ใจของเรา..
เพียงพอไหม..กับอารมณ์และความรู้สึก..
ที่เต็มไปด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นต่าง ๆ มากมาย..
ตั้งแต่ตื่นจนถึงเข้านอน..
เราปล่อยใจของเรา..
ให้เพียงพอ..หรือพอเพียงบ้างไหมหนอ ??
ลองถามตัวเราเองดู..
คำว่า..พอเพียง..กับเพียงพอ..
อาจดูว่าคล้าย ๆ กัน..
เพียงสลับตำแหน่งของคำเท่านั้น..
ก็สามารถสื่อความหมายที่แตกต่างกัน..
พอเพียง..คือ..พอใจในสิ่งที่มี..
เพียงพอ..คือ..ยินดีในสิ่งที่ได้..
หากเราเรียนรู้ที่จะวางใจของเรา..
ให้พอดี..พออยู่..แบบพอเพียง..
เราย่อมได้ชื่อว่า..มีความสันโดษอยู่ในจิตใจ..
คำว่า..สันโดษ..ในที่นี้..
คือ..รู้จักพอดี..พออยู่..พอรู้..แบบพอเพียง..
อันได้แก่..รู้จักพอประมาณนั่นเอง..
ไม่แสวงหาจนเกินพอดี..
ทำให้ตนเองต้องลำบาก..อยากไม่มีที่สิ้นสุด..
แต่ไม่ได้หมายเอา..
ความสันโดษ..มักน้อย..
คือ..ไม่ยอมทำอะไรเลย..ไม่รับรู้..ไม่ยอมรับสิ่งต่าง ๆ..
สักแต่พูดคำว่า..พอ..
ฉันไม่ต้องลงมือ..ลงแรงอะไร..ฉันพอแล้ว..
นั่นถือว่า..ไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริง..
เพียงใจ..
รู้จักคำว่า..เพียงพอ..
ย่อมสามารถทำให้ใจของเรา..
เข้าใจและรับรู้ความหมายของคำว่า..พอเพียง..
ได้อย่างแท้จริง..
แต่ถึงอย่างไรก็ตาม..
ลองถามตนเองดูว่า..
ปริมาณของความพอใจในสิ่งที่ตนเองมี..
กับความยินดีในสิ่งที่ตนเองได้..
มันมีมากหรือมีน้อย..
ถ้าปริมาณของความเพียงพอ..มีมาก..
คำว่า..พอเพียง..ก็มีในจิตใจของเรามากขึ้น..
ถ้าปริมาณของความพอเพียง..มีมาก..
คำว่า..เพียงพอ..ก็จะเกิดขึ้นในจิตใจของเรามากเช่นกัน..
เพียงวางใจให้เพียงพอ..
ใจของเราจะได้พบคำว่า..พอเพียง..
กับสิ่งดีๆที่ท่านนำมาให้อ่านน่ะครับ...ขอบคุณครับ
