นี่เป็นเรื่องจริงที่ผมเจอมานะ ขอเล่าเป็นแง่คิดเฉยๆ ขอบอกก่อนว่าไม่พาดพิงถึงใครทั้งนั้น และขอให้ผู้อ่านอย่าได้พยายามสืบหาว่าใครเป็นใครในเรื่องนี้ แค่จะเล่าว่ากรรมมีจริงเท่านั้นนะครับ
ผู้ป่วยของผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผมพยายามช่วยอย่างเต็มที่แต่ก้อมีอุปสรรคไปเสียซะหมด จะค่อยๆเล่าให้ฟัง
เริ่มแรกเธอเป็นมะเร็งมาก่อนอยู่แล้วต่อมามาหาผมเพราะท้องอืดมากๆๆๆ ผมก้อว่าต้องมีอะไรในท้องแน่ๆ เช่น มะเร็งกระจายในท้องเป็นต้น ที่โรงบาลไม่มีเครื่องมือ ก้อเลยส่งไปตรวจที่รพ.ศูนย์
---อุปสรรคครั้งที่หนึ่ง หมอที่โรงพยาบาลศูนย์ไม่อนุมัติทำเอกซเรย์ช่องท้องให้ เพราะอาการไม่ชัดเจน ไม่น่าจะใช่มะเร็งกระจาย คนไข้กลับมาหาผมอีก
---อุปสรรคครั้งที่สอง ผมส่งคนไข้ไปศูนย์มะเร็ง ขออนุมัติทำเอกซเรย์ช่องท้อง หมอที่นั่นก้อไม่อนุมัติอีก
---อุปสรรครั้งที่สาม คนไข้ไม่มีเงินเลยถ้าผมจะส่งทำที่รพ.เอกชล
---ผมก้อไม่รู้จะทำยังไง ผ่านไปผมก้อลืมคนไข้ไปแล้ว เพราะงานยุ่งมากๆๆ
--- อุปสรรคครั้งที่สี่ คนไข้มาหาผม อาการแย่มากแล้ว ผมก้อรีบส่งไปรพ.ศูนย์ ทีนี้ได้ทำเอกซเรย์สมใจเพราะอาการหนักมากๆๆๆ สรุปเป็นมะเร็งกระจายจริงๆๆด้วย อุดตันลำไส้ไปหมด ผ่าตัดไม่ได้แล้ว เป็นระยะสุดท้าย
คนไข้ขอกลับมาตายที่บ้าน ก้อกลับมาที่โรงพยาบาลผม
---อุปสรรคครั้งที่ห้า คนไข้อยู่ในสภาพโทรมมาก ก้อคนใกล้ตายนะ กินทางปากไม่ได้เลย เพราะลำไส้อุดตัน คือ กินไปมันก้อไม่ออกมา ก้อเลยต้องให้อาหารพิเศษทางเส้นเลือดแทน
--- อุปสรรคครั้งที่หก โรงพยาบาลผมไม่มีสารอาหารทางเส้นเลือดพิเศษนี้ ผมเลยเขียนไปขออนุเคราะห์ทางโรงพยาบาลศูนย์ที่ส่งคนไข้มา แต่ก้อไม่ได้รับอนุมัติ สรุปต้องจ่ายเงินเอง
ทางบ้านคนไข้จนมากๆ เป็นบ้านเช่า รายได้ประมง ลูกสาวหาคนเดียว ผมไปดูมาแล้วอนาถมาก
ลูกๆก้อกัดฟันหาเงินมาเป็นค่าอาหารให้แม่ ค่าอาหารทางเส้นเลือดพิเศษราคาหนึ่งพันแปดร้อยบาท อยู่ได้นานสองวัน ตอนนี้หมดไปเกือบสามหมื่นแล้ว ญาติก้อไม่ไหว
คนไข้มีชีวิตไปได้เพราะอาหารทางเส้นเลือดนี้เท่านั้น ถ้าไม่ได้อาหารนี้ ได้แต่น้ำเกลือ ก้อจะเหมือนอดอาหาร และจะตายจากอดอาหารแทน
---อุปสรรคครั้งที่หก จริงๆต้องส่งคนไข้กลับไปรพ.ศูนย์ แต่คนไข้ไม่อยากกลับ ก้อเข้าใจนะครับ คนมันจะตายอยู่แล้ว... ผมก้อเลยคิดแผนการ เขียนไปหาโรงพยาบาลศูนย์ใหม่ เชิงบอกว่าทางเราจะส่งคนไข้กลับโรงพยาบาลศูนย์นะเพราะไม่มีอาหารตัวนี้ ถ้าไม่อยากรับคนไข้ไปดูแลเพราะเรื่องแค่นี้ก้อให้
ส่งอาหารมา ปรากฎว่าจดหมายไม่ถึงแพทย์ พยาบาลหน้าห้องตรวจได้จดหมาย บอกว่าคนไข้ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว ต้องให้มาหาเอง สรุปว่าไม่เจอแพทย์ แผนผมไม่สำเร็จ
---อุปสรรคครั้งที่เจ็ด ผมออกตัวไปขอรับบริจาคจากคหบดีผู้ใจบุญในชุมชน ปกติท่านจะเมตตาตลอด
แต่คราวนี้ท่านไม่ให้ ท่านบอกว่าไม่อยากช่วยคนที่จะตายแล้ว ช่วยไปก้อไม่ฟื้น เหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ สรุปว่าไม่ได้เงิน
กรรมอะไรของคนไข้น้อ มันช่างหนักเสียจริง บดบังเป็นอุปสรรคในการช่วยเหลือสำหรับผมเสียจริง
ผมนึกถึงเปรต ไม่ได้ว่าคนไข้นะ แค่เปรียบเปรย เปรตมีปากเท่ารูเข็ม กินก้อไม่ได้
คนไข้ผมก้อเหมือนกันมีปากก็กินไม่ได้แล้ว ต้องกินผ่านทางรูเข็ม คือเข็มเจาะเลือดให้สารอาหารพิเศษ
แม้แต่สารอาหารพิเศษก้อยังหาได้ยากลำบากเนื่องจากไม่มีเงิน
ผมว่ามันเป็นกรรม คนไข้ผมกำลังชดใช้กรรมอยู่ คุณเชื่ออย่างนี้ไหม
อาหารจะหมดแล้ว ผมเวทนาคนไข้ ผมเลยเอาเงินเดือนผมซื้ออาหารให้คนไข้แทน
กะว่าจะไปปรึกษาพระหลวงพ่อที่สนิทที่วัดที่ผมนับถือ ไปขอคำชี้แนะเรื่องนี้ ว่าจะนิมนต์ท่านมาเยี่ยมคนไข้หน่อย ท่านจะช่วยลดกรรมของคนไข้ผมได้ไหม เช่น ให้การดำเนินงานเรื่องอาหารเป็นไปได้สะดวกราบลื่น ไม่มีอุปสรรคเช่นนี้ หรือไม่ก้อให้คนไข้ผมละสังขารไปโดยไม่ทรมานยืดเยื้อเช่นนี้
ที่เล่ามานี้เป็นเรื่องจริง ผมเชื่อว่ากรรมมีจริงนะ
