**บัณฑิตพึงเว้นบาป เหมือนคนตาดีเว้นที่ไม่เสมอกันฉันนั้น**
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาค ประทับ ณ.เวฬุวนาราม ขณะนั้นมีชายเป็นโรคเรื้อนชื่อ สุปพุทธะ เห็นหมู่มหาชนมาประชุมกันแต่ไกล จึงคิดว่า "เขาคงแบ่งของเคี้ยวของกิน อย่างใดอย่างหนึ่งกัน ในที่นั้น โดยไม่ต้องสงสัยแม้ไฉนเราถึงไม่เข้าไปหา บางทีจะได้ของกิน อย่างใดอย่างหนึ่งบ้าง" เมื่อเข้าไปก็เห็นพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงธรรม จึงคิดว่า" เขามิได้แบ่งของกิน เพราะพระสมณโคดมกำลังแสดงธรรม เราควรอยู่และฟังธรรมก่อน" จึงนั่งลง ด้วยความคิดว่า เราจักฟังธรรม
ลำดับนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงพิจารณาดูบริษัททั้งปวง โดยรอบคอบ ว่าใครในที่ประชุมนี้ควรรู้แจ้งธรรมะ ก็ได้ทรงเห็นสุปพุทธะผู้เป็นโรคเรื้อน ผู้นั่งอยู่ในพุทธบริษัท จึงทรงแสดงธรรมอันเหมาะแห่ง อัธยาศัยแห่งสุปพุทธะ โปรดแสดงอนุบุพพิกถา(ธรรมอันว่าด้วย ทาน ศีล ผลแห่งทาน ศีล
(สวรรค์) และโทษความเศร้าหมอง ของกาม และอานิสงส์(ผลดี)ในการออกบวช)
เมื่อทรงทราบว่าสุปพุทธะเป็นผู้มีจิตควรแก่การพิจารณาธรรมขั้นต่อไป จึงทรงแสดงอริยสัจจธรรม ทรงประกาศพระธรรมเทศนาว่าด้วยทุกข์ เหตุให้เกิดทุกข์ ความดับทุกข์ ข้อปฎิบัติให้ถึงความดับทุกข์
ซึ่งเป็นพระธรรมเทศนาที่พระองค์ตรัสรู้ ดวงตาเห็นธรรมของสุปพุทธะ
ก็ปรากฎขึ้นว่า "สิ่งทั้งหลาย มีการเกิดเป็นธรรมดา สิ่งนั้นทั้งปวง มีความดับไปเป็นธรรมดา "
การรับธรรมเสมือนหนึ่งผ้าอันบริสุทธิ์ปราศจากจุดด่างพร้อย ควรรับน้ำย้อมด้วยดี ฉันนั้น
ลำดับนั้น สุปพุทธะ ผู้เป็นโรคเรื้อน อันพระผู้มีพระภาค ทรงชี้แจง ชักชวน ให้อาจหาญ ร่าเริง
ด้วยธรรมิกถา ชื่มชมภาษิตของพระผู้มีพระภาคกล่าวแสดงตนถึงพระรัตนตรัยตลอดชีวิต ถวายบังคมแล้ว ลุกขึ้นจากอาสนะทำประทักษิณแล้วหลีกไป
ต่อมา สุปพุทธ ผู้เป็นโรคเรื่อน หลีกไปแล้วไม่ช้า ก็ถูกโครุ่นขวิด ถึงแก่ชีวิต
ลำดับนั้น ภิกษุทั้งหลายเข้าเฝ้า กราบทูลว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ สุปพุทธะถึงกาลเสียแล้วพระเจ้าข้า
สุปพุทธะนั้นมีคติและความเป็นไปข้างหน้าอย่างไร พระพุทธเจ้าค่ะ"
พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เพราะสิ้นกิเลสเครื่องผูกมัด ๓ ประการ
สุปพุทธะผู้เป็นโรคเรื้อน เป็นพระโสดาบัน เป็นผู้มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็นผู้เที่ยงที่จะได้ตรัสรู้ในเบี้องหน้า"
เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนั้น ภิกษุรูปหนึ่งจึงกราบทูลถามว่า "ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ อะไรหนอเป็นเหตุ เป็นปัจจัย ให้สุปพุทธะ ผู้เป็นโรคเรื้อน เป็นคนจน เป็นคนกำพร้า เป็นคนขัดสน "
พระผู้มีพระภาคตรัสว่า "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เรื่องเคยมีมาแล้วในกาลก่อน สุปพุทธะ ผู้เป็นโรคเรื้อน ได้เป็นบุตรของเศรษฐีในกรุงราชคฤห์นี้ เขาเดินทางไปสู่สนามในอุทยาน ได้เห็นพระปัจเจกพุทธเจ้า ทรงพระนามว่า ตครสิขี กำลังเที่ยวไปเพื่อบิณฑบาต ครั้งเห็นคิดว่า "คนเรื้อนอะไรที่เที่ยวเดินอยู่" จึงถ่มน้ำลายแสดงอาการไม่เคารพหลีกไป ด้วยผลแห่งกรรมนั้น เขาหมกไหม้ในนรกสิ้นแสนปีเป็นอันมาก ด้วยผลอันเหลือแห่งกรรมนั้น เขาจึงได้เป็นคนยากจนเป็นคนกำพร้า เป็นคนขัดสน ในกรุงราชคฤห์นี้ เขาอาศัยพระธรรมวินัย ที่ตถาคตประกาศแล้ว จึงสมาทาน(ถือเอา)ศรัทธา(ความเชื่อ) ศีล(ความรักษากายวาจาให้เรียบร้อย) สุตะ(การสดับรับฟัง)จาคะ(การสละกิเลส)ปัญญา(ความรอบรู้) ครั้งเขาอาศัยพระธรรมวินัยนี้ที่ตถาคตประกาศแล้วสมาทานศรัทธา จนถึงสมาทานปัญญาแล้ว ภายหลังสิ้นชีวิตแล้ว ก็เข้าถึงความสหายของเทพชั้นดาวดึงส์ ณ.ที่นั้น เขาย่อมรุ่งเรือง
เหนือเทพเหล่าอื่น โดยวรรณะ โดย ยศ "
ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาค ทรงทราบเนื้อความนั้นแล้ว จึงทรงเปล่งอุทานนี้ ในเวลานั้นว่า
"เมื่อยังมีความเพียร บัณฑิตพึงเว้นบาปทั้งหลายในชีวโลก(โลกแห่งสัตว์มีชีวิต)เหมือนคนตาดีเว้นทางไม่สม่ำเสมอ ฉะนั้น"
อุทาน ๒๕/๑๔๕