ค้นมาให้อีกเช่นกันค่ะ
สติปัฏฐาน คือ สติที่จดจ่ออย่างต่อเนื่องที่สภาวะธรรมทางกายและจิต ทำให้นักปฏิบัติตามรู้เท่าทันปัจจุบันอารมณ์ได้โดยละเอียดไม่ขาดช่วง ไม่ลืมกำหนดรู้อารมณ์ที่ปรากฏรู้ทางทวารทั้ง ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เมื่อมีรูปกระทบที่ตา มีเสียงกระทบที่หู มีกลิ่นกระทบที่จมูก มีรสกระทบที่ลิ้น มีสัมผัสกระทบที่กาย มีความคิดเกิดที่ใจ ก็สามารถตามรู้เท่าทันปัจจุบันอารมณ์นั้นๆ ได้ตลอดเวลาในเวลายืน เดิน นั่ง นอน และเคลื่อนไหวในอิริยาบถย่อยในชีวิตประจำวัน
การเจริญสติปัฏฐาน คือ การมีสติจดจ่ออย่างต่อเนื่องตามรู้เท่าทันอาการต่างๆ ที่กำลังเกิดอยู่ในกายกับจิตตามความเป็นจริง เมื่อเกิดอาการทางกาย เช่น อาการพอง อาการยุบ หรืออาการเดิน นักปฏิบัติพึงตามรู้อาการเหล่านั้นตามความเป็นจริงว่า อาการพองกำลังเกิดขึ้นอยู่ อาการยุบกำลังเกิดขึ้นอยู่ หรืออาการเดินกำลังเกิดขึ้นอยู่ พึงใช้คำบริกรรมเป็นเครื่องช่วยให้รู้ตัวตามอาการนั้นๆ ว่า พองหนอ ยุบหนอ ยุบหนอ ย่างหนอ หรือ ขวาย่างหนอ ซ้ายย่างหนอ เป็นต้น เมื่อเกิดอาการทางจิต เช่น ความรู้สึกเป็นสุข เป็นทุกข์ วางเฉย จิตที่โลภ จิตที่โกธร จิตที่ฟุ้งซ่าน หรือสภาวะธรรมการเห็นเป็นต้น ก็พึงตามรู้อาการเหล่านั้นตามความเป็นจริง โดยกำหนดว่า สุขหนอ ทุกข์หนอ เฉยหนอ โลภหนอ โกธรหนอ ฟุ้งหนอ เห็นหนอ เป็นต้น
ref. http://xchange.teenee.com/lofiversion/i ... 34639.html
แกล้งถามไปงั้น
