ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์



ความรัก คือ ความร้าย



จริงหรือ

เนื่องในเทศกาลแห่งความรักในวันนี้

ขอเรียนเชิญทุกท่านที่มีรัก กำลังจะหารัก

กำลังทิ้งรัก และไม่มีรักเลย ทุกท่าน

ร่วมโหวตแสดงความคิดเห็นว่าข้อความดังกล่าวข้างต้นท่านเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยแต่ประการใด

ขอโมทนากับทุกท่านที่ร่วมโหวตและแสดงความคิดเห็นครับ

เขาว่าเรื่อง “ความรัก” ไม่มีคำว่าถูกและผิด

คุณไม่ผิด … ที่ไปรักเขาคนนั้น
และเขาเองก็คงไม่ผิด … ที่ไม่ได้รักคุณ
ในทางตรงข้าม …
คุณไม่ผิดที่ไม่ได้รักเขาคนนั้น
และเขาก็ไม่ผิดที่มารักคุณเช่นกัน

การห้ามใจไม่ให้รักนั้น … ยากนัก

แต่คงเทียบไม่ได้ … กับการห้ามใจให้ลืมรักเพราะย่อมยากกว่า
คุณอาจทำได้ … เมื่อมีใครอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิตคุณ
แต่มันคงไม่ง่าย …
ถ้าคุณต้องหักใจให้ลืม ในขณะที่คุณอยู่คนเดียว


เขาว่าการชนะใจตัวเองนั้น … อาจดีและมีค่าที่สุด

แต่ในเรื่องความรัก …
การชนะใจคนที่เรารักนั้น อาจย่อมมีค่ากว่า
แต่มันอาจมีค่ากว่านั้น …
ถ้าคุณสามารถชนะใจตัวเอง ที่จะปฏิเสธกับความรักที่ย้อนมาหา
และมันอาจมีค่าที่สุด …
ถ้าคุณยอมที่จะ “แพ้” ใจตัวเอง เพื่อจะกลับไปหาความรักนั้น



ความรัก … เป็นเรื่องของคนสองคน

แต่อย่าลืมว่า บนโลกไม่ได้มีแค่เขาทั้งคู่
อย่าโกรธเขา ที่ต้องปฏิเสธรักจากคุณ
ด้วยเหตุผลว่า … เราเข้ากันไม่ได้
ด้วยเหตุผลว่า … สังคมเราต่างกัน
ด้วยเหตุผลว่า … เขายังรักคุณอยู่
ด้วยเหตุผลว่า … เขารักคนอื่นที่มีค่าพอกับคุณ



วิทยาศาสตร์ อาจต้องการเหตุผล

แต่เรื่องความรัก … ย่อมไม่ต้องการเหตุผลใดใด
คนดีอาจรักกับคนเลว
จงอย่าโทษเขาว่า … เขารักคนผิด
จงอย่าโทษเขาว่า … เขารักคนที่ไม่เอาไหน
และจงอย่าโทษตัวเองว่าเรารักคนที่ไม่ดี
เพราะสิ่งที่คุณทำนั้นถูกต้องแล้ว
จงเชื่อในสายตาของตัวเอง
จงเชื่อประตูหัวใจอันมีค่าที่เลือกจะเปิดรับเขาคนนั้น



แม้ใครจะพูดว่า … คู่ของเราเป็นคนไม่ดี

แต่ในแง่ของความรัก …
คุณทั้งสองเป็นคนดีของกันและกัน
อย่าโกรธเขา ที่บางครั้งเขายอมเป็นคนตาบอด
อย่าโกรธเขา ที่บางครั้งเขายอมเป็นคนหูหนวก
บางครั้งการไม่เห็นและไม่ได้ยิน
เพื่อรักษาและถนอมความรักเอาไว้
ก็อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

นิยามความรักแต่ละคน … ย่อมต่างกัน

ไม่แปลก … ที่บางคู่อาจทะเลาะกันทั้งวัน
ไม่แปลก … ที่บางคู่อาจหวานให้แก่กันได้ทั้งวัน
และไม่แปลก … ที่บางคู่ต่างเฉยชาต่อกัน
และก็คงไม่แปลกเลย ที่บางคู่อาจต่างกันราวฟ้ากับดิน



บางครั้ง … ความรักคือ การเติมเต็ม

แต่บางครั้งความรักอาจคือ การเสียสละและการแบ่งปัน
บางคน … ความรักอาจเป็นการดูแลและปกป้อง
อย่าไปคิดว่า … ทำไมคู่เราถึงไม่เหมือนคู่ของใครเขา
อย่าไปคิดว่า … คู่เราแปลกหรือเปล่า
อย่าไปสนใจว่า … เราควรเปลี่ยนแปลงอะไรมั๊ย
ถ้าจะเปลี่ยน ขอให้เพื่อรักมิใช่เพื่อเลิกรัก …



รัก คือ มองไม่เห็น สัมผัสได้ด้วยใจและตัวเอง
คนที่เคยมีความรักเหมือนโลกเป็นสีชมพู
รักดีอยู่บ้างทำให้เรามีลมหายใจอยู่มีชีวิตชีวาขึ้นมา
แต่มีเรื่องไม่สบายใจขึ้นมาล่ะก็
เจ็บปวดและไม่อยากมีรักเลยหละ

แต่มันก็สายเกินไปที่จะไม่มีรักเพราะทุกชีวิตต้องมีคนรัก
จริง ๆ รักคือ ความสุขที่หาอะไรมาวัดก็ไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหน
และคือความจำเป็นของคนคนหนึ่งที่ได้รู้ว่ารักมาจากไหน …
เราไม่สามารถหาว่าตัวตนของคำว่ารัก ว่าผู้คิดค้นคือใคร
แต่เราเป็นผู้ค้นมันเอง และนี่ก็คือ นิยามความรัก

เมื่อมีความหวัง มนุษย์ทุกคนก็ต้องพร้อมที่จะพบเจอกับความผิดหวัง

ผู้ที่หวังในความรัก ใคร่ในอารมณ์รักนี้
ก็ต้องพร้อมยอมที่จะผิดหวัง

ความรักนั้นไม่เคยทำให้ใครมีความสุขได้ถึงครึ่งหนึ่งตามสิ่งที่หวัง
เมื่อคิดจะรักก็ต้องพร้อมยอมที่จะทุกข์ ทุกข์เพราะความผิดหวัง

ทุกข์เพราะอารมณ์ที่ต้องห่วงหาอาทร
ทุกข์เพราะการต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รัก คนที่รัก

สิ่งนี้แลพระพุทธองค์จึงกล่าวว่า

“ความรักคือความร้าย...”



มนุษย์ทุกวันนี้ได้เพียรพยายาม ดิ้นรน ขวนขวายไปหาอารมณ์ที่น่าใคร่
น่าสัมผัส มีกลิ่นหอมที่ฉาบทาชวนให้หลงรัก

สุดท้ายก็ต้องทุกข์หนักเมื่อสิ่งที่รักนั้นจากไป

อารมณ์ที่น่าใคร่ น่าปรารถนานี้เอง ทำให้จิตของมนุษย์นั้นต้องจมอยู่กับความสุข
ความสนุกสนานแบบชั่วครั้งชั่วคราว



กินไม่เคยอิ่ม มีไม่เคยพอ อารมณ์เหล่านี้เองเมื่อมนุษย์
“หลงอารมณ์” แล้ว เขาจะไม่มีวันได้พบความสุขเลย

ชีวิตเขาจะไม่มีวันได้พบกับ “ความสุขจากความสงบ”



ชีวิตเขาจะต้องวิ่ง ต้องดิ้นรนอยู่ทุกวัน



ต้องขวนขวายไปหาอารมณ์ต่าง ๆ เหล่านี้ มีแล้ว เสพแล้ว
ก็ต้องมีอีก เสพอีก กินอีก รับอีก ต้องดิ้นรนขวนขวายรับทุกวัน ๆ
ประหนึ่งกับผู้ที่เสพสิ่งเสพติด อันจะต้องเพิ่มปริมาณของยาขึ้นไปเรื่อย ๆ
จะขาดไม่ได้แม้แต่เพียงวันหนึ่ง มีทรัพย์สมบัติใดก็ต้องจะไปแลก
ขวนขวายนำไปขาย ไปจำหน่าย เพื่อให้ได้มาซึ่งยาเสพติดนี้เอง

ฉันใดก็ฉันนั้น

อารมณ์ที่น่าใคร น่าปรารถนา ถ้าผู้ใดได้เข้าไปลิ้มลอง
สัมผัสซึ่งรสอันหอมหวนรัญจวนใจนั้นแล้วล่ะก็



ชีวิตนี้ก็ต้องพร้อมที่จะแลกด้วยความทุกข์ ความเร่าร้อนใจ ความคับแค้นใจ

เมื่อได้ก็อยากได้อีก อยากได้มากขึ้น เมื่อไม่ได้ก็ต้องดิ้นรน กระเสือกกระสน ขวนขวาย
ทำทุกสิ่งทุกทาง เสียงาน เสียกาล เสียทรัพย์สิน เงินทอง เสียพี่ เสียน้อง เสียพ่อ เสียแม่
เพื่อให้ได้มาซึ่งอารมณ์ที่น่าใคร่ น่าปรารถนานั้นเพียงชั่วครู่ ชั่วคราว

ท่านทั้งหลายโปรดสลัดทิ้งซึ่งความอยากที่จะได้มาซึ่งอารมณ์ที่น่าใคร น่าปรารถนานี้เถิด



ตัณหานี้มีจุดกำเนิดจากความดำริถึง ท่านทั้งหลายโปรดใช้สติระงับความคิด
ความดำริถึงอารมณ์ต่าง ๆ เหล่านี้

ระงับ ยับยั้ง ความคิดอันจะนำใจให้ฝักใฝ่ หลงไหล ใฝ่ฝันหาอารมณ์ที่น่าใคร น่าปรารถนานั้นเสีย
ดำรงสติให้คงอยู่กับอารมณ์ปัจจุบัน

“อารมณ์ที่สงบ” พอใจกับอารมณ์ อารมณ์นี้ อารมณ์ที่มี อารมณ์ที่เป็นอยู่ปัจจุบัน

แล้วท่านทั้งหลายจะพบกับความสุขอันประเสริฐยิ่งนั้นคือ “อารมณ์สงบ”



อารมณ์สงบนี้เอง จะสลัดทิ้งซึ่งความทะยานอยาก ความดิ้นรน ขวนขวาย กระเสือกกระสน
เปรียบหนึ่งคนที่นำน้ำมาดับซึ่งไฟอันลุกไหม้เผาดวงจิตดวงใจอยู่เสียได้
พร้อมกันกัน ก็นำน้ำเย็นจากความสงบนั้นมาลูบ มาเช็ด ดวงจิตดวงจิตให้เย็นฉ่ำ ชุ่มชื่น


ชีวิตที่ไม่ต้องดิ้นรนขวนขวายไปหาอารมณ์ที่น่าใคร่น่าปรารถนานั้นมีความสุขแน่แท้แล

ความสุขใดจะเหนือความสงบนั้นไม่มี



สลัดทิ้งซึ่งอารมณ์ที่น่าใครน่าปรารถนาได้ คือ จะคลายปัญหาความกระวนกระวาย
และดับปัญหาทั้งจากจุดเบื้องต้น ท่ามกลาง และเบื้องปลาย เมื่อสลัดทิ้ง คลายปัญหา
และดับปัญหาได้โดยสิ้นเชิงนี้แลจึงเรียกว่า

“ความดับทุกข์...”