ส่งเขาเรียนให้จบ และก็อดทนจ้ำจี้จ้ำไชสอนสั่งตักเตือนเขาให้พอเหมาะแต่อย่าพร่ำเพรื่อ
เมื่อถึงวาระที่เขาจะต้องเรียนรู้การใช้ชีวิตด้วยลำแข้งของเขาเอง
เมื่อนั้นก็ควรเป็นเวลาที่เรา จะเป็นแค่เพียงผู้เฝ้าดูเขาอยู่ห่างๆ
เพื่อเปิดโอกาสให้เขาได้เรียนรู้การใช้ชีวิตจริง และเรียนรู้ถึงโทษภัย สุขทุกข์ทั้งหลาย
ด้วยตัวเขาเอง
หน้าที่เราแค่ทำให้ดีที่สุด เท่าที่เขายังอยู่ในเขตรับผิดชอบของเรา
ถึงเขาจะยังไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น แต่เราก็ยังไม่ยอมหยุดความหวังดี
และชักนำเขาให้รู้ถึงสิ่งที่ดีอยู่เสมอ
ในวาระอันใกล้เขาอาจไม่เปลี่ยนไปตามใจเราหวัง แต่ในอนาคตอันไกล
เขาก็อาจเกิดจิตสำนึกขึ้นมาได้ทุกเวลา และเมื่อนั้นความหวังดีที่มีมาสารพัดของเรา
ก็จะลอยปรากฏขึ้นมาในใจของเขา และจะเป็นเครื่องนำพาเขาให้เปลี่ยนไปสู่สิ่งที่ดีกว่า
และถึงแม้อนาคตอันไกล เขาจะไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอะไร นั่นก็เพราะ
อุปนิสัยอันเป็นวาสนา บารมีของเขายังไม่ถึงวาระจะพัฒนาให้ก้าวข้ามอกุศลบางประการไปได้
เขาจะต้องเกิดตายอีกหลายๆครั้งก่อน จิตของเขาจึงจะมาถึงจุดที่เป็นจิตซึ่งหนักน้อมไปใน
กุศลธรรม
อนาคตก็ย่อมคืออนาคต ถึงเขาจะเป็นไปอย่างที่เรากังวล
เมื่อถึงเวลานั้น ก็เป็นเวลาของเรา ที่จะต้องฝึกความเข้าใจในสามัญชีวิตที่หลายหลากในโลก
และฝึกการปล่อยวาง อย่างผู้รู้
ปล่อยวางเขา ตามวิถีที่เขาเลือก ให้วิถีของเขารับหน้าที่ต่อไปในการสอนสั่งและดูแลเขา
เพราะนี่เป็นวัฏจักรของสังสารวัฏ ซึ่งเหล่าสัตว์ จะค่อยๆพัฒนาขึ้นมาเองตามลำดับ
โดยผ่านเส้นทางแห่งการดิ้นรนการคงอยู่การเกิดตาย เพื่อเป็นส่วนเติมเต็มตกแต่งสิ่งดีงามของชีวิต
เช่นว่า เวลาที่เราจับโกหกเขาได้ เราก็บอกเขาไปตรงๆเลยว่าเรารู้นะว่าเขากำลังโกหกเรา และเราก็รู้สึกเสียใจยังไงเพราะอะไร และผิดหวังมากเพราะอะไร เขาเองก็เรียนมาถึงขนาดนี้แล้ว คงจะคิดเองได้อยู่หรอกว่าจะต้องทำยังไงต่อไป
เมื่อก่อนเราเคยเป็นครูสอนหนังสือ โรงเรียนชายล้วน เด็กประมาณ 9-10 ปี
มาณ.วันนี้เค้าเป็นคนดีได้แล้ว
ด้วยใจจริงๆค่ะ 
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ 
นู๋เอเองจ้า...
อนุโมทนาค่ะ 
ได้อ่านจากที่ทุกท่านตอบมาแล้วก็ได้มุมมองที่ต่างกันเสริมไปด้วย ดีจังค่ะ แต่ขอช่วยเสริมอีกนิดนะคะ ทุกสิ่งทุกอย่างมีเรื่องของห้วงเวลามาเกี่ยวข้องด้วย เช่น