คนตระหนี่กลัวภัยใดย่อมให้ทานไม่-

ได้ ภัยนั้นนั่นแล ย่อมมีแก่คนตระหนี่ผู้ไม่

ให้ทาน คนตระหนี่ย่อมกลัวความหิวและ

ความกระหายใด ความหิวและความกระ-

หายนั้นย่อมถูกต้องคนตระหนี่นั้นนั่นแล ผู้

เป็นพาลทั้งในโลกนี้ และในโลกหน้า ฉะนั้น

บุคคลควรกำจัดความตระหนี่อันเป็น

สนิมในใจ ให้ทานเถิด เพราะบุญทั้งหลาย

ย่อมเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกหน้า.

การให้ทานด้วยปัญญาจึงจะยังประโยชน์แก่ตนเองและผู้อื่น