พิธีกรรมต่างๆหลายท้องที่หรือแต่ละถิ่นกระทำไม่เหมือนกัน บางอย่างอาจทำสืบต่อๆกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ บางอย่างอาจเป็นความเชื่อที่เชื่อต่อๆกันนานแสนนานมาเช่นกัน จึงขอถามเกี่ยวกับพิธีกรรม 2 ข้อครับ คือ
(1.) ประเพณีหรือความเชื่อของคนภาคเหนือตอนบนหลายๆท้องที่ หากสามีหรือภรรยาถึงแก่กรรมลง สมมุติว่าสามีถึงแก่กรรมลงไปเขาจะทำพิธีแยกจากการเป็นสามีภรรยา-สามีกัน เพราะเชื่อว่าหากไม่ทำพิธีดังกล่าว ฝ่ายที่ถึงแก่กรรมไปนั้นจะตามมาเพื่อเอาไปอยู่ด้วยกันอาจด้วยความรักความ ผูกพันกัน จึงต้องทำพิธีแยกความเป็นผัวเยกันดังกล่าว ข้อนี้บางรายดูเหมือนว่าจะเป็นความจริงที่ต้องตายตามกันไปอาจเป็นเพราะความ บังเอิญหรืออย่างไรไม่ทราบแต่ก็มีจริงๆ(แต่ไม่ใช่ทุกราย)

(2) จากกรณีมาจากข้อ (1) นั้น หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งถึงแก่กรรมลงไป สมมุติว่าสามีแก่กรรมลงไป ด้วยความรักและคิดถึงของอีกฝ่ายหนึ่งคือภรรยาต้องทำบุญอุทิศส้วนกุศลหรือทำ บุญไปให้เสมอ แต่ตามความเชื่อนั้นของที่จะทำบุญอุทิศไปให้นั้นต้องใส่ชื่อลูกๆหรือญาติๆ ว่าเป็นผู้ทำบุญอุทิศไปหา ห้ามใช้ชื่อภรรยา หรือคู่สมรถที่ยังมีชีวิตอยู่อย่างเด็ดขาด เพราะกลัวและเชื่อว่าเขาจะไม่ได้รับส่วนบุญนั้นๆ เหตุผลของเขาที่เชื่อตามๆกันมาถือว่าสามีหรือภรรยาทำพิธีแยกทางกันแล้วตาม ข้อ(1) ที่เขาทำดังนี้ก็เพราะด้วยความรักเกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รับส่วนบุญที่อุทิศ ไปให้

(3) ข้อนี้ไม่เกี่ยวกับข้อ(1)และข้อ(2) คือประเพณีทางเหนือหากมีลูก ผัวหรือญาติที่เขารักมากๆ แต่เขาชอบทานของดิบๆเช่นลาบ( ลาบเป็นอาหารที่ปรุงแล้วที่ทำจากเนื้อดิบๆเป็นวัฒนธรรมหารกินของคนเหนือ) ด้วยความรักและคิดถึงเขาจึงนำลาบดิบๆไปถวายพระเพื่อเป็นการทำบุญอุทิศส่วน กุศลไปหาเชื่อว่าทำแล้วเขาจะได้กิน แต่การทำบุญด้วยอาหารดิบๆอย่างลาบ(ดิบ)นั้น เขาจะไม่นำไปถวายในวัดเชื่อกันว่าจะเป็นบาปและผู้ตายจะไม่ได้กิน จึงนิยมกันไปถวายทานของกินนอกวัด โดยนิมนต์พระมารับของดังกล่าวที่นอกวัด จากคำถามข้อนี้พระท่านก็ไม่ผิดอะไร เราไปนิมนต์ท่านให้มารับของทานที่ถวายถือว่าท่านได้โปรดหรือเมตตาด้วย ส่วนอาหารนั้นท่าจะเอาไปทิ้งหรือเอาไปทำอะไรเป็นเรื่องของพระท่าน ผมจึงถือว่าพระท่านไม่ผิดอะไร

จากคำถามดังกล่าวทั้ง 3 ข้อนั้น ในส่วนตัวของผมเข้าใจว่ามันเป็นความเชื่อที่ทำต่อๆกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษ แล้ว และผัจจุบันนี้ยังทำกันอยู่อย่างนี้ และในความเห็นส่วนตัวของผมนั้นคิดว่า ที่เขาทำไปนั้นเป็นเจตนาที่ดี ด้วยความรักและห่วงหาอาลัยกันจึงทำเช่นนั้น ผมเห็นว่าไม่เสียหายตรงไหนหากเขาทำไปแล้วสบายใจมันไม่น่าเสียหายตรงไหน และถึงแม้สิ่งที่เขาทำไปนั้นเป็นการทำสืบๆต่อๆกันมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้ว และไม่รู้เสียด้วยว่าที่ทำไปนั้นมันผิดหรือถูก แต่ทำไปแล้วพวกเขาสบายใจ ในความเห็นส่วนตัวอย่างที่บอกคือหากสิ่งที่เขาทำไปนั้น ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครและสบายใจถือว่าไม่ผิดอะไร