เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน
เมื่อเจ้ามา มือเปล่า จะเอาอะไร
เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา

ยศและลาภ หาบไป ไม่ได้แน่
เว้นเสียแต่ ต้นทุน บุญกุศล
ทิ้งสมบัติ ทั้งหลาย ให้ปวงชน
ร่างของตน เขายังเอา ไปเผาไฟ

อันความตาย ชายนารี หนีไม่พ้น
จะมีจน ก็ต้องตาย วายเป็นผี
ถึงแสนรัก ก็ต้องร้าง ห่างทันที
ไม่วันนี้ ก็วันหน้า จริงหนาเรา

(คัดลอกจากหนังสือสวดมนต์)

putsaitrong: เพราะมันคือสัจจธรรม

เมื่อเจ้ามา มีอะไร มาด้วยเจ้า
เจ้าจะเอา แต่สุข สนุกไฉน
เมื่อเจ้ามา มือเปล่า จะเอาอะไร
เจ้าก็ไป มือเปล่า เหมือนเจ้ามา

ยศและลาภ หาบไป ไม่ได้แน่
เว้นเสียแต่ ต้นทุน บุญกุศล


มามือเปล่า แต่ดันอยากได้บุญ

เอ... ไม่ได้เป็นคนแต่งกลอนนี้ด้วยสิ


แต่เข้าใจว่า กลอนในแต่ละวรรค ผู้เขียนคงจัดวางมาในแต่ละความหมาย แบ่งเป็นแต่ละข้อคิดที่เชื่อมโยงกัน เพื่อให้เห็นสัจจธรรมของชีวิตกระมังคะ เช่น เมื่อคนเราเกิดมาแม้เสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นยังไม่มี พอจะตายไป อย่าว่าแต่ทรัพย์สินเงินทองเลย แม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นก็เอาไปไม่ได้ จึงต้องไปอย่างมือเปล่าเหมือนกับตอนที่เกิดมา ยกเว้นบุญกุศลเท่านั้นที่จะติดตัวไป... และกุศลจะนำทางเจ้าไป...อิอิ.. เหมือนแสงเทียนส่องนำทางแบบนี้ไงหละคะ

คนที่ทำบุญกุศลมากแสงเทียนก็จะสว่างมาก

คนที่ทำบุญกุศลน้อย น้อยมาก หรือไม่ทำเลย แสงเทียนก็ริบหรี่จะดับแหล่มิดับแหล่ลดหลั่นกันลงไป

ดังนั้นจึงต้องอาศัยแสงเทียนที่สว่างไสวจึงจะเดินไปถูกทางและจุดหมายปลายทางของทางนั้นก็จะมีแต่สิ่งที่ดี แต่ขณะเดียวกันแสงเทียนที่ริบหรี่หรือแค่สลัวก็ไม่สามารถนำทางเราไปสู่จุดหมายปลายทางที่ดีได้.. นั่นเพราะมันสลัวเหลือเกิน จึงมองไม่เห็นทางที่จะไป... หากแต่ว่าจะคลำทางไปก็อาจพลัดหลงไปในทางที่ขรุขระ จบลงสู่จุดหมายปลายทางที่ไม่โสภานัก

เปรียบเทียบให้ฟังพอขำขำนะ... อิอิ...ความรู้ทางธรรมยังน้อยอยู่อ่ะ... อิอิ


โมทนากับทุกท่านที่ปฏิบัตินะ(จ๊ะ)

สาธุๆๆๆ