อย่าประมาทในเรื่องการเพียรทำความดีนะครับ
บางทีลองนึกให้ดีๆ ว่าการทำดีของเราหลายๆครั้งนี้มันก้มีรากมาจากตันหา
เมื่อยังไม่ปราศจากตันหาเช่นพระอรหันต์ ก้ย่อมทำความดีเพราะตันหา ยังมีตันหาเจืออยู่
ถ้ามีตันหามาก อยากทำดีมาก มันจะกลายเป้นการส่งเสริมตันหาเหมือนกัน
เพียงแต่เป้นตันหาอยากในความดี
ทำดีมากๆ ไม่ดีหรอกหรือ? จะว่าดีมันก็ดี จะว่ามีโทษไหม มันก้มีอยู่
เช่น พออยากทำดีมากๆ ศีลเอาไม่อยู่ สติเอาไม่อยู่
ก็อาจจะทำอะไรเดือดร้อนตนเองและผู้อื่นโดยไม่รู้ตัวเพราะเข้าใจผิด
เช่นคนประท้วงกันที่กรีซ เผากัน ฆ่ากันอุดตลุด
พวกเขาเข้าใจว่ากำลังทำความดี ทำสิ่งที่ถูกต้อง เลยไม่สนใจว่าใครจะเดือดร้อนอย่างไร
นี่คือตันหามันมากจนชนะศีล ชนะสมาธิ ชนะปัญญา ตันหาอยากทำดีมันแรงจัดขนาดนั้น
หรืออย่างผมชอบอวดรู้ ชอบพูดธรรม นี้ก้เป็นตันหา
มีความอยากมาก ก็พูดมาก บางทีตันหามันชนะ เราก็กล่าวคำไม่ดี วจีทุจริต เป็นต้น
ลำพังตันหามากยังไม่เท่าไหร่ แต่มีมิจฉาทิฏฐิผสมโรงอีก ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
กล่าวคือ ตันหาก็มี แถมรู้ไม่จริง มีมิจฉาทิฏฐิ แล้วไม่รู้ตัวเองว่าเข้าใจผิด
ชอบพูดธรรม แต่ตัวเองเข้าใจผิด แล้วก็ไม่รู้ตัวว่าเราเองเข้าใจผิด
ก็พูดไปให้คนอื่นเขาฟังอย่างน่าเชื่อถือ ถ้าเขามาเชื่อเรา มันก็เป้นโทษสำหรับเขาอีกด้วย ป่วยไข้สืบต่อกันไป
ทั้งนี้เพราะเรามีตันหาอยากทำดีมาก แต่ขาดปัญญารู้แจ้งในการทำความดี เป็นความดีที่ไม่ดีจริง
จึงต้องระวังความหิวในการทำความดีของเรา
ทำโดยไม่ประมาท ทำโดยพอดีๆ โดยสุจริต
จนกว่าจิตใจเรามันจะบรรลุแจ้งถึงหน้าที่เดิมแท้ของมัน ที่ปราศจากตันหา อวิชชา
เมื่อเราเข้าใจธรรมชาติเดิมแท้ของจิตดังนั้น เราย่อมมีแต่ความดีีที่เป็นความดีแท้ๆ
บริสุทธิ์ บริบูรณ์ด้วยศีล สมาธิ ปัญญา ไม่นำพาตัวเองไปสู่ความเดือดร้อนได้อีก
และยังช่วยคนอื่นให้ห่างไกลความเดือดร้อนได้อย่างแท้จริง
(เอ..ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังแก่...แก่มากๆ)
