เราไม่ต้องเชื่อ พระพุทธศาสนา "อย่างงมงาย"


เราศึกษาพระธรรม และ ไตร่ตรอง

เพื่อให้เข้าใจ สัจจธรรม ด้วยตัวเราเอง

โดยเราต้องพิจารณา...อย่างรอบคอบ

และ เมื่อมีการอบรมเจริญปัญญา.......


เราก็จะรู้ได้ว่า

พระธรรม ที่ทรงแสดงนั้น

เป็น ความจริง.
เมื่อ รู้ความจริง ของสภาพธรรมทั้งหลายในชีวิต

ก็จะคลายความเศร้าโศก เมื่อรู้ว่า ความทุกข์ยากของชีวิต

เกิดขึ้น เพราะเหตุ-ปัจจัย ต่าง ๆ

ซึ่ง ทำให้สามารถเผชิญปัญหาในชีวิต ได้.


.


พระพุทธศาสนา สอนให้รู้ความจริง ว่า

"ชีวิตจริง ๆ นั้น คืออะไร"


ชีวิต

คือ ชั่วขณะหนึ่ง ๆ ที่รู้ "อารมณ์" (สิ่งที่จิตรู้)

เช่น

การเห็น เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ

แล้วก็คิดถึงเรื่องของสิ่งที่เห็น.



การได้ยิน เกิดขึ้นเพียงชั่วขณะ

แล้วก็คิดถึงเรื่องของสิ่งที่ได้ยิน.



การได้กลิ่น การลิ้มรส

และ การกระทบสัมผัสทางกาย

ก็โดยนัยเดียวกัน

คือ.....มีการคิดนึกถึง สิ่งที่ปรากฏ

แต่ละทางนั้น ๆ ต่ออีกหลายขณะ.



เมื่อรู้สภาพธรรม ตามความเป็นจริง

ในชีวิตประจำวันมากขึ้น

ก็จะเห็น "กิเลส" ของเราเอง.



และ........การรู้อารมณ์ ทางทวารต่าง ๆ นั้น

ทำให้ "กิเลส" มากมายหลายอย่าง เกิดขึ้น.



สวรรค์มี ๖ ภูมิ ตามลำดับคือ ...

สวรรค์ภูมิที่ ๑ คือ จาตุมหาราชิกา มีเทวดาซึ่งเป็นใหญ่ ๔ องค์ คือ

ท้าวธตรัฏฐ เป็นเทพผู้เป็นใหญ่ทางทิศตะวันออกมีชื่อว่าอินทะ เป็นผู้

ปกครองคันธัพพเทวดา(คนธรรพ์)

ท้าววิรุฬหก เป็นเทพผู้เป็นใหญ่ทางทิศใต้ หรือบางครั้งเรียกว่า ยมะ เป็น

ผู้ปกครองกุมภัณฑ์เทวดาด้วย

ท้าววิรูปักข เป็นเทพผู้เป็นใหญ่ทางทิศตะวันตก บางครั้งมีชื่อว่า ท้าววรุณ

เป็นผู้ปกครองนาคเทวดา

ท้าวกุเวร เป็นเทพผู้ใหญ่ทางทิศเหนือ บางครั้งมีชื่อว่า ท้าวเวสสุวัณณ

เป็นผู้ปกครองยักขเทวดา

สวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกาเป็นสวรรค์ชั้นต้น ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากภูมิ

มนุษย์ สวรรค์ซึ่งเป็นภูมิของเทพนั้นสูงขึ้น ๆ ตามระดับความประณีตของสวรรค์



สวรรค์ภูมิที่ ๒ คือ ดาวดึงส์ อยู่สูงกว่าสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา มี

พระอินทร์เป็นจอมเทพ ทุกท่านคงได้ยินชื่อสวนสวรรค์ในชั้นดาวดึงส์บ่อย ๆ

สวนสวรรค์ในชั้นดาวดึงส์มี ๔ คือ ...

สวนนันทวัน อยู่ทางทิศตะวันออก

สวนจิตรลดาวัน อยู่ทางทิศตะวันตก

สวนมิสสกวัน อยู่ทางทิศเหนือ

สวนผารุสกวัน อยู่ทางทิศใต้



สวรรค์ภูมิที่ ๓ คือ ยามา

อยู่สูงกว่าสวรรค์ชั้นดาวดึงส์

สวรรค์ภูมิที่ ๔ คือ ดุสิต

อยู่สูงกว่าสวรรค์ชั้นยามา

สวรรค์ภูมิที่ ๕ คือ นิมมานรดี

อยู่สูงกว่าสวรรค์ชั้นดุสิต

สวรรค์ภูมิที่ ๖ คือ ปรนิมมิตวสวัตตดี

อยู่สูงกว่าสวรรค์ชั้นนิมมานรดี



ความเป็นอยู่บนสวรรค์ [ปฐมปีฐวิมาน]


พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย วิมานวัตถุ เล่ม ๒ ภาค ๑ - หน้าที่ 11

ฯลฯ

สมัยต่อมาจากนั้น สตรีผู้นั้นเกิดโรคอย่างหนึ่งตาย ไปบังเกิดใน

วิมานทองขนาด ๑๒ โยชน์ ภพดาวดึงส์ นางมีเทพอัปสร ๑,๐๐๐

เป็นบริวาร. ก็ด้วยอำนาจที่นางถวายตั่งเป็นทาน จึงบังเกิดบัลลังก์

[เตียง, ตั่ง แท่น ] ทอง ลอยไปในอากาศแล่นเร็ว ชั้นบนมีราชรถทรวด

ทรงดังเรือนยอด. ด้วยเหตุนั้น วิมานนี้จึงเรียกว่า ปีฐวิมาน. แท้จริง

วิมานตั่งนั้น เป็นทองส่องให้เห็นความเหมาะสมกับกรรม เพราะนางลาด

ผ้าสีทองถวาย ชื่อว่า แล่นไปเร็ว เพราะกำลังปีติแรง ชื่อว่า ไปได้

ตามชอบใจ เพราะนางถวายแก่ทักขิไณยบุคคลโดยจิตชอบ ได้ชื่อว่า

ประกอบด้วยความงดงาม น่าเลื่อมใสพร้อมสรรพ เพราะสมบัติคือความ

เลื่อมใสโอฬาร.

ต่อมาวันมหรสพวันหนึ่ง เมื่อเทวดาทั้งหลาย พากันไปสวน

นันทนวัน เพื่อเล่นกรีฑาในอุทยาน ด้วยอานุภาพอันเป็นทิพย์ของตน ๆ

เทวดาองค์นั้น ทรงนุ่งผ้าทิพย์ประดับด้วยทิพยาภรณ์ มีเทพอัปสร ๑,๐๐๐

เป็นบริวาร ก็ออกจากภพของตน ขึ้นสู่วิมานตั่งนั้น ส่องแสงสว่างดั่งดวง

จันทร์ ดวงอาทิตย์โดยรอบ ด้วยเทวฤทธิ์ยิ่งใหญ่ด้วยสิริโสภาคย์ตระการ

ไปยังอุทยาน. ก็สมัยนั้น ท่านพระมหาโมคคัลลานะ เที่ยวเทวจาริกไป

โดยนัยที่กล่าวแล้วในหนหลัง เข้าไปยังภพดาวดึงส์ แสดงองค์ไม่ไกล

จากเทวดาองค์นั้น. เทวดาองค์นั้นเห็นท่านก็มีความเลื่อมใสมีความเคารพ

มีกำลังพรั่งพร้อม จึงรีบลงจากบัลลังก์เข้าไปหาพระเถระ. กราบด้วย

เบญจางคประดิษฐ์แล้ว ยืนนมัสการประคองอัญชลีอันรุ่งเรืองด้วยทศนัข

สโมธาน [ชุมนุม ๑๐ นิ้ว]. พระเถระเห็นประจักษ์ถึงกุศลและอกุศล






พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย วิมานวัตถุ เล่ม ๒ ภาค ๑-หน้าที่12-13

ตามที่เทวดาองค์นั้นและสัตว์เหล่าอื่นสั่งสมไว้ ด้วยความแตกฉานแห่ง

กำลังปัญญา โดยอานุภาพแห่งยถากัมมูปคญาณ [ญาณที่รู้ถึงสัตว์ทั้งหลาย

เข้าถึงภพนั้น ๆ ตามกรรม] ของท่าน เหมือนผลมะขามป้อม ที่วางไว้

บนฝ่ามือ ก็จริงอยู่ ถึงอย่างนั้น เพราะเหตุที่ปัญญาทบทวนเฉพาะภพ

ในอดีต และกรรมตามที่สั่งสมไว้ ส่วนมากสำเร็จโดยธรรมดาแก่เทวดา

ทั้งหลายในลำดับอุปปัตติภพเท่านั้นว่า เราจุติจากไหนหนอ จึงอุบัติใน

ภพนี้ เราทำกุศลกรรมอะไรหนอ จึงได้สมบัตินี้ และญาณย่อมเกิดแก่

เทวดานั้น ตามเป็นจริง ฉะนั้น พระเถระประสงค์จะให้เทวดาองค์นั้นกล่าว

กรรมที่ทำไว้แล้ว กระทำผลกรรมให้ประจักษ์แก่โลก พร้อมทั้งเทวโลก

จึงถามว่า

ดูก่อนเทพธิดา ผู้ประดับองค์ ทรงมาลัยดอกไม้

ทรงพัสตราภรณ์สวยงาม วิมานตั่งทองของท่านโอฬาร

เร็วดังใจ ไปได้ตามปรารถนา ท่านส่องแสงประกาย

ดังสายฟ้าแลบลอดหลืบเมฆ

เพราะบุญอะไร วรรณะของท่านจึงเป็นเช่นนี้

เพราะบุญอะไร ผลนี้จึงสำเร็จแก่ท่าน และโภคะ

ทุกอย่างที่น่ารัก จึงเกิดแก่ท่าน

ดูก่อนเทพี ผู้มีอานุภาพมาก อาตมาขอถามท่าน

ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ท่านทำบุญอะไร เพราะบุญอะไร

ท่านจึงมีอานุภาพรุ่งเรืองอย่างนี้ และวรรณะของ

ท่านจึงสว่างไสวไปทุกทิศ.

เทวดานั้นดีใจ ถูกท่านพระโมคคัลลานะถาม

ครั้นแล้วจึงพยากรณ์ปัญหาของกรรมที่มีผลอย่างนี้ว่า

ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ในหมู่มนุษย์ ดีฉันได้ถวาย

อาสนะแก่เหล่าภิกษุที่มาถึง [ เรือน ] ได้กราบไหว้

ได้ทำอัญชลี [ประนมมือ] และได้ถวายทานตามกำลัง

เพราะบุญนั้น วรรณะของดีฉันจึงเป็นเช่นนี้

เพราะบุญนั้น ผลนี้จึงสำเร็จแก่ดีฉัน และโภคะทุกอย่าง

ที่น่ารัก จึงเกิดแก่ดีฉัน

ข้าแต่ท่านภิกษุผู้มีอานุภาพมาก ดีฉันขอบอกแก่

ท่าน ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ ดีฉันได้ทำบุญอันใดไว้

เพราะบุญอันนั้น ดีฉันจึงมีอานุภาพรุ่งเรืองอย่างนี้

และวรรณะของดีฉันจึงสว่างไสวไปทุกทิศ

อนุโมทนา สาธุ ค่ะ...เคยอ่านเจอเหมือนกันค่ะว่าเราอย่าเชื่ออะไรจนกว่าเราจะได้ปฏิบัติรู้แจ้งเห็นจริงเราจึงค่อยเชื่อ...