กรรมในการปรามาสหรือล่วงเกินพระอริยะเจ้า

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖
อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต
พยสนสูตร
[๘๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลายกล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส
ความฉิบหาย ๑๐ อย่างเป็นไฉน คือ
ภิกษุนั้นไม่บรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ ๑
เสื่อมจากธรรมที่บรรลุแล้ว ๑
สัทธรรมของภิกษุนั้นย่อมไม่ผ่องแผ้ว ๑
เป็นผู้เข้าใจว่าตนได้บรรลุในสัทธรรมทั้งหลาย ๑
เป็นผู้ไม่ยินดีประพฤติพรหมจรรย์ ๑
ต้องอาบัติเศร้าหมองอย่างใดอย่างหนึ่ง ๑
ย่อมถูกโรคอย่างหนัก ๑
ถึงความเป็นบ้า มีจิตฟุ้งซ่าน ๑
เป็นผู้หลงใหลกระทำกาละ ๑
เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุใดด่าบริภาษเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย กล่าวโทษพระอริยะ ภิกษุนั้นจะไม่พึงถึงความฉิบหาย ๑๐ อย่างนี้ อย่างใดอย่างหนึ่ง ข้อนี้มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส ฯ
จบสูตรที่ ๘


อรรถกถา อังคุตตรนิกาย ทสกนิบาต ทุติยปัณณาสก์ เถรวรรคที่ ๔
๘. พยสนสูตร
อรรถกถาพยสนสูตรที่ ๘
พยสนสูตรที่ ๘ ....พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
ในคำว่า อกฺโกสกปิรภาสโก อริยุปวาที สพฺรหฺมจารีนํ นี้ พึงประกอบ สพฺรหฺมจารี กับ อกฺโกสนบท และ ปริภาสกบท. บทว่า เป็นผู้ด่าสพรหมจารี เป็นผู้บริภาษสพรหมจารี. ผู้ว่าร้ายด้วยอันติมวัตถุว่า เราจักฆ่าคุณของพระอริยะทั้งหลาย ย่อมชื่อว่า อริยุปวาที. บทว่า สทฺธมฺมสฺส น โวทายนฺตี ความว่า สัทธรรมคือศาสนาที่นับได้ว่า ไตรสิกขาของภิกษุนั้นย่อมไม่ถึงความผ่องแผ้ว. โรคเท่านั้น พึงทราบว่าอาตังกะ เพราะกระทำให้ชีวิตลำบาก ในคำว่า โรคาตงฺกํ นี้.
จบอรรถกถาพยสนสูตรที่ ๘

อนุโมทนาครับ

ด้วยทุกวันนี้ บุคคลที่ปรามาสพระอริยะเจ้าทั้งหลาย ...มีมากเหลือเกิน
ผู้ที่มักปรามาสนั้นก็ไม่ใช่อื่นใด คือผู้ศึกษาธรรม ปฏิบัติธรรมทั้งหลาย
ที่มักกล่าวโจมตี ล่วงเกินพระอริยะสงฆ์ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์
ด้วยภูมิธรรม อันเพียงน้อยนิดของตน ที่คิดว่ายิ่งใหญ่เหลือประมาณ

โทษของการปรามาสพระอริยะสงฆ์ จะทำให้ไม่ก้าวหน้าในธรรม
ยิ่งทำยิ่งปฏิบัติ ก็ยิ่งฟุ้งซ่าน แล้วมักคิดว่าตนบรรลุธรรมแล้ว
กลายเป็นพวกบ้าๆ บอๆ เที่ยวสั่งสอนผู้อื่นในสิ่งที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ
ทางแก้ควรจะขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆ เป็นประจำ
แล้วเลิกพฤติกรรมที่ชอบปรามาส ล่วงเกินพระสงฆ์องค์เจ้าทั้งหลาย
ผู้ที่ประพฤติดีประพฤติชอบ
อาจจะช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ครับ

พระพุทธเจ้าท่านตรัสหลักการป้องกันภัยไว้สามข้อใหญ่
หนึ่งคืออย่าก่อกรรมชั่วเลย
สองคือเร่งสร้างกรรมดีไป
สามคืออย่าติเตียนอริยเจ้า

จากบันทึกในพระไตรปิฎก
เราพอทราบกันได้ว่าวิธีเป็นศัตรูกับพระพุทธเจ้า
มีอยู่ ๒ หนทางใหญ่ๆ ได้แก่

๑) มีกรรมสัมพันธ์เชิงลบกับท่านโดยตรง
เช่น พระเทวทัตเคยผูกใจเจ็บพระพุทธเจ้ามาแต่ปางก่อน

๒) ปรามาสอริยสาวก
ในพระอภิธรรมปิฎกชี้ว่า

การปรามาสพระโสดาบัน
จะเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระโสดาบัน
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระสกทาคามี
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระอนาคามี
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระอรหันต์
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระปัจเจกพุทธเจ้า
แล้วเป็นเหตุปัจจัยให้คิดประทุษร้ายพระพุทธเจ้าในที่สุด

สรุปคือเพียงพลาดไปปรามาสพระโสดาบัน
ก็โน้มเอียงแล้วที่จะก่ออนันตริยกรรม
เที่ยงที่จะปิดกั้นสวรรค์และนิพพานได้ในที่สุด

ส่วนหนึ่งจาก
http://dungtrin.com/mag/

แม้แต่พระอรหันต์ก็ยังมีโอกาสทำผิดได้นะท่าน
คำว่า การเตือน กับ การปรามาส มันต่างกันอยู่นะ
อาจจะเตือนด้วยคำพูดที่ค่อนข้างรุนแรง แต่ ก็ยังต่างจากการปรามาสอยู่ดีนะครับ ลองดูนะ

พระอรหันต์ที่ศึกษาน้อย...ทำให้ผู้เกี่ยวข้องบาปมาก เล่ม 16 หน้า 302 , 308

...พระขีณาสพ (อรหันต์) ที่ฟังมาน้อย ย่อมไม่ต้องอาบัติ ( ละเมิด )
ที่เป็นโลกวัชชะ ( การละเมิดที่มีโทษทางโลก ) ก็จริงอยู่

แต่เพราะไม่ฉลาดในพุทธบัญญัติ ก็ย่อมจะต้องอาบัติในกายทวาร ( ทางกาย )
ประเภททำวิหาร ทำกุฏิ ( ให้คลาดเคลื่อนไปจากพุทธบัญญัติ )
อยู่ร่วมเรือน นอนร่วมกันกับอนุปสัมบัน ( ผู้ไม่ใช่ภิกษุ ) เป็นต้น

ย่อมต้องอาบัติในวจีทวาร ( ทางคำพูด ) ในประเภทชักสื่อ
หรือกล่าวธรรมโดยบท หรือพูดเกินกว่า 5 – 6 คำ หรือบอกอาบัติที่เป็นจริง เป็นต้น

ย่อมต้องอาบัติเพราะรับเงินรับทอง
ในทางมโนทวาร ( ความคิด ) ด้วยอำนาจยินดีเงินทองที่เขาเก็บไว้เพื่อตน.

แม้พระขีณาสพ (พระอรหันต์)
ขนาดพระธรรมเสนาบดีสารีบุตรก็ยังเกิดมโนทุจริต (ความคิดชั่ว) ขึ้นได้
ด้วยอำนาจที่นึกตำหนิ ในมโนทวาร. เมื่อศากยะปาตุเมยยกะ
ขอขมาพระผู้มีพระภาคเจ้าเพื่อประโยชน์แก่พระสารีบุตร และพระโมคคัลลานะ
ในคราวที่ทรงประณามพระเถระทั้งสองนั้น พร้อมกับภิกษุประมาณ 500 รูป.....

ส่วนในคำว่า ทกฺขิเณยฺยคฺคิ ( ไฟอันเกิดจากผู้ควรรับของทำบุญ ) นี้ คำว่า ทกฺขิณา
( ของทำบุญ ) คือปัจจัย 4. ภิกษุสงฆ์ ชื่อว่า ทักขิไณยบุคคล ( ผู้สมควรรับของทำบุญ ).
ภิกษุสงฆ์ ชื่อว่า มีอุปการะมากเเก่คฤหัสถ์ ( โยม ) ด้วยการชักนำ
ให้ประพฤติในกัลยาณธรรม ( ธรรมอันดีงาม ) ทั้งหลายเป็นต้นว่า
สรณะ 3 ศีล 5 ศีล 10 การเลี้ยงดูมารดาบิดา การบำรุงสมณพราหมณ์ผู้มีธรรม.

คฤหัสถ์ (โยม) ที่ปฏิบัติผิดในภิกษุสงฆ์ บริภาษด่าทอภิกษุสงฆ์
ย่อมไปเกิดในอบายมีนรกเป็นต้น ดังนั้น แม้ภิกษุสงฆ์ท่านก็เรียกว่า ทักขิเณยยัคคิ
ด้วยอรรถว่า ตามเผาไหม้โดยนัยก่อนเช่นกัน.
และเพื่อจะให้ความข้อนี้กระจ่าง
ควรจะแถลงเรื่องเวมานิกเปรต (เปรตที่ได้รับสุขและทุกข์สลับกันไป) โดยละเอียดด้วย

คณขงเบ้งเทพแห่งกลยุทธ์ ครับ



คุณขงเบ้งน่าจะสังเกตตัวเองนะครับว่า กำลังรับกรรมในการปรามาสหรือล่วงเกินพระอริยะเจ้าประเภทไหนอยู่

หรือว่ารับไปแล้วทุกประเภท มีเพียงประเภทเดียวที่ยังไม่ได้รับกรรม คือ

เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ๑

อันนี้ท่านsuwichai คงไม่เข้าใจนะงับ


แต่ผม ไม่ต้องไปอบาย ทุคติ วินิบาต นรกนะงับ ผมมีสติระวัง กาย วาจา ใจดี

ส่วนบางคนที่บิดเบือนพระพุทธพจน์ น่าจะไปเร็วนะงับ