เมื่อฝนครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล...
เมื่อฝนเริ่มกระหน่ำ...
จนสุดท้ายพัดพาไป...
ฟ้าหลังฝน...จะสดใสเสมอ...ใช่รึเปล่า...?

เมื่อฝนที่เริ่มกระหน่ำถูกพัดพาไป

ถ้าถูกพัดพาไปตอนกลางวัน อาจสัมผัสบรรยากาศที่สว่างสดชื่น
เว้นเสียแต่ การพัดพาฝนกระหน่ำมันมาช้าเกินไปหน่อย

ถ้าเล่นปล่อยให้กระหน่ำ จนน้ำท่วมหลังคาบ้าน ต่อให้ฝนผ่านพ้นไป
บรรยากาศแสนสดใสก็ห่อเหี่ยว

หรือเมื่อสายฝนกระหน่ำถูกพัดผ่านไปในยามค่ำคืน และเป็นคืนเดือนมืด
ถึงฝนจะผ่านพ้นไป ในบรรยากาศที่ดูสดชื่น โปร่งสบาย ก็ยังแฝงความอึมครึม


เมฆฝนผ่านไป แต่เมฆก้อนใหม่ก็ก่อตัวอยู่เรื่อยๆ
ชีวิตใต้เมฆฝน ย่อมต้องเปียกฝน บางครั้งคราว

แค่อย่าเสียเวลากับการนั่งหนาว ให้นานเกินไปนัก
เราก็มีเวลาเหลือเฟือ สำหรับการเตรียมตัวเพื่อรับมือกับฝน


วันนี้ยุ่งกับงานจนเพิ่งได้โอกาสงามๆมานั่งตอบ
แต่พอเข้ามาแล้ว กวาดตาดูไปทั่ว
แล้วสหายเฒ่าของเราเขาอยู่ที่ไหนหนอ

ฝากถ้อยคำผ่านกระทู้ของคุณ ว่าผมมาแล้ว
และช่วงนี้คงไม่ค่อยได้มาบ่อยๆ ผมคงนึกถึงสหาย

หวังว่าสหายเฒ่า จะยังคง รื่นเริงบันเทิงดี และดียิ่งขึ้น

ขอบคุณครับ

สหายของท่านโดนแบบ ๑ วันครับ

จะช้า..หรือจะเร็ว...ก็เช่นนั้น...


แน่นอน...เป็นเรื่องปกติ...


ก็ธรรมชาติของมันเป็นอย่างนั้น...นี่


ไม่เปียกน้อย...ก็เปียกมาก...


ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น ก็อาจารย์อุตสาห์ใจดีสั่งสอนแล้ว
ต้องอดทน อดกลั้น อย่างถึงที่สุด...


นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าจะได้เจออาจารย์น่ารักอย่างนั้น

ไม่รู้...ทำบุญมาด้วยอะไร...

แต่แล้ววาสนาหมาน้อยก็ลอยไป...
มันเป็นยังไงหน๋อ...ไอ้วาสนาหมาน้อยตัวนี้

เมื่อฝนครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล...อยู่ที่ไหนก็ชวนให้คิดถึงบ้าน
เมื่อฝนเริ่มกระหน่ำ...ความชุ่มฉ่ำคืนสู่ดิน
จนสุดท้ายพัดพาไป...รวมไว้ในมหาสมุทร
ฟ้าหลังฝน...จะสดใสเสมอ...ใช่รึเปล่า...? เราจะอิ่ม...หลังจากกินข้าวเสมอ...รึป่าวล่ะ?

ถ้าไม่อิ่มก็ไม่รู้จะเลี้ยงด้วยอะไรแล้วค่ะ...
ต้องยอมรับว่าช่วงนี้...มีความสับสนในใจบางอย่าง...


ตอนนี้ก็เฝ้ามองอยู่อย่างอดกลั้น...
การพยายามอดกลั้น...
แน่นอน ณ ตอนนี้ความรู้สึกก็คือเรากำลังทำร้ายจิตใจตัวเอง
และเราอาจจะได้ทำผิดต่อคนอื่น...ด้วย...
ก็เลยได้แต่นั่งมองฝนตกอย่างข่มใจ...
และรอให้มันค่อย ๆ ผ่านไป...ตามครรลองของฝน
แน่นอน...มันต้องผ่านไป...


ถ้ารอวันฟ้าสดใส คงจะรอจนเบื่อแน่เลย...
นอกเสียแต่ว่าจะไม่ต้องรอ...
นอกเสียแต่ว่าเราจะมองหาความงามในความครึ้มให้เจอ
นอกเสียจากว่าเราจะมองหาความงามที่ซุกซ่อนอยู่ในอุปสรรค์ให้เจอ
และยิ้มกับมันให้ได้...


ขอบคุณค่ะ กับมุมมองดี ๆ ของคุณ

สวัสดีครับ
แล้วสุภาษิตที่ว่า ฝนจางนางหาย
เกี่ยวกันกับฟ้าหลังฝนหรือเปล่าครับ

พอฝนจาง...นางก็ต้องรีบกลับบ้านซิครับ..เดี๋ยวผู้ปกครองจะตำหนิเอาได้

นี่คุณ...อย่างกะเคยทำนางหายไปตอนฝนจางเลย...

หลายครั้งที่รู้สึกท้อแท้

หลายครั้งที่รู้สึกสิ้นหวัง

หลายครั้งที่รู้สึกหมดกำลังใจ

อ้างว้าง........โดดเดี่ยว......

จนเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้
ไม่มีแม้แต่คนเข้าใจ....

คุณเป็นคนหนึ่งที่เคยรู้สึกอย่างนี้.......?

ถ้าหากวันนี้คุณกำลังมีความรู้สึกแบบนี้
ขอให้คุณรู้ไว้เถอะนะว่า ....

ช่วงเวลาเหล่านั้นอยู่กับคุณได้ไม่นานนักหรอก
สักวันหนึ่งมันจะต้องผ่านไป



แล้วสิ่งดีๆ ก็จะก้าวเข้ามาในชีวิตคุณ

ขอให้คุณคิดซ่ะว่า ไม่มีผู้ใดในโลก
ที่ไม่รู้จักกับความทุกข์ ......

แล้วเค้าคนนั้นจะรู้จักความสุขอย่างแท้จริง

ขอให้คุณรู้ไว้เถอะว่าความทุกข์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคุณนั้น

มันจะทำให้คุณเห็นถึงคุณค่าของความสุขที่คุณกำลังจะได้รับ

เพราะบางสิ่งที่คุณกำลังเผชิญอยู่นั้น....
มันอาจเป็นเพียงแค่พายุฝนที่พัดผ่าน



ผ่านเข้ามาทำให้คุณเปียกปอน....
แต่อีกไม่นานพายุฝนก็จะสงบ

แล้วท้องฟ้าก็จะสดใส .... ไร้ซึ่งเงาของเมฆฝน

จงรับรู้ไว้เถอะว่าฟ้าหลังฝน นั้นสวยงามเสมอ....

พายุ..เมฆฝน ผ่านพ้นไป

ความสดใสของท้องฟ้า..มาแทนที่

สายลมไหว ไอแดดอุ่น ยังคงมี

ดั่งชีวี..พบสิ่งดี จากนี้ไป



ชีวิต..อาจเจอ..ทั้งดีร้าย

อาจเจอทั้ง..เหนื่อยกาย เหนื่อยหัวใจ

ตั้งสติ อดทน เข้มแข็งไว้

ความดีไซร้ คุ้มครอง..คนทำดี

ชีวิต...อาจพบเจอ..ปัญหา อุปสรรค มากมาย

หลายครั้งหลายหน...อาจทำให้เหนื่อยล้า อ่อนแอ

อย่าพึ่งท้อนะ....

ไม่มีใครได้รับสิ่งร้ายๆเสมอไป เพียงหัวใจสู้

และทำในสิ่งที่ถูกต้อง คุณความดีคุ้มครอง.........

แสงทองต้องฟ้าหลังฝนพรำ
เมฆหม่นดำยังลอยเลื่อนเคลื่อนให้เห็น
แต่แสงทองส่องฟ้าก็งามเด่น
คลับคล้ายเป็นแสงสว่างส่องกลางใจ

อีกไม่นานเมฆฝนดำก็ลอยผ่าน
สู่ห้วงกาลสดใสให้อีกหน
บอกหัวใจบอกตัวเองให้สู้ทน
ฟ้าหลังฝนงดงาม...สู้อดทน

สาธุกับคุณฌาณด้วยครับ
ภาพสวยดีครับ
(แต่ฝนตกไม่หยุดมีหวังน้ำท่วมแน่ครับ )

ฝนตกข้างนอก ยังมีผืนดิน ต้นไม้ซึมซับได้

แต่ฝนตกภายในใจ

.
.
.
.
.
.
.
.
อือม.....พูดไม่ออก....บอกไม่ถูก
.
.
.
คงจะเหมือนน้ำมันท่วมคอ ท่วมปาก ไม่มีอะไรซับได้.....
.
.
.
ช่างขมขื่น ขื่นขม ยิ่งนัก....
.
.
.
ยิ่งถ้าไม่รู้จักพระสัทธรรมอันประเสริฐด้วยแล้ว.....
.
.
.
ฝนตกในใจ....คงท่วม....จนล้นออกมาภายนอกแน่เลยครับท่านวรานนท์

โอ้โห...ท่าน ฌาณ
มาเจอกลอนฉ่ำ ๆ ของท่าน...ต้องยอมรับว่ากลั้น ไม่อยู่
มัน
ท่านปลอบซะเรา
ถือว่าท่านปลอบไม่ได้ตามเป้าค่ะ
ท่านต้องปรับปรุงตัวใหม่นะคะ...


ใช่ว่าผู้หญิงทุกคนจะชอบคำปลอบใจซึ้ง ๆ ค่ะ...
คำปลอบแบบห้าว ๆ มีรึเปล่าคะ...
ประมาณเชียร์วัวกระทิง...อะไรทำนองนี้น่ะค่ะ...
หรือว่ามีแต่ท่านนัด ที่พอจะทำได้คะ...

คุณวรานนท์ ก็ช่างมาแซวท่านนัด...

นี่ไงคะ...สิ่งดี ๆ ในระหว่างที่เผชิญหน้ากับฝน...

หรือจะต้องเป็นท่านบัว... นักสู้วัวกระทิงน่ะ...

ชอบแบบโหดๆนะ......ได้เลย(แต่แบบเบาะๆละกันนะ)

ไม่ต้องเฝ้ามอง.....เดินลุยเข้าไปจ้องมองเลย ตาต่อตา.... เป็นไง...เป็นกัน
และไม่ต้องพยายามอดกลั้น.....มันอยากร้อง...น้ำตาไหลพราก....ให้มันไหลไปเลยยยย.....

แน่นอนคุณกำลังทำร้ายจิตใจตนเอง.....เหมือนมีดกรีดลงบนใจ...ให้มันรู้ไปว่าเจ็บแค่นี้มันจะตาย จะตายให้มันตายไปแต่กาย........แต่ใจเราจะยอมเจ็บแค่ชาตินี้....แค่นี้จริงๆ

อาจทำผิดต่อคนอื่น.....ก็ใช่...เรายอมชดใช้...ยินดีใช้กรรมที่เกิดขึ้น....ถ้าเราเคยผิดต่อกันมาก่อน ก็ให้หมดกันแค่นี้.....นะ....อย่าจองเวรซึ่งกันและกันอีกเลย


เลยนั่งมองฝนตก....อย่างเต็มใจ....ไม่ต้องข่มใจแล้ว....แม้น้ำตาจะเต็มใบหน้า...เราจะปล่อยให้มันไหลไปกับสายฝนที่ตกมา...ไหลตกแข่งกันไปเลย...ให้มันรู้ไปว่าใครจะหยุดตกก่อนกัน....

แน่นอนมันต้องผ่านไป.....ผมกับความเจ็บปวดของใครบางคน....
แต่เราเลือกที่จะเป็นตัวเราเองมากกว่า เพราะเราเกิดมาเพื่อเอาชนะสิ่งเจ็บปวด เอาชนะความทุกข์ ก็ต้องรู้จักความทุกข์ก่อน.....ดูมัน....รู้มันว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร...ทุกข์เป็นอย่างไร....

จะได้เข้าใจว่าที่พระพุทธองค์ตรัส.....ความรักมันคือความร้าย....อ้อมันเป็นเช่นนี้เอง.....