ธรรมสวัสดียามบ่ายค่ะ คุณน้องธรรมธิดา 
เราควรพิจารณาตนเองก่อนว่า
ตนเองเป็นเหตุที่ทำให้เกิดความบาดหมางระหว่างหมู่เพื่อนหรือไม่
หากพิจารณาโดยปราศจากอคติแล้วพบว่า
น่าจะมีเหตุมาจากผู้อื่น
ก็ลองปฏิบัติตามคำแนะนำของพื่อนสมาชิกทุกท่านที่แนะนำมา
แต่ค่อนข้างเห็นด้วยกับความเห็นของ คุณ -dd- นะคะที่กล่าวว่า
-dd- เขียน: ก่อนอื่นให้ท่านผู้ถามพิจารณาอย่างนี้ว่า ....ใครในโลกนี้จะมีสิทธิ์สอนใครได้กันเล่า?..... ท่านต้องได้คำตอบอยู่แล้วว่าไม่มีเลย.....
การแนะนำจากคนอื่น ๆ นั้น...แม้แต่จากครูบาอาจารย์ หรือคนที่เป็นพ่อเป็นแม่...พวกเขาเหล่านั้นก็เพียงแต่ฝากเสียงให้เป็นปัจจัย ให้บุคคลที่ได้รับการแนะนำนั้นเกิดสติ ระลึกได้ถึงอะไรควรอะไรไม่ควร....เท่านั้น.....พึงทราบว่าผู้"ให้เสียง" นั้นไม่ได้สามารถทำการสอน แต่บุคคลผู้ที่ได้ยินนั้นต้องมีสติ มีปัญญาเกิดขึ้นจากเสียงนั้น....มาสอนตัวเองให้เป็น
จึงเห็นคนมากมายในโลกนี้แม้กำลังได้ยินเสียงทั้งหลาย ที่พร่ำสอน แนะว่าอะไรควรอะไรไม่ควรอยู่อย่างนั้น.... แต่ทว่าใจเขากลับไม่น้อมมาที่จะฟัง ไม่น้อมมาเพื่อที่จะพิจารณา..... ก็เสียงนั้นเข้าหูซ้ายแล้วก็ไหลออกทางหูขวาของเขาเสียในคราวเดียวกันนั่น แหละ
ในกรณีของเพื่อนท่านผู้ถาม เมื่อพิจารณาจากอัธยาศัยแล้วเขาแล้ว...... หากเขาเป็นผู้มากด้วยความเห็นผิดของเขาเอง.... เขาย่อมเห็นประโยชน์ก็สักแต่เพียงว่าตนเองสามารถได้ทำอะไรตามที่ชอบใจเท่า นั้น ....เขาไม่สนใจว่าเรื่องเหล่านั้นจะชอบธรรมหรือไม่... เป็นประโยชน์หรือไม่ใช่ประโยชน์...เขาไม่ได้พิจารณาอย่างนี้....เรื่องอย่างนี้.....อำนาจแห่งความพอใจนั้น ใครอื่นที่ไหนจะห้ามได้เล่า?... เพราะขณะที่กำลังกระทำอยู่ เขาย่อมเกิดความพอใจ ความมั่นใจในตนเองว่าเขานั้น "มีดี" มากกว่าคนอื่น...เขามีความสามารถ"ทำได้ยิ่ง" กว่าคนอื่น ก็คนที่มีความคิดเห็นอย่างนี้ เขาจะฟังใครที่ไหนกัน?
ท่านผู้ถามเองเป็นผู้มีจิตใจดี คิดเป็นห่วงเพื่อน....ท่านคงจะทำการตักเตือนได้ในฐานะเพื่อนเท่านั้น แต่อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะฟังท่าน หรือแม้แต่อาจจะมีคำกล่าวใด ๆ ที่ล่วงเกินจาบจ้วงเอาแก่ท่านได้... เพราะเขาอาจจะคิดอย่างนี้ว่า....นี่เป็นชีวิตของเขา เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา คนอื่นจะมาเดือดร้อนทำไมกัน?
หากพบกับผลอย่างนี้ ถ้าท่านผู้ถามไม่เตรียมใจไว้ก่อน...ความกรุณาของท่านนั้น ย่อมถูกโทสะเกิดขึ้นมาเบียดเบียนได้ ....การทำบุญของท่านย่อมปนไปกับบาป .....กรุณาแล้วก็เกิดความเสียใจ เพราะผู้รับไม่ยอมรับในความกรุณานั้นอีกทั้งยังดูแคลนผู้ให้เสียอีกด้วย
หากเห็นแก่ประโยชน์เพื่อนจริง ๆ แม้ตักเตือนแล้ว แนะนำแล้วเขาไม่ฟัง ไม่สนใจและดูแคลนต่อท่าน.... ท่านก็จะยอมรับ....หากวางใจอย่างนี้ได้ ก็สามารถแนะนำได้.....
หากเขาดูแล้วทอดทิ้งไปเสีย ก็จงอุเบกขาว่ากรรมนั้นเป็นของสัตว์ ...เพราะกิเลสที่หนาแน่นของเขาย่อมปิดบังเสียซึ่งดวงตา ดี ทำให้มองไม่เห็นในสิ่งที่ควรเห็น.... เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรมนั่นแหละ
ท่านผู้ถามเมื่อเห็นความเป็นไปอย่างนี้ ก็พึงสลดใจในกิเลสทั้งหลายที่หาความปราณีต่อสัตว์ไม่ได้เลย.... แม้พวกเราทั้งหลายก็ยังอยู่ในความประมาทเป็นอันมาก เพียงแต่กิเลสยังไม่ได้ปัจจัยมากพอที่จะบีบคั้นให้พวกเราบางคนต้องถึงคราว ตั้งอยู่ในคุณความดีไม่ได้....เท่านั้นเอง
ก่อนอื่นให้ท่านผู้ถามพิจารณาอย่างนี้ว่า ....ใครในโลกนี้จะมีสิทธิ์สอนใครได้กันเล่า?..... ท่านต้องได้คำตอบอยู่แล้วว่าไม่มีเลย.....
การแนะนำจากคนอื่น ๆ นั้น...แม้แต่จากครูบาอาจารย์ หรือคนที่เป็นพ่อเป็นแม่...พวกเขาเหล่านั้นก็เพียงแต่ฝากเสียงให้เป็นปัจจัย ให้บุคคลที่ได้รับการแนะนำนั้นเกิดสติ ระลึกได้ถึงอะไรควรอะไรไม่ควร....เท่านั้น.....พึงทราบว่าผู้"ให้เสียง" นั้นไม่ได้สามารถทำการสอน แต่บุคคลผู้ที่ได้ยินนั้นต้องมีสติ มีปัญญาเกิดขึ้นจากเสียงนั้น....มาสอนตัวเองให้เป็น
จึงเห็นคนมากมายในโลกนี้แม้กำลังได้ยินเสียงทั้งหลาย ที่พร่ำสอน แนะว่าอะไรควรอะไรไม่ควรอยู่อย่างนั้น.... แต่ทว่าใจเขากลับไม่น้อมมาที่จะฟัง ไม่น้อมมาเพื่อที่จะพิจารณา..... ก็เสียงนั้นเข้าหูซ้ายแล้วก็ไหลออกทางหูขวาของเขาเสียในคราวเดียวกันนั่น แหละ
ในกรณีของเพื่อนท่านผู้ถาม เมื่อพิจารณาจากอัธยาศัยแล้วเขาแล้ว...... หากเขาเป็นผู้มากด้วยความเห็นผิดของเขาเอง.... เขาย่อมเห็นประโยชน์ก็สักแต่เพียงว่าตนเองสามารถได้ทำอะไรตามที่ชอบใจเท่า นั้น ....เขาไม่สนใจว่าเรื่องเหล่านั้นจะชอบธรรมหรือไม่... เป็นประโยชน์หรือไม่ใช่ประโยชน์...เขาไม่ได้พิจารณาอย่างนี้....เรื่องอย่างนี้.....อำนาจแห่งความพอใจนั้น ใครอื่นที่ไหนจะห้ามได้เล่า?... เพราะขณะที่กำลังกระทำอยู่ เขาย่อมเกิดความพอใจ ความมั่นใจในตนเองว่าเขานั้น "มีดี" มากกว่าคนอื่น...เขามีความสามารถ"ทำได้ยิ่ง" กว่าคนอื่น ก็คนที่มีความคิดเห็นอย่างนี้ เขาจะฟังใครที่ไหนกัน?
ท่านผู้ถามเองเป็นผู้มีจิตใจดี คิดเป็นห่วงเพื่อน....ท่านคงจะทำการตักเตือนได้ในฐานะเพื่อนเท่านั้น แต่อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะฟังท่าน หรือแม้แต่อาจจะมีคำกล่าวใด ๆ ที่ล่วงเกินจาบจ้วงเอาแก่ท่านได้... เพราะเขาอาจจะคิดอย่างนี้ว่า....นี่เป็นชีวิตของเขา เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา คนอื่นจะมาเดือดร้อนทำไมกัน?
หากพบกับผลอย่างนี้ ถ้าท่านผู้ถามไม่เตรียมใจไว้ก่อน...ความกรุณาของท่านนั้น ย่อมถูกโทสะเกิดขึ้นมาเบียดเบียนได้ ....การทำบุญของท่านย่อมปนไปกับบาป .....กรุณาแล้วก็เกิดความเสียใจ เพราะผู้รับไม่ยอมรับในความกรุณานั้นอีกทั้งยังดูแคลนผู้ให้เสียอีกด้วย
หากเห็นแก่ประโยชน์เพื่อนจริง ๆ แม้ตักเตือนแล้ว แนะนำแล้วเขาไม่ฟัง ไม่สนใจและดูแคลนต่อท่าน.... ท่านก็จะยอมรับ....หากวางใจอย่างนี้ได้ ก็สามารถแนะนำได้.....
หากเขาดูแล้วทอดทิ้งไปเสีย ก็จงอุเบกขาว่ากรรมนั้นเป็นของสัตว์ ...เพราะกิเลสที่หนาแน่นของเขาย่อมปิดบังเสียซึ่งดวงตา ดี ทำให้มองไม่เห็นในสิ่งที่ควรเห็น.... เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็ต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรมนั่นแหละ
ท่านผู้ถามเมื่อเห็นความเป็นไปอย่างนี้ ก็พึงสลดใจในกิเลสทั้งหลายที่หาความปราณีต่อสัตว์ไม่ได้เลย.... แม้พวกเราทั้งหลายก็ยังอยู่ในความประมาทเป็นอันมาก เพียงแต่กิเลสยังไม่ได้ปัจจัยมากพอที่จะบีบคั้นให้พวกเราบางคนต้องถึงคราว ตั้งอยู่ในคุณความดีไม่ได้....เท่านั้นเอง
ดังนั้นหากตักเตือน แนะนำกันแล้ว..ไม่ฟัง
ก็อาจต้องเปลี่ยนวิธีการบอก คือ ทำสิ่งดีดีให้ดูเป็นตัวอย่าง
เพราะ "การกระทำ...เสียงดังกว่า....คำพูด"
อย่างไรก็ตามขออนุญาตแนะนำเพิ่มเติมว่า....
ในทางพระพุทธศาสนา
พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสหลักธรรมอันจะเป็นแนวทาง
ในการเสริมสร้างความสามัคคีให้เกิดขึ้นในสังคมเอาไว้ ๖ ประการด้วยกัน
ซึ่งอยู่ในหมวดธรรมที่เรียกว่า "สาราณียธรรม ๖ "
ซึ่งมีความหมายว่า
หลักธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งความระลึกถึง
เป็นหลักธรรมที่จะเสริมสร้างความรู้สึกที่ดี
ให้เกิดขึ้นต่อกันและกันอยู่เสมอในยามที่ระลึกถึงกัน
ซึ่งจะเป็นเครื่องมือในการเสริมสร้างความสามัคคี
มีน้ำหนึ่งใจเดียวกันให้เกิดขึ้นด้วย
หากสังคมใดต้องการที่จะเสริมสร้างความสามัคคี
และความเป็นปึกแผ่นให้เกิดขึ้น
ก็ควรที่จะต้องนำเอาหลักธรรมธรรมทั้ง ๖ ประการ
ไปใช้อยู่ตลอดเวลา
ลองติดตามจากกระทู้นี้เพิ่มเติมดูนะคะ 
ส า ร า ณี ย า ธ ร ร ม ๖ : หลักแห่งความสามัคคี 
viewtopic.php?f=7&t=21621
|
