ขอแปลโศลกของ เว่ยหล่าง ตามความเห็นส่วนตัว ผิดถูกอย่างไร ขออภัยล่วงหน้า ดังนี้

มีอารมณ์เข้ามาหว่านเชื้อเมล็ดพืชพันธ์........................... มีตัณหา ทุกข์จึงเกิด
เพราะอาศัยพื้นดินอยู่ ผลก็ยังเกิด.................................. เพราะมีอวิชชาอยู่ ชาติจึงเกิด
ไม่มีอารมณ์แล้ว ก็ไม่มีเชื้อเมล็ดพืชพันธ์......................... ไม่มีตัณหาแล้ว ทุกข์จึงดับ
ไม่มีนิสัยแล้ว ก็ไม่เกิด............................................... ไม่มีอวิชชาแล้ว ชาติจึงดับ

ขอให้เจริญในธรรม

ขอแลกเปลี่ยนความรู้ด้วยปัญญาเล็กน้อยค่ะ

กรรมคือเจตนา เป็นนา
วิญญาน เป็นเมล็ดพืช
ตัณหา เป็นยางเหนียว

เมื่อเหตุปัจจัยพร้อมก่อกรรม วิบากย่อมได้เสมอ

ยากครับ

จิตที่ยังมีตัณหา อุปปาทาน

เพราะอุปปาทานขันธ์ 5 จึงเวียนว่ายตายเกิด

จิตที่ขาดจากตัณหา อุปปาทาน

ขาดจากอุปปาทานขันธ์ 5 ก็สิ้นการเวียนว่ายตายเกิด

สืบเนื่องจากวันวิสาขบูชาที่ผ่านมานั้น ผมขอร่วมตอบด้วยนะครับ

สมัยที่พระพุทธองค์ตรัสรู้ใหม่ๆ
ธัมมปทัฏฐกถา ชราวรรควรรณนา๘. เรื่องปฐมโพธิกาล

ข้อความเบื้องต้น
พระศาสดาประทับนั่ง ณ ควงไม้โพธิพฤกษ์ ทรงเปล่งอุทานด้วย
สามารถเบิกบานพระหฤทัย
พระธรรมเทศนานี้ว่า " อเนกชาติสํสารํ "



อเนกชาติสํสารํ สนฺธาวิสฺสํ อนิพฺพิสํ
คหการกํ คเวสนฺโต ทุกฺขา ชาติ ปุนปฺปุนํ
คหการก ทิฏฺโฐสิ ปุน เคหํ น กาหสิ
สพฺพา เต ผาสุกา ภคฺคา คหกูฏํ วิสงฺขตํ
วิสงฺขารคตํ จิตฺตํ ตณฺหานํ ขยมชฺฌคา.

" เราแสวงหานายช่างผู้ทำเรือน เมื่อไม่ประสบ
จึงได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสาร มีชาติเป็นอเนก ความเกิด
บ่อยๆ เป็นทุกข์,(ความเกิดเป็นทุกข์ร่ำไป.)

แน่ะนายช่างผู้ทำเรือน เราพบท่าน
แล้ว, ท่านจะทำเรือนอีกไม่ได้, ซี่โครงทุกซี่(อีกนัยหนึ่ง ผาสุกกา
เป็นคำเปรียบกับเครื่องเรือน แปลว่า จันทันเรือนของท่านเราหักเสียหมดแล้ว)ของท่าน
เราหักเสียแล้ว

ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว, จิตของ
เราถึงธรรมปราศจากเครื่องปรุงแต่งแล้ว, เพราะเรา
บรรลุธรรมที่สิ้นตัณหาแล้ว. "

ถ้านำมาเปรียบเทียบกับคำถามที่ตั้งมา.......



อารมณ์คือตัณหา.... ผู้สร้างเรือน ......ผู้หว่านเชื้อเมล็ดพันธ์....ผู้สร้างภพ(เชื้อคือภพ)เพราะอาศัยพื้นดินอยู่.....พื้นดินคือ...เรือน

เรือน คือ อัตภาพที่เกิดในภพนั้นๆ บ่อยๆ ....
หรือขันธ์ห้า ร่างกายนี้ นั่นเอง....

เพราะอุปทานขันธ์ห้านี้....พื้นดินนี้....เชื้อยังมี...ภพยังมี...ผลก็ยังเกิด....
ชาติก็ยังมีอยู่(ชาติคือการหยั่งลง).......


เราแสวงหานายช่างคือตัณหาผู้สร้าง
เรือน เมื่อไม่พบ ได้ท่องเที่ยวไปสู่สงสารสิ้นชาติมิใช่
น้อย การเกิดบ่อย ๆ เป็นทุกข์ร่ำไป

ไม่มีอารมณ์แล้ว ก็ไม่มีเชื้อเมล็ดพืชพันธ์
ไม่มีตัณหาแล้ว....ผู้สร้างภพไม่มี....เชื้อเมล็ดพืชพันธืไม่มี....

ดูก่อนนายช่างผู้
สร้างเรือน บัดนี้ เราพบท่านแล้ว ท่านจักไม่ต้องสร้าง
เรือนให้เราอีก

ไม่มีนิสัยแล้ว ก็ไม่เกิด
นิสัยคือกิเลส ขันธสันดาน อวิชชา อาสวะทั้งหลาย

ซี่โครงคือกิเลสของท่าน เราหักเสียหมด
แล้ว และช่อฟ้าคืออวิชชาแห่งเรือนท่าน เราทำลายเสีย
แล้ว

ก็ไม่เกิด.........

คือจิตของเราไม่เกิดต่อไปเป็นธรรมดาแล้ว จักดับอยู่
ในภพนี้เอง ดังนี้.

จบอรรถกถาสีวกเถรคาถา