จำไม่ได้ว่า โศลกนี้ เป็นของ สังฆปริณายกท่านไหน
แต่มีเนื้อความดังนี้ครับ


จิตพื้นเกิดทุกสิ่งที่ปลูก
เพราะมีเรื่องอีก จึงเกิดเหตุและผล
ผลเต็ม โพธิญาณก็จะสมบูรณ์
ดอกไม้บาน โลกธาตุก็บังเกิดขึ้น


หากท่านใด เข้าใจอย่างไร ลองไขความเล่นๆดูก็ได้ครับ
ไม่ต้องจริงจังนัก ว่าจะต้องถูก หรือผิด

ขอบคุณครับ

จิตเดิมนั้นว่างเปล่า จึงสามารถรับรู้อะไรต่อมิอะไรได้ไม่จำกัด เปรียบกับผืนดินที่อุดมสมบูรณ์ที่ปลูกอะไรก็งอกงาม

แต่เพราะมีอวิชาปิดบัง จิตจึงหลงไปกับสิ่งต่างๆที่จดจำมา เป็นที่มาของปัจจัยธรรมชาติ ทำให้เกิดเหตุ(กรรม)และผล(กุศล + ,อกุศล -)

แต่เมื่อกุศลเต็มเปี่ยม อกุศลก็จะขาดออกจากสันดาน ทำบุญก็ไม่ได้บุญ ทำบาปก็ไม่เป็นบาป เพราะหมดการเจตนา

แจ้งในธรรมแล้ว โลกนี้เป็นเพียงวัตถุ

หรือท่าน natdanai ตอบดีเกินไป

เหล่าบัณฑิตทั้งหลายจึงพากันหนีหน้า ไม่มาตอบ

เว่ยหลางเหมือนกันล่ะ...มั๊ง... เพราะกลิ่นมีความเป็นพุทธ



ถ้าแจ้งในโศลกก่อนได้อย่างต่อเนื่อง
การค้นพบ สัจจะ ตาม โศลก นี้จะเป็นไปเอง

อย่างกะคุณอ่านภาษาจีนออกอย่างงั๊นล่ะ...

โศลกนี้ เป็นคำกล่าวของ พระสังฆปริณายกองค์ที่ 27
คือ พระสังฆราชปรัชญาตาระเถระ กล่าวตอนที่ท่าน ส่งมอบ
บาตร – จีวร – สังฆาฏิ ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และส่งต่อ
มหาธรรม ที่ถ่ายทอดด้วย “จิต – ถึง – จิต" ให้กับท่าน
พระโพธิธรรม (ตั๊กม้อ) เพื่อให้ท่านสืบทอด เป็น
พระสังฆปริณายกองค์ที่ 28 ต่อไป.

ระลึกถึงพุทธพจน์ในวัน วิสาข น่าจะเทียบกันลงพอดีครับ

"เมื่อเรายังไม่พบญาณ เราได้ท่องเที่ยวในวัฏฏสงสารเป็นเอนกชาติ"

"ในกาลใดแล ธรรมทั้งหลายมาปรากฏต่อหน้าพรามณ์ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่
ในกาลนั้น พราหมณ์ผู้นั้นย่อมรู้ซึ่งธรรม พร้อมด้วยเหตุ"

"ในกาลใดแล ธรรมทั้งหลายมาปรากฏต่อหน้าพรามณ์ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่
ในกาลนั้น พราหมณ์ผู้นั้น ย่อมรู้ถึงความสิ้นไปแห่งเหตุและปัจจัยทั้งหลาย"

"ในกาลใดแล ธรรมทั้งหลายมาปรากฏต่อหน้าพรามณ์ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่
ในกาลนั้น พราหมณ์ผู้นั้น ย่อมขจัดมารและเสนามารซะได้
ดุจพระอาทิตย์ขจัดมืด ส่องสว่างอยู่กลางอากาศเช่นนั้น"

.... ...