การที่เราแผ่ส่วนกุศลไปให้คนที่ยังอยู่ และเป็นศัตรูควรเจาะจงให้เขา
เหรอเจ้ากรรมนายเวรเขาคับ และเขาจะรับรู้เหรอเปล่า

เหรอแผ่ไปให้เลย อยากทราบครับ

ศัตรูที่ยังมีชีวิตเหรอ
แหม พูดภาษามนุษย์กันยังไม่รู้เรื่องเลยนะ
แผ่พลังจิตไปเขาจะเข้าใจหรือเปล่าเนียะ
ทำของง่ายให้ยากเสียเปล่านะ เราว่า

เอ ที่จริงแผ่ไปหาน่ะ เขาไม่รู้เรื่องหรอก สู้ไปพูดจาปรับความเข้าใจกันดีกว่าไหมล่ะ

แต่ต้องฉลาดนิดนึงนะ
คนเขาไม่อยู่ในฐานะจะคุย เราก้ต้องรู้จักกาลที่จะคุย
รู้จักบุคคลที่จะคุย ว่าเราควรจะพูดยังไง พูดแบบไหน พูดเมื่อไหร่

วิธีการหนึ่งที่พระพุทธเจ้าใช้ในการพูดกับคน คือ"การเงียบ"
ภาษาเทคนิคเรียกว่า "ประทับดุษณีย์" แปลว่าทรงเฉย ไม่หือไม่อือ ไม่คุยด้วย
เพราะท่านทราบว่าใครควรจะพูดด้วย พูดด้วยยังไง พูดด้วยเมื่อไหร่
และคนไหนควรจะเฉยกับเขาเสีย

อยากให้เขาหันมารักเรา ดีกับเรา ให้อภัยเรา ล้วนเป้นการอยากบังคับใจคนอื่นนะ
การบังคับใจคนอื่นเป็นเรื่องยาก และเสียเวลา

เป็นการตัดสินใจที่ถูกเหรอเปล่าครับ

ใครที่รู้จักหลีกหนีความไม่สบายใจ เรียกว่าฉลาดนะ

ส่วนคนที่หนีความไม่สบายใจไม่เป้น ไม่รู้ตัวเลย
เสพติดความไม่สบายใจจนคิดว่ามันเป้นความสุข พวกนี้ไม่ไหว

เช่นชอบหนังโหดๆ ตบกัน ยิ่งร้ายยิ่งชอบ พวกวางแผน แก้แค้น เอาคืน อะไรทำนองนี้
ไม่ได้สังเกตุเลยว่าเวลาดูน่ะ มีแต่ความเครียด ร่างกายก็เครียด มือไม้กำเกร็ง
กัดปาก อะไรยังไงไม่รู้ตัวเลย ไม่รู้เลยว่ามันเครียด

แถมเสพติดความเครียดอีกนะ
วันไหนไม่ได้เสพ ไม่มีความสุขอีกนะ

ไม่ไหวๆ

คุณรู้ตัวก่อน สบายก่อนนะ
ผมยกย่องว่าฉลาดนะ