ครั้งหนึ่งศิษยานุศิษย์มาชุมนุมกันจำนวนมาก ทั้งแก่พรรษาและอ่อนพรรษา หลวงปู่ชี้แนวทางว่า ให้พากันไปอยู่ป่าหาทางวิเวกหรืออยู่ตามเขตตามถ้ำเพื่อเร่งความเพียร จะได้พ้นจากภาวะทางจิตบ้าง แต่มีพระรูปหนึ่งพูดออกมาว่า"ผมไม่กล้าไปครับ เพราะผมกลัวผีหลอก" หลวงปู่ดูลย์ตอบว่าผีที่ไหนเคยหลอกพระ มีแต่พระนั่นแหละหลอกผี และตั้งกระบวนการหลอกผีเป็นการใหญ่เสียด้วย คิดดูให้ดีนะ วัตถุสิ่งของที่ชาวบ้านเขาเอามาบริจาคทำบุญนั้น แทบทั้งหมดล้วนทำเพื่ออุทิศส่งไปให้ผีทั้งนั้น ผีพ่อแม่ปู่ย่าตายายญาติพี่น้องของเขา แล้วพระเราเล่าประพฤติตนเหมาะสมแล้วหรือ มีคุณธรรมอะไรบ้าง ที่จะส่งผลให้ถึงผีได้ "ระวังอย่ามาเป็นพระหลอกผี" เพื่อป้องกันความประมาทของพระเณรหรือมักง่ายต่อการประพฤติปฏิบัติของพระเณร หลวงปู่ดูลย์จึงสรรหาคำสอนตักเตือนไว้อย่างลึกซึ้งว่า"คฤหัสถ์ชนญาติโยมทั่วไปเขาประกอบอาชีพการงานด้วยความยากลำบาก เพื่อให้ได้มาซึ่งวัตถุข้าวของเงินทองมาเลี้ยงครอบครัวลูกหลานของตน แม้จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอย่างไร เขาก็ต้องต่อสู้ ขณะเดียวกันเขาก็อยากได้บุญได้กุศลด้วย จึงพยายามเสียสละทำบุญลุกขึ้นแต่เช้า หุงอาหารอย่างดีคอยใส่บาตร ก่อนใส่เขายกอาหารขึ้นท่วมหัวแล้วตั้งจิตอธิษฐาน ครั้นใส่แล้วก็ถอยไปย่อตัวยกมือไหว้อีกครั้งหนึ่ง ที่เขาทำเช่นนั้นก็เพื่อต้องการบุญ ต้องการกุศลจากเรานั่นเอง แล้วเราเล่า มีบุญกุศลอะไรบ้างที่จะให้เขาได้ประพฤติตนให้สมควรที่จะรับเอาของเขามากินแล้วหรือ"

สาธุ

ขอบคุณท่านเสฏฐวุฒิ ที่นำธรรมะดีมีประโยชน์มาให้อ่านครับ