เขาเล่าว่า นักฟ้อนรำผู้หนึ่ง จับลูกนกแขกเต้าได้ตัวหนึ่ง ฝึกสอน
มันพูดภาษาคน ( ตัวเองเที่ยวไปแสดงการฟ้อนรำในที่อื่น ๆ). นักฟ้อนรำ ผู้นั้น
อาศัยสำนักของนางภิกษุณีอยู่ เวลาไปในที่อื่น ๆ ลืมลูกนกแขกเต้าเสียสนิท
แล้วไป.
เหล่าสามเณรีก็จับมันมาเลี้ยงตั้งชื่อมันว่า "พุทธรักขิต".
วันหนึ่ง พระมหาเถรี เห็นมันจับอยู่ตรงหน้า จึงเรียกมันว่า
พระมหาเถรี "พุทธรักขิต".
ลูกนกแขกเต้า จึงขานถามว่า "อะไรจ๊ะ แม่เจ้า".
พระมหาเถรี ถามว่า " การใส่ใจภาวนาอะไร ๆ ของเจ้ามีบ้างไหม".
ลูกนกแขกเต้า " ไม่มีจ๊ะแม่เจ้า".
พระมหาเถรี จึงสอนว่า "ขึ้นชื่อว่าผู้อยู่ในสำนักของพวกนักบวช จะปล่อยตัวอยู่ไม่สมควร"
"ควรปรารถนาการใส่ใจบางอย่าง แต่เจ้าไม่ต้องสำเหนียกอย่างอื่นดอก"
"จงท่องว่า อัฏฐิ อัฏฐิ ก็พอ".
ลูกนกแขกเต้านั้น ก็อยู่ในโอวาทของพระเถรี ท่องว่า อัฏฐิ อัฏฐิ อย่างเดียวแล้วเที่ยวไป.
วันหนึ่ง ตอนเช้ามันจับอยู่ที่ยอดประตู ผึ่งแดดอ่อนอยู่ แม่เหยี่ยวตัวหนึ่งก็
เฉี่ยวมันไปด้วยกรงเล็บ. มันส่งเสียงร้อง กิริ ๆ. เหล่าสามเณรี ก็ร้องว่าแม่เจ้า
พุทธรักขิตถูกเหยี่ยวเฉี่ยวไป เราจะช่วยมัน ต่างคว้าก้อนดินเป็นต้น ไล่ตาม
จนเหยี่ยวปล่อย. เหล่าสามเณรีนำมันมาวางไว้ตรงหน้าพระมหาเถรี
พระมหาเถรี ถามว่า "พุทธรักขิตขณะถูกเหยี่ยวจับไปเจ้าคิดอย่างไร".
ลูกนกแขกเต้าตอบว่า " แม่เจ้า ไม่คิดอะไรๆ ดอก คิดแต่เรื่องกองกระดูกเท่านั้นจะแม่เจ้า"
"กองกระดูกพากองกระดูกไป จักเรี่ยราดอยู่ในที่ไหนหนอ".
พระมหาเถรี จึงให้สาธุการว่า "สาธุ สาธุ" "พุทธรักขิต เหตุนั้นจักเป็นปัจจัย
แห่งความสิ้นภพของเจ้า ในกาลภายภาคหน้าแล".