เมื่อก่อนดิฉันเคยทำงานชนิดแบบทุ่มเท งานใดไม่เสร็จ หรือเร่งด่วน หอบกลับไปทำที่บ้านบ่อยมากๆๆ วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ก็ทำงานๆๆๆ ไม่สนใจคนรอบข้างเท่าที่ควร ลูกเคยบอกหลายครั้งว่าคูณแม่ไม่เคยสนใจหนูเลย ตั้งอายุลูกอายุประมาณ 2-3 ขวบ ทำอยู่เช่นนี้ จนลูกเรียนถึง ม.4 วันหนึ่ง...เกิดอุบัติเหตุฝนตกถนนลื่น ขับรถพลิกคว่ำ 2-3 ตลบ(คนที่ขับรถตามมาข้างหลังบอก)
ณ เสี้ยววินาทีนั้น สิ่งเดียวที่ดิฉันนึกถึงคือ....ความดี....ความดีที่ทำไว้กับคุณพ่อคุณแม่ และความดีอื่นๆ ที่ได้ทำไว้ว่ามากพอหรือยัง ก็ตอบตัวเองว่า...พอแล้ว เลยอธิษฐาน..ขอตายพร้อมกันถ้ารอดชีวิตแล้วต้องพิการ แล้วก็หลับตาพร้อมจะตาย ปรากฏว่า รถหยุดพลิกตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ได้ยินลูกสาวถามว่าคุณแม่เป็นอะไรมากไหม ลูกสาวสติดีมาก รีบเปิดประตูมาเรียกแม่ออกจากรถ ออกจากรถแล้ว ดิฉันรีบสำรวจร่างกายลูก มีแผลตรงไหนบ้าง ปรากฏว่าลูกสาวหัวโนนิดหน่อย ไม่มีบาดแผลเลย ส่วนตัวดิฉันมีรอยถลอกตรงข้อศอกขวานิดหน่อยไม่มีเลือดออก สรุปว่ารอดแบบไม่มีบาดแผลเลยก็ว่าได้ ทำให้คนที่ขับรถผ่านไปมา ลงมาดูแล้วงง ว่าไม่เป็นอะไรเลยหรือ? สภาพรถกับคนต่างกันมากเลย
นี่ก็คือ บทเรียนหนึ่ง ที่ทำให้ดิฉันสนใจดูแลคนรอบข้างมากขึ้นกว่า....ที่เคยทำมา
และไม่ประมาทในชีวิต.....อีกต่อไป
ทุกวันนี้ไม่ค่อยได้ทำบุญทำทานบ่อยนัก แต่ก็ทำทุกครั้งที่มีโอกาส และอนุโมทนาบุญเอากับคุณพ่อ
คุณแม่ เพราะเงินส่วนหนึ่งที่มอบให้ท่าน ท่านก็แบ่งทำบุญให้อยู่แล้ว ดิฉันจะเน้นเรื่องศีล และการภาวนามากขึ้นแล้วแผ่เมตตาให้คนรอบข้าง เจ้ากรรมนายเวร สรรพสัตว์ทั้งหลายทั้งสากลจักรวาล
“แล้วคุณล่ะ เคยเฉียดตายบ้างไหม? คุณได้อะไรจากประสบการณ์นั้น?”
ขอบคุณกระทู้นี้ค่ะ 
