...ที่มา...บางส่วนจากหนังสือธรรมะกับการปฏิบัติธรรม...
...พิมพ์แจกเป็นธรรมทานที่วัดป่าบ้านตาดจังหวัดอุดรธานี...
...จั่วหัวเรื่องว่า...อย่าเข้าใจผิด...
...คนส่วนมากมักจะเข้าใจว่า...การปฏิบัติธรรมนั้นจะต้องไปทำที่วัด...
...ที่สำนักต่างๆ จะต้องทิ้งบ้าน ทิ้งหน้าที่การงานให้หมดก่อน...
...หรือต้องบวชเสียก่อนถึงจะทำได้...โดยเข้าใจหรืออ้างว่า...
...เรายังมีภาระรับผิดชอบมาก ยังไปไม่ได้ ติดนั่นติดนี่ต่างๆ นานา...
... สุดแท้แต่เหตุผลภาระ...ของใครของมัน...
...ในบางบุคคลเกิดท้อแท้ใจ จนกระทั่งคิดว่า...
...เรานี้เป็นคนบุญน้อยวาสนาน้อยบารมีน้อย...
...จึงไม่มีโอกาสเหมือนผู้อื่นเขา...เพราะผู้อื่นนั้น...
...โชคดีมีโอกาสมากกว่าเราที่ไปได้...
...เราหมดโอกาสในชาตินี้(คิดปิดทางตัวเองเสียก่อน)...
...แท้จริงนั้น โอกาสย่อมมีอยู่ตลอดเวลา สำหรับทุกคน...
...ทุกเพศ ทุกวัย ทุกเวลา ทุกสถานที่ เพียงแต่ว่าเรา...
...ไม่เข้าใจความจริงแท้เท่านั้นเองว่า การปฏิบัติธรรมนั้น...
...ความจริงเราใช้ใจเป็นผู้ทำ ใช้ร่างกายเรานี้แหละเป็นสถานที่...
...ในการทำสำนักวัดวาอาราม ป่า เขา การบวช ฯลฯ...
...นั้นเป็นเพียงส่วนประกอบช่วยในขณะหนึ่งเท่านั้นเอง...
...เหมือนต้นกล้าที่เพาะใหม่ ย่อมอาศัยที่กำบังเพื่อหลบแดด...
...หลบฝนชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น...คือการที่เราได้อยู่กับสถานที่...
...ที่สงบเงียบก็ดี...การที่เราได้อยู่ในรูปแบบนักบวชก็ดี...
...ย่อมได้เปรียบกว่า...เพราะมีเวลาสำหรับตัวเองมากกว่า...
...เป็นตัวของตัวเองมากกว่า ภาระน้อยกว่า...
...และอยู่ใกล้กัลยาณมิตรผู้มุ่งปฏิบัติธรรมจริงๆนั้น...
...ย่อมเกิดกำลังใจมากกว่า มีโอกาสดีกว่า...
...ได้เปรียบกว่าอย่างนี้เท่านั้น...
...หากบุคคลใดมีโอกาสบวช มีโอกาสอยู่ตามถ้ำ ตามป่า...
...ตามเขาที่สงบ เช่น ชาวป่า ชาวเขา หรือผู้ที่อยู่ในวัดวาอาราม...
...อยู่ตามสำนักปฏิบัติธรรมต่างๆ แต่ไม่เข้าใจหลักการปฏิบัติ...
...มิได้ตั้งใจปฏิบัติเพื่ออกจากอุปาทานในความหลง ยึดถือว่า...
...รูปกายอันน้เป็นตัวเราแล้วล่ะก็...การมีโอกาสเช่นนั้น...
...ก็หาได้เกิดประโยชน์อันใดแก่ใครไม่...
...จุดสำคัญ คือ หากบุคคลใด ไม่มีโอกาสปลีกเร้น เพราะมีภาระมาก...
...หากเข้าใจความจริงแท้แล้วว่า...
...การปฏิบัติธรรมที่แท้จริงนั้น ใช้กายตนเป็นสถานที่ ใช้ใจตนเป็นผู้ทำ...
...ธรรมที่แท้จริงนั้นมิใช่ให้ทิ้งหน้าที่...
...แต่ให้ทิ้งความยึดถือในจิตตน...
...ต่อสิ่งที่ผ่านมาและผ่านไปต่างหาก
...การปลีกได้เป็นเพียงการเก็บตัวชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นเอง...
...เพราะในที่สุดทุกคนก็ต้องมาอยู่กับชีวิตจริงของโลก...
...มาอยู่กับปัญหาต่างๆของโลกอีก...เพราะคนเรานั้น...
...จะอยู่คนเดียวในโลกก็ไม่ได้...
...ต้องพบเจอผู้คนอยู่ร่ำไป หนีไม่พ้น...
...การเห็นทุกข์มากๆ...จะทำให้เราเบื่อหน่ายและปล่อยวาง...
...ในสิ่งต่างๆที่หลงยึดถือได้เร็วขึ้น...ในทางธรรมนั้น...
...บุคคลใดเห็นทุกข์มาก บุคคลนั้นคือผู้โชคดีในแดนธรรม...
...เพราะธรรมแท้ๆ คื อริยสัจ๔ นั้นขึ้นต้นด้วยตัวทุกข์ก่อน...
..."บุคคลใดเห็นทุกข์ บุคคลนั้นเห็นธรรม" และพระพุทธองค์...
...ตรัสเอาไว้ว่า "บุคคลใดเห็นธรรม บุคคลนั้นเห็นเรา ตถาคตเจ้า"...
