ขออนุโมทนาบุญด้วย

ขอให้เจริญในธรรม


.......................................

[color=#8000BF]กัลยาณมิตร คือเพื่อนแท้ ที่คนจิตตกควรมีและสร้างให้มีได้
ส่วนปาปะมิตรคือเพื่อนเลว ที่ดีงชีวิตเราให้ต่ำลง
[/color]

อารมณ์ของวิปัสนากรรมฐานนั้นตามที่ได้ฟังธรรมของหลวงพ่อโชดกนั้นก็คือ รูป กับ นาม (กายกับใจ แล้วแต่คนจะเรียก) โดยการดูนั้นก็คือมีผู้รู้ตามดูอยู่โดยไม่เข้าไปแทรกแซงหรือบังคับ สักแต่ว่าเฉย ๆ ถ้าให้เปรียบก็เหมือนกับการดูละครโดยตัวละครก็คือรูปกับนาม แต่ผู้ดูนั้นไม่ได้อินกับละคร ตัวละครตัวหนึ่งก็เหมือนกับอารมณ์หนึ่ง ๆ ไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตามดู เพื่อให้เห็นการเกิดการดับ เมื่อจิตเห็นสภาวะที่เกิด ดับไปเรื่อย ๆ จิตก็จะเริ่มปล่อยวาง ไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใด (ที่สำคัญคือ คุณจะรู้ด้วยตนเอง แล้วก็จะเลิกสงสัยเอง ถ้ายังสงสัยอยู่ก็แสดงว่ายังไม่ใช่) ถ้าสงสัยมากก็ลองวางความสงสัยหรือไม่ก็ลองทำตามสิ่งที่ตนเองสงสัย ถ้ามันไม่ถูกทางเดี๋ยวมันก็จะรู้เองว่ามันไม่ใช่แต่อาจจะเสียเวลาหน่อย (แต่ก็ดีกว่านั่งสงสัยแต่ไม่ยอมปฏิบัติเพราะมัวแต่สงสัยซึ่งจะเสียเวลาและโอกาสมากกว่า)

ผมขอแนะนำอีกอย่าง คือ การเดินจรงกรมและนั่งสมาธิก็เหมือนกับการฝึกซ้อมของนักกีฬาเพื่อนำไปใช้ในสนามจริง สนามจริงก็คือชีวิตประจำวันของคุณนั่นเอง (คงไม่มีใครเดินจรงกรมและนั่งสมาธิทั้งวัน ยกเว้นคนที่ไปปฏิบัติแบบอุกฤษ) เช่น เมื่อคุณเป็นคนโกรธง่าย สนามจริงของคุณก็คือตอนคุณโกรธนั่นแหละ ลองหาเหตุที่ทำให้โกรธและวางมันสะ เมื่อคุณชนะมันไปเรื่อย ๆ คุณก็จะรู้เองว่ามันสักแต่ว่าเป็นอารมณ์ ๆ หนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นตัวเป็นตนอะไรเลย คุณแค่ไปยึดมันไว้เท่านั้นเอง ส่วนสภาวะธรรมหรืออารมณ์อื่น ๆ ก็เหมือนกัน ลองทำดูก็ได้ครับ

สุดท้ายสิ่งที่ผมบอกไม่ต้องเชื่อนะครับ แต่ขอให้ลองฟังและนำไปพิจารณาดูครับ เพราะคุณต้องพิสูจน์ให้เห็นด้วยตนเองมันถึงจะเลิกสงสัยครับ

แนะนำให้รักษาศีลให้ดีก่อนนะครับ คุณคนมีองค์
ถ้าศีลรักษาไม่ค่อยได้ แต่อยากทำความสงบและเคยทำความสงบคือจิตเป็นสมาธิได้
โดยที่ศีลก็กะพร่องกะแพร่ง เอาแค่เรื่องความสงบก่อน
ยังไม่ต้องข้ามไปพิจารณาสภาวะของธรรมชาติที่เรียกว่า วิปัสสนา อะไรทั้งนั้นนะครับ

ผู้ที่สามารถทำจิตให้สงบเป็นสมาธิได้ดี ท่ามกลางความบกพร่องเรื่องศีล ในศาสนาพุทธถือว่าเป็น "มิจฉาสมาธิ"
สมาธิประเภทนี้ ไม่มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก พุทธไม่สรรเสริญ
สมาธิประเภทนี้ สามารถส่งให้ไปเกิดในพรหมโลกได้เหมือนกัน
ตอนที่ไปอยู่ที่พรหมโลกด้วยอำนาจแห่งมิจฉาสมาธิ
ก็จะเกิดความหลงเหมือนกับตอนที่อยู่ในโลกมนุษย์นี่แหละ

เมื่อกำลังบุญที่จะทำให้อยู่ในพรหมโลกหมดไป ถึงแม้ว่าจะยาวนานมากๆ ก็ตามเถอะ มันมีวันหมด
ต่อจากนั้นก็จะถึงคราวลำบากล่ะ เพราะศีลที่ตัวเองรักษาไว้ไม่ีดี พลังรองรับไม่ดี
ก็จะหลุดไปสู่อบายภูมิได้ง่าย จากนั้นถึงจะค่อยไต่ระดับขึ้นมาใหม่ ก็ไม่ทราบว่าจะยาวนาน จากใหนถึงใหน
กว่าจะได้เกิดมาเป็นมนุษย์พบพุทธศาสนาอีก ก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ คำนวณไม่ถูกหรอก นานมาก

สมาธิที่ไม่มีพื้นฐานรองรับคือศีลที่ถูกต้องแล้วไม่แนะนำให้ทำ เพราะความหลงในสมาธิเกิดขึ้นได้ง่ายมาก
และนิมิตทั้งหลายในสมาธิ ก็อันตรายมากด้วย

การรักษาศีลได้ดี ไม่มีกังวล จิตย่อมน้อมไปสู่สมาธิได้ง่าย เพราะศีลเป็นพื้นฐานของสมาธิอยู่แล้ว
และผู้ที่มีศีลดี - รักษาศีลได้ ผลก็คือ ไม่มีความเดือดร้อนใจ คิดไปตรงใหนก็ง่ายๆ สบายๆ
ไม่รุ่มร้อน - ไม่กระวนกระวายหรอก

พยายามรักษาศีลให้ได้ อย่าไ้ด้ข้ามขั้นข้ามตอนเลย ทำไปตามกำลังความสามาำรถ
จะได้มากได้น้อยก็สู้อุตสาห์ทำไปเถอะุ ทำไปตามลำดับ

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้วางแนวทางปฏิบัติกรรมฐานไว้2หลักใหญ่ๆคือ กรรมฐาน40กอง และ มหาสติปัฏฐาน4
ในกรรมฐาน40กองแยกประเภทการปฏิบัติได้เป็น
1.แบบสุขวิปัสโก ไม่รู้ไม่เห็น แต่บรรลุธรรมสูงสุดได้
2. เตวิชโช หรือวิชชาสาม คือใช้กำลังจิตสูงขึ้นนิดหนึ่ง เห็นสวรรค์ นรก พรหมได้ แต่ไปไม่ได้ คุยกับภูมินั้นไม่ได้
3. ฉฬภิญโญ หรือ อภิญญา มีกำลังจิตเข้ม เห็นได้ ไปได้ พูดคุยได้ แสดงอิทธิปาฏิหาริย์ได้
4. อภิสัมภิทัปปัตโต คือ มีความฉลาดมากครอบคลุมทั้งหมดทั้งสามอย่างข้างต้น แต่ไม่ใช่สัพพัญญูรู้ทุกอย่างแบบพระพุทธเจ้า

ส่วนมหาสติปัฏฐาน4 คือ ที่ตั้งแห่งสติ, หรือข้อปฏิบัติที่ใช้สติเป็นประธานหรือหลัก ในการกำหนดระลึกรู้หรือพิจารณาสิ่งทั้งหลาย ให้รู้เห็นตามความเป็นจริงของธรรม(ธรรมชาติ)นั้นๆ โดยไม่ถูกครอบงําด้วยความยินดียินร้าย(ตัณหา)ที่ทําให้เห็นผิดไปจากความเป็นจริงตามอํานาจของกิเลสตัณหา หรือกล่าวได้ว่าสติปัฏฐาน ๔ เป็นธรรมที่ตั้งแห่งสติ จุดประสงค์เพื่อฝึกสติ และใช้สตินั้นพิจารณาและรู้เท่าทันใน กาย เวทนา จิต และธรรม เพื่อให้เกิดนิพพิทาความ คลายกำหนัดความยึดความอยากจากการไปรู้ตามความเป็นจริงของสิ่งนั้นๆ จึงคลาย ตัณหา จึงเป็นไปเพื่อนําออกและละเสียซึ่งตัณหาแลอุปาทานความยึดมั่นถือมั่น ในกิเลสด้วยความพึงพอใจหรือสุขของตัวของตนเป็นสำคัญ ที่มีในสันดานของปุถุชนอันก่อให้เกิดความทุกข์โดยตรงด้วยเป็นสมุทัยเหตุแห่งทุกข์ และปฏิบัติเพื่อการการพ้นทุกข์นั้น

พระพุทธองค์ทรงมีพระปัญญาธิคุณอันยิ่ง จึงวางแนวทางการปฏิบัติไว้หลากหลายแนวเพื่อให้เหมาะกับจริตและบุญวาสนาแต่ละคน คล้ายมีแกงอยู่40+1หม้อ อยากกินแกงหม้อใหนก็ไปเปิดตักกินเอาตามใจชอบ
...หากท่านประสงค์จะทราบว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงมุ่งเน้นสอนให้พุทธบริษัทปฏิบัติความดีเพื่อเข้าถึงแก่นแท้พระพุทธศาสนาอย่างไร ลองไปศึกษาได้ในอุทุมพริกาสูตรดู หรือไม่ก็ปฏิบัติกรรมฐานแนวใดก็ได้ที่ชอบใจ แนะนำว่าจงอาราธนาบารมีพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์โดยตรงก่อนเพื่อให้ท่านได้ปฏิบัติได้ถูกส่วน และอธิษฐานว่าคุณธรรมความดีใดๆที่ข้าพเจ้าเคยได้ในอดีตขอให้มารวมตัวในชาตินี้และปฏิบัติได้ผลโดยฉับพลันปัจจุบันนี้..นึกอะไรให้ขออาราธนาบารมีพระพุทธเจ้าก่อนเสมอ ผมว่าทุกท่านก็จะมีความคล่องตัวในการปฏิบัติยิ่งขึ้นไป ทั้งนี้ส่วนที่สำคัญที่สุดคือการรักษาศีล5ต้องรักษาอย่างเคร่งครัดจริงๆ...