สืบเนื่องจาก คำตอบของ จานป้อ มันมาจุดประกายความอยากรู้อยากเห็น
กรัชกาย เขียน:
หัวใจมี ๔ ห้อง แล้วแต่ว่าจะเปิดใช้ห้องไหนอ่ะคับ ห้องนี้เป็นที่เคยรักเคยเจ็บเพราะพิษรักก็เป็น
งี้
แบบนี้ห้องอื่นๆจากนี้ก็เป็นแบบอื่น
ฯลฯ อารมณ์เปลี่ยนได้ขอรับ
จริง ๆ เคยตั้งกระทู้ ประมาณว่า ความรักกับการปฏิบัติธรรม มันไปกันได้หรือไม่ ประมาณนี้ล่ะ
และจานป้อ ก็เคยเข้าไปร่วมแสดงความเห็นด้วย...
กรัชกาย เขียน:
เอรากอน เขียน:
การปฏิบัติธรรม กับความรัก...มันเดินไปด้วยกันไม่ได้จริง ๆ หรือคะ
ใครบอกคุณเอรากอนครับ เขาบอกรายละเอียดว่าไงครับ
แต่เท่าที่รู้ว่า ในครั้งพุทธกาลอริยบุคคลที่เป็นคฤหัสถ์มีมากมาย เช่น วิสาขามหาอุบาสิกา ท่านอนาถ-
บิณฑิกเศรษฐี พระเจ้าปเสนทิโกศล หมอชีวกโกมารภัจจ์ ฯลฯ และที่มีคุณูปการต่อพระศาสนาอย่างมากหลังจากพุทธปรินิพพานแล้ว คือ พระเจ้าอโศกมหาราช ประวัติไม่แน่ใจว่าเป็นอริยบุคคลหรือไม่
ชิ...ตอนนั้นยังเป็น คุณเอรากอน ดี ๆ ตอนนี้เป็น ไบกอน ไปเรียบร้อยแล้ว ดูถั่วะ...
และชอบคำตอบของท่าน ดิดี๋ ค่ะ
-dd- เขียน:
ความรักก็สามารถเกื้อหนุนการปฏิบัติธรรมได้ครับ
ส่วนผู้ปฏิบัติถึงระดับสูงสุด ความเกี่ยวข้องด้วยกามจะหมดไป ท่านย่อมไม่ติดข้องในเรื่องรักอันเป็นไปเพื่อความยืดเยื้อแห่งวัฏฏะของท่านครับ
ผู้ที่มีคนรักที่มีศีลและปัญญาเสมอกันย่อมเกื้อกูลกันได้ในทางธรรม ส่วนผู้ที่ไม่มีศีล ไม่มีปัญญา การที่จะชักชวนกันให้มาทางธรรมก็ไม่ใชฐานะที่จะเป็นได้ครับ ดังนั้นจึงต้องดูอุปนิสสัยปัจจัยของคนรักว่าเป็นไปในทางใด ในบางครั้ง เหตุปัจจัยถึงพร้อม แม้เขาอาจไม่เคยสนในธรรมะมาก่อน แต่เมื่อถูกกระตุ้นก็กลับคิดได้เกิดโยนิโสมนัสสิการ พาตนเข้าหาที่พึ่งอันเกษมนี้ได้ก็มี ..ใครๆจะปฏิบัติธรรมหรือไม่ ไม่ใช่ความสำคัญสำหรับเรา แต่เราพึงปฏิบัติธรรม นี่สำคัญที่สุดครับเพราะธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมเสมอครับ
ส่วนผู้ปฏิบัติถึงระดับสูงสุด ความเกี่ยวข้องด้วยกามจะหมดไป ท่านย่อมไม่ติดข้องในเรื่องรักอันเป็นไปเพื่อความยืดเยื้อแห่งวัฏฏะของท่านครับ
ผู้ที่มีคนรักที่มีศีลและปัญญาเสมอกันย่อมเกื้อกูลกันได้ในทางธรรม ส่วนผู้ที่ไม่มีศีล ไม่มีปัญญา การที่จะชักชวนกันให้มาทางธรรมก็ไม่ใชฐานะที่จะเป็นได้ครับ ดังนั้นจึงต้องดูอุปนิสสัยปัจจัยของคนรักว่าเป็นไปในทางใด ในบางครั้ง เหตุปัจจัยถึงพร้อม แม้เขาอาจไม่เคยสนในธรรมะมาก่อน แต่เมื่อถูกกระตุ้นก็กลับคิดได้เกิดโยนิโสมนัสสิการ พาตนเข้าหาที่พึ่งอันเกษมนี้ได้ก็มี ..ใครๆจะปฏิบัติธรรมหรือไม่ ไม่ใช่ความสำคัญสำหรับเรา แต่เราพึงปฏิบัติธรรม นี่สำคัญที่สุดครับเพราะธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมเสมอครับ
ก็เลยนึกอยากปัดฝุ่น แต่เป็นคำถามใหม่ค่ะ
เมื่อเรารัก รักอย่างไรจึงจะเป็นรักที่เป็นกุศลธรรม รักอย่างไรจึงจะไม่เป็นโทษ
รักอย่างไร จึงจะเป็นรักที่เกื้อหนุนต่อการศึกษาและปฏิบัติธรรม น่ะค่ะ...
นี่แนะ...ขอทุบตัวเองก่อน