ขอตอบเลยนะคะ
ในฐานะที่ตอนนี้เราอยู่ในสถานะที่เป็นลูก มีความรักที่จริงคือคุณพ่อค่ะ
เป็นพ่อพระในใจเราตลอดเวลา เป็นรักที่เราต้องให้แกได้ทุกอย่างในเวลาที่เราต้องนับถอยหลังสำหรับแก
ไม่มีอะไรในโลกที่จะมีความสำคัญกับเราเท่าแกตอนนี้ ทุกเวลาที่เหลืออยู่ของแก คือความสุขที่เราจะตอบแทนให้ดีที่สุด
ในแบบเดียวกันในตอนนี้เราก็อยู่ในสถานะที่เป็นแม่ ทุกสิ่งที่เราทำก็เพื่อลูก มันก็เป็นความรักจริง
ที่คนเป็นแม่จะมีให้ลูก อยากให้ความรัก ความเข้าใจ การให้สิ่งดีๆ เพื่อให้เค้าได้เดินไปในทางที่ถูกที่ควร
เป็นคนดีของสังคมต่อไป
ตอบแบบกลางๆนะคะ เพราะเรายังไม่สามารถยกพุทธภาษิต มาเป็นคำอธิบายได้น่ะค่ะ
แบบนี้จะใช้ได้ไม๊คะ คุณคนล่าฝัน :b13:

สาธุครับนี้หละนะคนที่มีประสบการจริงสมเป็นผู้ใหญ่ที่ดูแลครอบครัวมาก..

ถึงจะไม่มีสุภาษิตแต่ผมคิดว่าออกมาจากความรู้สึกก็น่าอ่านครับ..

แต่สังคมทุกวันนี้ช่างน่าเวทนายิ่งนักยิ่งความรักแล้วยิ่งปล่อยปะละเลยมากไม่ค่อยมองเห็นความสำคัญ..ลูกส่วนมากก็ถูกพ่อแม่ตามใจหรือไม่ก็ตามใจตนเอง (ลูก) เพราะอาศัยเพื่อนที่คบหากันมีเพื่อนดีก็ดีไปมีเพื่อนร้ายก็พลอยร้ายไปกับเขาด้วย..

แต่ถึงจะเป็นอย่างไรพ่อและแม่ก็ยัง หวังดีต่อลูกเสมอ..และส่วนมากแม่จะไม่รู้ว่าชั่วจะรู้ทีหลังคนอื่นเสมอ....

เพราะคนอื่นเขาอาจะเห็นบุตรของเราไปทำชั่วที่อื่นแต่เราไม่เห็น..ยังไม่คิดว่าลูกนี้ชั่ว..แต่เมื่อเรารู้เองเห็นเองเมื่อไหร่เราจึงยอมรับนี้หละนะหัวใจของผู้เป็นพ่อ--แม่..

สาธุกับคำตอบของคุณ o.wan ด้วยครับ :b35:

ตอบไม่ได้ครับ

ตอบได้ก็ไม่ตอบอีกแล้วครับ

จะอยู่เงียบ ๆ ครับ
เงียบ ๆ
เงียบ ๆ
เงียบ ๆ
เพราะฟ้าไม่ได้ส่งให้ผมเกิดมาเพื่อพูดครับ
แต่ให้ผมเกิดมาเพื่อตายครับ

ความจริงแล้วในที่เว็บ ผมเองก็เพิ่งเป็นสมาชิกได้ไม่นานอาจจะยังไม่รู้ความคลื่นไหวของเวปมากนักหากมีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยไว้ในกระทู้นี้ด้วยก็แล้วกันครับ..



อีกอย่างก็ไม่รู้จักสมาชิกท่านอื่นๆโดยส่วนตัวเลย..พูดง่ายๆมาท่องเวปธรรมะแล้วเจอเข้าเลยอาจจะไม่รู้อะไรมากความจริงก็มีกติกาอยู่ที่บอร์ดแล้ว..บางทีก็ดูไม่ละเอียดมากนัก..

ผมคิดว่าน่าจะเป็นความรักที่บริสุทธิ์

บริสุทธิ์อย่างไร
บริสุทธิ์คือปราศจากสิ่งแอบแฝงหรือผลประโยชน์แห่งตน

ความรักเริ่มจาก.......อะไรเป็นเหตุเดิมก่อน :b10:

เริ่มต้นจากการรักตนเองก่อน เพราะการรักตนนั้นเป็นสาเหตุใหญ่ เป็นบ่อเกิดให้ต้องรักผู้อื่นตามมา
เพื่อยังประโยชน์แก่ตนเอง ความรักเกิดจากความยึด เพราะเรายึดมั่นถือมั่นในตนเอง จึงรักตนเองยิ่งกว่าสิ่งใด ทำทุกอย่างให้ตนเองดีมีความสุข สัตว์โลกทุกภพภูมิจึงรักรูปนี้ ตนนี้ยิ่งกว่าสิ่งใดยึดว่ารูปนี้เป็นของเรา ยึดว่ารูปนี้ ตนนี้เป็นเรา จึงต้องถูกสังโยชน์ข้อแรก ดึงให้เวียนว่ายตายเกิดอยู่ร่ำไป

เช่นเรารักตนเอง ทำทุกอย่างเพื่อตนเองจะดีมีความสุข
เช่นเมื่อเราเกิดมาลืมตาดูโลก หิว(ทุกข์) จึงต้องร้องไห้ เพื่อแม่จะได้ให้ได้กินนม
แสดงว่ารักตนนี้ก็ไม่บริสุทธิ์.....เพราะเพื่อตนจะได้กิน(ผลประโยชน์แห่งตน)

เรารักใครคนนั้น.....เพื่อหวังว่าให้เค้ามารักเรา ปกป้องเรา ทำประโยชน์ให้เราหรือเปล่า
เช่นรักลูก รักสามี เพื่อหวังให้เขามารักเรา ดูแลเรายามแก่เฒ่าหรือเปล่า ถ้าใช่แสดงว่ารักนั้นไม่บริสุทธิ์เช่นกัน รักนั้นย่อมนำมาซึ่งความทุกข์แน่นอน

บางคนรักลูกมาก ทำทุกอย่างให้ลูกสุขสบาย บางทีรักของพ่อแม่อาจไม่บริสุทธิ์(แต่เข้าใจว่าเราทำดีแล้ว) เพราะคิดว่าถ้าลูกสุขสบาย ตนเองจะได้ไม่เดือดร้อน(นี่ก็เพื่อผลประโยชน์แห่งตน)

พระพุทธเจ้าตรัสแก่ภิกษุสาวก ถึงเรื่องของความรักที่ไม่บริสุทธิ์ไว้ว่า

ความรักเป็นความร้าย ความรักเป็นความทารุณ

และเป็นเครื่องทำลายความสุขของปวงชน

ทุกคนต้องการความสมหวังในชีวิตรัก แต่ความรักไม่เคยให้

ความสมหวังแก่ใครถึงครึ่งหนึ่งแห่งความต้องการ

ยิ่งความรักที่ฉาบทาด้วยความเสน่หาด้วยแล้ว

ก็เป็นพิษแก่จิตใจ ทำให้ทุรนทุรายเป็นทุกข์ไม่รู้จักจบสิ้น

ความสุขที่เกิดขึ้นจากความรักนั้น

เหมือนความสบายของผู้ป่วยที่ได้กินของแสลง

เธอทั้งหลายอย่าได้พอใจในความรักเลย

เมื่อหัวใจยึดถือไว้ด้วยความรัก

หัวใจนั้นจะสร้างความหวังขึ้นอย่างเจิดจ้า

แต่ทุกครั้งที่เราหวัง

ความผิดหวังก็จะรอเราอยู่"

พระองค์จึงทรงสอนให้มีสติในรัก แม้จะเป็นรักที่บริสุทธิ์เช่นรักของพ่อแม่ลูกก็ตาม ทุกอย่างล้วนแฝงไว้ด้วยการพลัดพรากทั้งสิ้น ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ จึงเป็นอมตวาจาที่ไม่มีทางคัดค้านได้

เป้าหมายสูงสุดของการปฏิบัติธรรมคือการไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งปวง แม้แต่ร่างกายนี้
ดังนี้ถ้าละ ร่างกายคือขันธ์ ๕ เป็นเรา เป็นของเรา เรามีในขันธ์ ๕ ขันธ์ ๕ มีในเราเสียได้
คือละสักกายทิฏฐิ อันเป็นสังโยชน์ข้อแรกอันรัดหมู่สัตว์ทั้งให้เวียนว่ายตายเกิดเสียได้ ความรักที่เกิดขึ้นกับผู้ที่ทำเช่นนี้ได้คือรักบริสุทธิ์

ดังนั้นความจริงของความรักนั้นคือความรักอันบริสุทธิ์ บริสุทธิ์จากการยึดมั่นในขันธ์ 5แล้ว นี้นั่นเอง

ลึกซึ้งแล้วกินใจมากครับ
แต่ขอทราบหน่อยครับว่า
พุทธพจน์ดังกล่าว อยู่ส่วนไหนของพระไตร ฯ

ผมขอตอบแบบเด็กๆ นะครับ

ความจริงของความรัก คือ

"รักแล้วต้องมีวันพลัดพลากเป็นที่สุด"

เพราะความพลัดพลาก คือความจริงของชีวิตครับ

เดี๋ยวนี้เจอกระทู้ที่ถามเรื่องรักๆ แล้วชักรู้สึกสยอง
กลัวตอบอะไรผิดๆถูกๆอีก ..........แค่แม่สาวแฉล้มคนเดียวก็ทำให้คิด
อยากเปลี่ยน พฤติกรรม ให้มันนุุ่มนวลและถนอมบุปผาขึ้นมาบ้าง
ถึงแม้จะฝืนกับจริตก็ตาม

เจอคำถามคุณที่ขึ้นต้นว่า ความจริงของความรักคือรักอย่างไหนหนอ
ผมอ่านคำถามแล้วก็ยัง งงๆ ...........แต่สักพักก็มีคนแรกมาตอบ
ว่า คือรักของพ่อแม่ และคุณก็ดันมาเฉลยว่าเขาเข้าใจถูกแล้ว
ผมกลับยิ่งอึ้ง ว่าเขาตอบถูกได้ยังไง และคุณเข้าใจตรงกันได้ยังไง
แล้วมันถูกได้ยังไง.................แล้วที่สุดก็.....อืม อืม อืม


หากคุณตั้งคำถามว่า ความรักชนิดไหน คือความรักที่บริสุทธิ์ที่สุด
ผมก็คงตอบว่า รักของพ่อแม่

แต่พอถามว่าความจริงของความรักคือรักอย่างไหนหนอ
ผมเลยออกแนวงงนิดๆหนะครับ

เอ๊ะ........รึว่าผมคิดลึกมากเกินไป จึงมองอะไรคลาดเคลื่อน

เมื่อกี๊เที่ยวไล่ดู การตอบของท่านต่างๆ
มองเห็นตัวประหลาดอยู่คนหนึ่ง

เขาตะโกนก้องร้องบอกว่า......หนูไม่ตอบ หนูไม่ตอบ และถึงรู้ก็ไม่ตอบ

ไม่ตอบภาษาอะไร มาทั้งภาพทั้งเสียง

เห็นตอบซะดังว่า.......หนูไม่ตอบ หนูไม่ตอบ

เฮ้อ........คงเพิ่งขวัญเสียไม่เลิก.......เข้มแข็งเข้าไว้สหาย

โมทนาสาธุครับ..ความรักความเข้าใจนั้นย่อมมีเบื้องต้นทามกลางและที่สุดคนเราทุกคนที่เกิดมาในโลกนี้ย่อมต้องการความรัก..


เพราะรักเองย่อมรักความสุขเกลียดชังความทุกฉันใดคนอื่นก็ฉันนั้น.เหมือนกัน
หากรักแบบทางโลกทั่วไปคงไม่มีเหนือบิดามารดาอย่างแน่นอนเพราะความรักจากบุคคลอื่นย่อมรักในการหวังผลตอบแทน..

รักแบบชาวธรรมคงจะไม่พ้นเรื่องราวของพรหมวิหารสี่..
พยายามรักตนเองให้มากๆอย่าไปรักสิ่งที่จะนำตนให้ทุกข์..

รักตนเองเป็นไฉน..รักตนเองต้องหมั่นศึกษาธรรมะปฎิบัติเพื่อให้เกิดสติปัญญาให้เห็นถึงเหตุและผลของความทุกข์ที่จะตามมาเมื่อเราไปคิดและคลาดหวังกับความรักที่เป็นบ่อเกิดแห่งทุกข์นั้นเอง..รักมากยึดมาก..และก็ทุกข์มาก..แต่ทุกคนก็ยังมีความต้องการความรักมากกว่าความเกลียดชัง.. ผิดถูกประการณ์ใดขออภัยท่านผู้รู้ครับ..

สาธุครับ..เมื่อมีรักย่อมมี..วันจากเพราะสิ่งทั้งทั้งหลายทั้งปวงมีเกิดย่อมมีดับเป็นของคู่กัน..

เพราะเป็นเครื่องตัดสินของความจริง..มีแต่ความมืดไม่มีแสงสว่างเราจะเอาอะไรมาเป็นเครื่องรู้ว่ามืด..ฯลฯ

เรื่องความถูกต้องก็เหมือนกันครับ..ถูกตามความเข้าใจ..ที่ผมบอกเอาไว้ข้างบนมีเบื้องต้นไงครับ...เพราะ..ควงมรักนั้นมีหลายระดับอารมณ์ใจ..ไม่ผิดหรอกครับ..คำตอบนั้น..แต่ก็ใช่ว่าไม่ถูก..ขออภัยหากมีข้อผิดพลาด..

ป.ล ก็แค่ต้องการความคิดเห็นของสมาชิกตามความเข้าใจครับผม..