ทำอย่างไรกับคนเห็นแก่ตัวดีครับ

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ผมทำงานกลุ่ม (ระดับมหาลัย)

คือทำรายงานนั่นเองแล้วอาจารย์ให้มีการเขียนและรายงานหน้าห้อง เพื่อนมันไม่ยอมทำอะไรเลยครับ

จะบอกมันให้ทำผมก็ไม่กล้า เพิ่งรู้จักกัน 2-3 เดือนครับ จะพูดให้มันสำนึกทำไงดีครับ

เอาแบบให้มันรู้สึกผิดที่ทำลงไป


*** ผมเคยอ่านพวกกระทู้เก่าๆ แล้วนะครับ เค้าบอกว่าให้ทำใจสงบ ผมทำไม่ได้จริงๆครับ โกรธมากเลยครับ

ช่วยหาทางแก้หน่อยนะครับตอนนี้คิดมาก อยากจะเอามันออกจากกลุ่มก็กลัวมันจะนินทาลับหลัง ยังนู้นยังนี้ ผมเลยไม่รู้ทำไง ขอคำปรึกษาหน่อยนะครับ ขอร้องละครับ

ขอตอบเจ้าของกระทู้ดังนี้ครับ

ให้ทำการแก้ไขปัญหาอย่างเป็นขั้นตอนดังต่อไปนี้ครับ

๑.แก้ปัญหาภายใน คือ จิตใจตน ให้ไม่มีความโกรธ ด้วยการไปเจริญเมตตากับผู้ที่เราโกรธซึ่งเมตตานี้เป็นธรรมอันเป็นคู่ปรับ จะทำให้ความโกรธที่มีอยู่ลดน้อยลงไป หรือละไปได้ อาจจะใช้การแผ่เมตตาบอกว่าขอให้เขามีความสุขกล่าวซ้ำๆ แบบนี้ก็ได้ หรือจะใช้การคิดถึงเหตุผลว่าโกรธแล้วจะแก้ไขปัญหาอะไรได้ มีโทษของการโกรธอย่างไร ข้อดีของคนที่เราโกรธนี้ก็ยังมีอยู่ ซึ่งเมื่อละความโกรธได้แล้ว ทีนี้จะเกิดสติและจะจัดการสิ่งต่างๆ ได้อย่างมีปัญญาไม่ใช้อารมณ์

๒.แก้ไขปัญหาภายนอก คือ เรื่องของการทำรายงาน วิธีการอาจจะใช้การพูดนั่นเอง พูดกันตรงๆ แบบลูกผู้ชาย ไม่ต้องไปกลัวอะไร เพราะเป็นสิ่งที่เราควรจะต้องทำอยู่แล้ว เป็นการแสดงความเป็นภาวะผู้นำอย่างหนึ่ง แต่ว่าการพูดเราจะต้องมีศิลปะ เพราะหากพูดไม่ดีแล้วจะทำให้เกิดความหมางใจและจะก่อโทษมากกว่าคุณ การพูดที่ดีนั้นควรจะประกอบไปด้วยหลัก "วาจาสุภาษิต" ทั้ง ๕ ประการดังต่อไปนี้
- ต้องเป็นคำจริง
- ต้องเป็นคำสุภาพ
- พูดแล้วก่อให้เกิดประโยชน์
- พูดไปด้วยจิตเมตตา
- พูดถูกกาลเทศะ (ถูกเวลา,ถูกสถานที่)

ดูเพิ่มเติมเรื่องวาจาสุภาษิต : http://www1.freehostingguru.com/thaigen ... l/mk10.htm

เมื่อเราพูดออกไปด้วยองค์ประกอบทั้ง ๕ แล้วย่อมจะเป็นอันถูกหลัก โดยไม่ต้องกังวลอะไรเลย แต่หากพูดดีๆ ด้วยหลักดังกล่าวแล้ว ด้วยการถามถึงเหตุผลว่าทำไมไม่ทำ ข้อเสียของการไม่ทำงาน ข้อดีของการที่มาช่วยกันทำงานแล้ว พร้อมทั้งเหตุผลว่าเราเป็นห่วงนะถึงได้เตือนไปแล้ว เขาไม่ยอมฟัง เราเองก็คงจะต้องแก้ไขปัญหาด้วยวิธีการอื่นต่อไป หรืออาจจะต้องตัดชื่อของเขาออกไปในที่สุด (หากมีการตกลงกันว่าหากเขาไม่ช่วยด้วยเหตุผลอันไม่สมควรพวกเราจะตัดชื่อออก)

ที่กล่าวไปอย่างนี้จะช่วยให้ปัญหาที่เกิดขึ้นได้รับการแก้ไขไปได้ไม่มากก็น้อย

ลองนำไปพิจารณาหากเห็นว่าเป็นประโยชน์ก็นำไปใช้ได้นะครับ

ขอให้เจริญในธรรมและการเรียน

ทั้ง2ท่านที่ตอบกระผมมา ผมเริ่มเปลี่ยนความคิดเลยครับ

เริ่มรู้สึกดีขึ้น จากก่อนหน้านี้กังวลมากๆอ่ะครับ

ขอบคุณท่านทั้ง2นะครับ ขอบคุณจริงๆครับ


***ขอถามอีก1เรื่องนะขอรับ ถ้าความคิดบางสิ่งบางอย่างที่มันยังกังวลในจิตใจอยู่ จะทำให้มันปล่อยวางไม่คิด จะทำอย่างไรดีครับ

สวัสดีค่ะ่คุณคุณextream
ให้คะแนนความดีก่อน 2 คะแนนค่ะสำหรับ 2 โพสต์

ยินดีด้วยค่ะที่เมื่อมีความทุกข์แล้ววิ่งหาธรรม
เป็นมงคลของชีวิต ความกังวลใจคือ ความทุกข์
อย่างหนึ่ง กังวลบ่อย ๆจะกลายเป็นความเครียด เพราะ
จิตยึดติดกับสิ่งนั้น และสิ่งนั้ันไม่เป็นไปอย่างที่ใจเราต้องการ
และเราไม่ยอมรับการเปลี่ยนแปลง คุณextream ลองพิจารณา
ค่ะว่า ทุกสิ่งรอบตัวเรา และรวมทั้งตัวเราเปลี่ยนแปลง
ตลอดเวลา เป็นไปตาม กฏไตรลักษณ์ ไม่มีเป็นไปอย่างอื่น

ลองฝึกเจริญสติ ในชีวิตประจำวัน เรียนรู้กายใจ
ของเรา แล้วจะได้เห็นความจริง ตามลิงค์ด้านล่างค่ะ
เรียนรู้แล้วความทุกข์จะลดลงค่ะ

ยินดีด้วยที่สนใจธรรมและสนใจเรียน
สู้...สู้ ค่ะ

http://www.wimutti.net/

ขอตอบเจ้าของกระทู้ในความเห็นที่ ๔

ความคิดที่เราคิดอยู่นี้ หากจะให้ปล่อยวางไม่คิดได้จริงๆ ผมแนะนำ ๒ วิธีซึ่งเป็นเบื้องต้นพื้นฐานดังต่อไปนี้

๑. ละสาเหตุที่ทำให้เกิดความคิดนั้นออกไปเสียก่อน : เพราะทุกอย่างล้วนมีเหตุมีผลกัน หากสาเหตุไม่มีแล้วผลย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ ดังนั้นหากละสาเหตุที่ทำให้กังวลใจได้ ย่อมไม่คิดกังวลใจต่อไปได้เอง เช่น เราเกิดความกังวลใจเรื่องลืมล็อคประตูหน้าต่างก่อนออกจากบ้านไปเรียนหรือไปทำงาน เราก็กังวลใจเรื่องนี้กลัวว่าจะมีโจรมาขโมย กลัวว่าของจะหาย เราก็คิดอยู่นั้นเอง การจะไม่ให้กังวลใจเราก็ทำโดยกลับไปตรวจสอบ ไปล็อคประตู้หน้าต่างเสียให้เรียบร้อย เท่านี้ความคิดกังวลใจก็จะหายไปเพราะสาเหตุนั้นได้ถูกละไปแล้ว เป็นต้น

๒. ละกระบวนการคิด ไม่ให้ความคิดนั้นอยู่ต่อไป : ในข้อ ๒ นี้จะคล้ายกับข้อหนึ่ง คือ ละสาเหตุ แต่เป็นคนละระดับกัน ในข้อ ๑ เป็นระดับของตัวปัญหาที่ทำให้เกิดความคิด ส่วนระดับที่ ๒ นี้เป็นระดับของความคิดเฉยๆ ซึ่งโดยทั่วไปจะนำมาใช้ในกรณีที่ยังไม่สามารถละตัวปัญหาที่เป็นสาเหตุหลักจริงๆ ได้ แต่ก็สามารถนำมาใช้ไปพร้อมกับกำลังละสาเหตุหลักอยู่ไปด้วยก็ได้ วิธีการทำก็คือ ให้เลิกคิด ละความคิดออกไปด้วยวิธีการต่างๆ เช่น ไปคิดอยู่ในสิ่งที่เป็นกุศลธรรมอย่างอื่นแทน ไปอยู่ในคำภาวนา, ไปจดจ่ออยู่กับการงานที่ทำ, คิดถึงโทษของการคิดมาก เป็นต้น ซึ่งการละนี้บางทีจะละกันหลายครั้ง คือเผลอคิดเมื่อไรให้ทำการละเมื่อนั้น บางทีละได้แป๊บเดียว บางทีละได้ชั่วคราว แต่อย่างไรก็จะละได้เช่นกัน เราจะต้องมีสติสมาธิหมั่นฝึกสติสมาธิร่วมไปด้วยจะทำให้ละได้เร็วและยาวนานจนกระทั่งสามารถคิดหรือไม่คิดได้ทุกเมื่อครับ

ลองพิจารณาดูนะครับ

ขอให้เจริญในธรรมและการเรียน