. .

ตักบาตร ไม่มีพระให้ถาม ไม่มีพระให้ใส่ ทำยังไงดี อยากทำ ๆ แต่ไม่อำนวย

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว หลวงจีนงมงาย นั่ง อยู่ข้าง ๆ พระอาจารย์

มีคนมาถาม “ตั้งใจ อยากใส่บาตรทุกวัน ก็ไม่ได้ใส่ บางทีพระก็ไม่เดินมา บางทีตัวเองก็ไม่สะดวก จะทำยังไง”

พระอาจารย์ท่านแนะ งมงายก็ครูพักลักจำได้ ว่า

“เมื่อตั้งใจจะใส่บาตรทุกวัน ก็ให้ทำทุกวัน บุญที่ทำเป็นประจำจะมีอานิสงส์มาก”

เมื่อใส่ตรง ๆ กับพระสงฆ์ไม่ได้ ก็ให้ใส่กับพระพุทธ

ทำยังไง ท่านแนะต่อว่า

เงินมูลค่าเท่ากับส่วนที่ตั้งใจจะใส่บาตร ให้อธิษฐานจิต
“เงินส่วนนี้ ข้าพเจ้า ขอถวายทำบุญไว้ในบวรพุทธศาสนา”
แล้ววางไว้บนพานหน้าพระ พอวันสะดวก วันว่าง ก็นำเงินเหล่านั้นไปซื้อของใส่บาตร
หรือทำบุญ ก็เหมือนกับใส่บาตรทุกวัน

หากินง่ายดี เสร็จหลวงจีนงมงาย ก็แอบจำมา หัดทำเองเริ่มทำวันละ ๑๐ บาท ๒๐ บาท
ขาดบ้าง แต่ก็เริ่มต้นใหม่เรื่อย ๆ

อานิสงส์ที่เห็น อาจจะใช่หรือไม่ใช่แล้วแต่จะเชื่อ ก็คือ แม้ไม่ร่ำรวย แต่ไม่เคยขลาดแคลน
ถึงคราวจะขาด จะมีคนเอามาให้แบบงง ๆ บางครั้งก็มีคนเอาลาภลอยมายัดให้
แล้วมีรายได้พิเศษ แบบแทบไม่ต้องทำอะไรเดือนหนึ่งพอสมควร

ฝนตกทีละน้อย น้ำย้อยทีละหยด ตุ่มน้ำก็เต็มหมด เหลือกินเหลือใช้
ทำดีถึงนิดหน่อย ทำบ่อย ๆ ก็มากหลาย ได้พึ่งได้อาศัย พกพาติดตัว
เอทีเอ็มยังมีหมด ไม่มีที่กดก็อดใช้ พกบุญกุศลไว้ พึ่งได้ทุกเวลา
ถึงทำแบบงมงาย ก็ยังได้พึ่งพา เกิดมาชาติหน้า จะได้ชื่อ “หลวงจีนเหลือเฟือ”



โอมฺ มณีปทฺเม หุมฺ

หลวงจีนงมงาย