เห็นทุกข์และรายละเอียดของทุกข์

เห็นเหตุเกิดทุกข์ และรายละเอียดของเหตุทุกข์ เห็นว่า สัพเพธัมมา อนัตตา

เห็นทางดำเนินไปให้ถึงความดับทุกข์

เห็นและเข้าถึงความดับทุกข์

ทั้งหมดรวมเป็น สัมมาทิฐิ

สิ่งชี้วัดว่าใครมีสัมมาทิฏฐิและใครมีมิจฉาทิฏฐิคือปัญญาธรรมค่ะ ปัญหาธรรมที่ได้จากการเจริฐสมถะสมาธิ เป็นตัวรู้อย่างแท้จริงค่ะ รู้อย่างปราศจากอคติใดๆทั้งสิ้นค่ะ

แต่ถ้าง่ายๆ
คนมีมิจฉาทิฏฐิก็เป็นพวกที่คิดไม่ดีทำไม่ดี หรือ คิดไม่ถูกแต่นึกว่าถูก อะไรประมาณนั้นค่ะ สาเหตุเพราะทิฏฐิเอาความเห็นตัวเองเป็นใหญ่

คนมีสัมมาทิฏฐิก็เป็นพวกที่คิดดีทำดี และ รู้จักละวางทิฏฐิโดยการพิจารณาตัวเองด้วยใจที่ปราศจากอคติค่ะ

ขออนุญาตออกความเห็นนะครับ

ใครเป็นมิจฉาทิฏฐิ ใครเป็นสัมมาทิฏฐิ
หากถามคนที่ปฏิบัติธรรมเคร่งๆ หรือ พระวิปัสนาจารย์ ท่านจะตอบว่า
ใครที่เห็นอะไรที่ชื่อว่าเป็นคำสอนของพระตถาคตเจ้า ขึ้นชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ และ ใครที่เห็นอะไรที่ไม่ใช่คำสอนของพระตถาคตเจ้า นั่นขึ้นชื่อว่ามิจฉาทิฏฐิ
แต่หากถามว่า็คนนั้นคนนี้ใครเป็นสัมมาทิฏฐิ กระผมก็แน่ใจว่า วิปัสนาจารย์หลายๆท่านจะตอบว่า
ไม่รู้
ทำไมถึงตอบว่าไม่รู้ ?
ที่ตอบว่าไม่รู้เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเรา หลักในการปฏิบัติธรรมท่านบอกว่า
เอตาปิ สติมา สัมปชาโน จิตจดจ่อ มีสติกำหนดรู้ รู้กายทั่วพร้อม
พูดง่ายๆก็คือ เอาใจใส่ ดูแลตัวเราเอง
และการที่เราไปวิพากษ์วิจารณ์ใครคนใดคนหนึ่ง บางทีต้องคิดจนถึงขนาดว่าขอยอมรับผิดในเบื้องหน้า
หมายความว่าอย่างไร?
การที่เราไปวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น หรือ นินทาคนอื่น นั่นก็ถือเป็นกรรมอย่าง ๑
ลองคิดตามนะครับ เราฆ่ามด ๑ ตัวโดยเจตนากรรมส่งผลไหมครับ ส่งผลใช่ไหมครับ นี่เป็นถึงมนุษย์
เพียงแต่เราแค่ก่อวจีกรรม ถ้าคนๆนั้นเขาทำศีล ๕ ได้ ๑ ข้อสมมติว่าเขาไม่ผิดศีลข้อกาเม แต่เขาเป็นคนขี้ขโมย เราไปด่าว่าเขาขี้ขโมย ก็เท่ากับว่า เราด่าคนที่มีศีล ๑ ข้อ
หรือบางคนชอบวิจารณ์พระ ที่ทำอาบัติปราชิก ท่านทำผิดข้อเดียว แล้วเราไปวิจารณ์กัน ก็เท่ากับว่า
เราวิพากษ์วิจารณ์พระที่ถือศีลได้ ๒๒๖ ข้อ
อย่างทีี่กระผมวิพากษ์วิจารณ์อนุตรธรรม กระผมชั่งดูแล้วว่ามันสมควรทำกระผมก็เลยทำเพราะคิดว่า
เป็นการเพิ่มสติปัญญาให้กับบางคนที่อาจเตรียมจะเกือบหลงทางแบบกระผม

อ่านมาหลายกระทู้...ชอบความเห็นของคุณ...จังแฮะ...

ดู...ตรง ๆ และ...ออกจะ เปิดเผย...คือ...เหมือนคนโผงผาง...หง่ะ...

อาตาปี สัมปะชาโน สติมา

อาตาปี = มีความเพียรจดจ่อต่อเนื่องไม่ลดละ

สัมปะชาโน = มีความรู้ตัวทั่วพร้อม (มีปัญญาเฝ้าดู เฝ้าสังเกต พิจารณา)

สติมา = มีความรู้ทันปัจจุบันอารมณ์ ระลึกได้ ไม่ลืม

งานสำคัญที่จะต้องไม่ลืมคือ

วิเนยะ โลเก อภิชฌา โทมนัสสัง = เอาออกเสียให้ได้ ซึ่งความยินดี ยินร้าย ในโลก (ความยินดี ยินร้าย ในผัสสะทั้ง 6)

เครื่องวัดว่าใครเป็นมิจฉา หรือเป็นสัมมา

น่าจะดูตรงที่ ความรู้นั้นมีผลทำให้ปล่อยวางอะไรได้บ้าง
ราคะ โทสะ โมหะ ลดลงบ้างรึเปล่า

ชีวิตมีความสงบเย็นลงบ้างหรือไม่
และ มีชีวิตที่ทรงความปกติ เช่นปกติ อย่างปกติ เหมือนคนปกติทั่วไปได้รึเปล่า

คุมความรู้ที่มีได้หรือไม่ ธรรมะพรั่งพรูมากมายอย่างพร่ำเพรื่อ
ไม่เลือกกาลไม่เลือกบุคคลหรือเปล่า

และที่สำคัญ มีความคิดว่าตน รู้ ตนเห็น
ตนล้ำเลิศประเสริฐกว่าใครๆเขารึเปล่า

หากว่า ความรู้ที่มี ทำให้เรากลายเป็นคนปกติไม่ได้
ความรู้นั้น ยังไม่ควรนับว่าเป็นสัมมา


............................................................