไขขาน
ข้างฝ่ายดี มีไว้ ในดวงมาน
ข้างฝ่ายชั่ว รีบประหาร ให้หมดไป

จงรู้จัก ตัวเอง คำนี้หมาย
ว่าในกาย มีกิเลส เป็นเหตุใหญ่
จึงสาระแน แต่จะทำ บาปกรรมไกล
ต้องควบคุม มันไว้ ให้รักบุญ

จงรู้จัก ตัวเอง คำนี้หมาย
สังขารไร้ ตนตัว มัวแต่หมุน
ไปตามเหตุ ปัจจัย ที่ไส-รุน
พ้นบาปบุญ ชั่วดี มีนิพพานฯ

อยู่กับธรรม

เมื่อรบสู้ กับศัตรู สู้ด้วยธรรม
จะปลุกปล้ำ กันเท่าใด ไม่เสียหาย
ถ้าสู้กัน อย่างนี้ ไม่มีตาย
ในสุดท้าย จะปรองดอง ต้องใจกัน

เมื่อป้องกัน ศัตรู รู้ใช้ธรรม
เป็นกำแพง เพชรล้ำ เลิศมหันต์
ป้องกันได้ สารพัด น่าอัศจรรย์
ป้อนค่ายมั่น กว่าสิ่งใด ในโลกคน

เมื่อหลบซ่อน จากศัตรู อยู่กับธรรม
ไม่ระกำ ทุกข์เห็น สักเส้นขน
ช่วยปลุกปลอบ ชื่นชอบ ฉ่ำกมล
ขอทุกคน จงมีธรรม ประจำกายฯ

หลักธรรมคำกลอน ท่านพุทธทาส

ศีลธรรม นำใจ ให้รู้คิด
ศีลธรรม นำจิต รู้เหตุผล
ศีลธรรม นำให้ เหล่าพวกคน
ต่างหลุดพ้น จากทุกข์ กิเลสเรา

ศีลธรรม นำโลก สงบสุข
ห่างไกลทุกข์ คือกิเลส สร้างหมองเศร้า
ด้วยศีลห้า อีกผองธรรม ช่วยขัดเกลา
หายโง่เขลา รู้แลตื่น แล้วเบิกบาน

หิริ โอตัปปะ ชนะแล้ว
ให้คลาดแคล้ว จากความโกรธ เป็นสุขศานต์
เครื่องป้องกัน ความโลภ พ้นภัยพาล
ความหลงผ่าน ไม่ข้องแวะ แนะให้ฟัง

ขันติ โสรัจจะ ธรรมะนี้
อดทนมี อีกเสงี่ยม สงบหวัง
เป็นธรรมะ แห่งผู้น้อย คอยระวัง
ใช้ได้ดัง ทุกถิ่น แผ่นดินใด

พรหมวิหาร ทั้งสี่ ก็ดีนัก
สร้างความรัก สามัคคี ถิ่นไหนไหน
ปรารถนา สร้างพบสุข ช่วยทุกข์ใด
ขจัดให้ พลอยยินดี วางเฉยลง

หากจะทำ การใด ให้สำเร็จ
ให้สิ้นเสร็จ เรียบร้อย สมประสงค์
อิทธิบาท สี่ข้อ เจตจำนง
ช่วยเสริมส่ง สร้างคน เพิ่มปัญญา

นั่นก็คือ ความรักใคร่ฯ ในสิ่งนั้น
ต้องบากบั่น กระทำการ หรือค้นหา
เพ่งพินิจ ใคร่ควร พิจารณา
ด้วยวิชา ด้วยฝักใฝ่ ไม่ย่อท้อ

อีกทั้งต้อง เพิ่มเติม ตัวสติ
สมาธิ ฝึกฝน ทุกคนหนอ
สัมปชัญญะ ต้องมี ให้มากพอ
ล้วนจะก่อ เกิดปัญญา พาสุขเอย