คนเรานี้สามารถที่จะคิดได้ทั้งดีและชั่ว แต่เมื่อเราคิดดี เราทำความดีนั้นเป็นผลดี ถ้าเราคิดชั่วแล้วทำความชั่วด้วย อันนั้นเป็นผลเสียหาย เรื่องของความคิดนี้ เราห้ามไม่ได้ เพราะมันติดมาเป็นนิสัยประจำสันดานแล้ว แต่เมื่อเราคิดได้แล้ว เราก็นึกถึงศีลที่เราสมาทาน
คิดจะฆ่านึกถึง ปาณาติบาต คิดจะลักนึกถึง อทินนาทาน คิดจะละเมิดข้อไหนนึกถึงศีลข้อนั้น แล้วเราก็ไม่ทำลงไป เป็นอันว่ายุติการทำชั่วทางกายทางวาจาเสียที ในเมื่อเราไม่มีการทำชั่วทางกาย ทางวาจา ผลวิบากที่จะเพิ่มประมาณขึ้น เรียกว่าเป็นบาปกรรม ที่เราจะต้องไปรับผลสนองนั้น ย่อมเป็นอันสิ้นสุดลงไปแค่นั้น
ส่วนของเก่าปล่อยให้มันมีอยู่อย่างนั้น แล้วเราก็ทำความดีใหม่ไปเรื่อยๆ เมื่อความชั่วที่เราไม่ได้ทำนั้นมันห่างไปนานๆ เข้า จิตใจของเรามันก็ไม่นึกถึงบ่อยนัก มันก็ห่างจากความชั่วที่เรามีอยู่ เป็นโอกาสที่จะให้เราทำดีๆๆ เรื่อยๆ ไป
.....พระธรรมคำสอนหลวงพ่อพุธ ฐานิโย
