ขอถามเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องดวง กับศาสนาพุทธค่ะ

อยากทราบว่าพระพุทธเจ้าท่านทรงสอนให้มีความเชื่อเกี่ยวกับเรื่องการทำนายดวง ฯลฯ ไว้บ้างหรือไม่คะ
แล้วเคยได้ยินมาว่า คนที่ปฏิบัติธรรมจะทำให้ดวงเปลี่ยน ใครทำนายก็ไม่แม่น ตรงนี้มีความหมายว่าอย่างไรคะ จริงหรือไม่

ขอบคุณมากค่ะ

พระพุทธเจ้าทรงสอนว่า

สอนว่า ให้เชื่อกรรมเชื่อผลของกรรม

ไม่ให้เชื่อ หมอดูผูกดวง ดูฤกษ์ยาม ไม่ให้เชื่อ สิ่งที่งมงาม

ที่ให้เชื่อโดยใช้ปัญญาไร่ตรอง

การดูดวงที่ว่า แล้วมาปฏิบัติธรรมแล้วจะไม่แม่นเพราะ

คนปฏิบัติธรรมไม่กลัวตาย

เพราะความตายไม่น่ากลัว

ไม่กลัวเสียเงิน ทอง

ไม่กลัวมีเคราะห์

เชื่อกรรมแท้แน่นอน

มีครับ ทรงสอนไว้ในนักขัตตชาดก ว่า:

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙ ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑

๙. นักขัตตชาดก
ว่าด้วยประโยชน์คือฤกษ์
[๔๙] ประโยชน์ได้ล่วงเลยคนโง่เขลาผู้มัวคอยฤกษ์อยู่ ประโยชน์เป็นฤกษ์ของ
ประโยชน์ ดวงดาวจักทำอะไรได้.
จบ นักขัตตชาดกที่ ๙.

อ่านรายละเอียดอธิบายในอรรถกถา นักขัตตชาดกว่าด้วย ประโยชน์คือฤกษ์ที่...
http://www.84000.org/tipitaka/atita100/jataka500.php?s=49

และในพระพุทธวจนะในสุปุพพัณหสูตร ย่อมหมายความว่า พระพุทธศาสนาถือหลักว่า ฤกษ์งามยามดีอยู่ที่การกระทำของตนเอง ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงอำนาจดวงดาวอีกเช่นกัน..ดังความว่า..

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๒ อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต

สุปุพพัณหสูตร
[๕๙๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สัตว์เหล่าใดประพฤติสุจริตด้วยกาย
ประพฤติสุจริตด้วยวาจา ประพฤติสุจริตด้วยใจ ในเวลาเช้า เวลาเช้าก็เป็นเวลา
เช้าที่ดีของสัตว์เหล่านั้น สัตว์เหล่าใดประพฤติสุจริตด้วยกาย ประพฤติสุจริตด้วย
วาจา ประพฤติสุจริตด้วยใจ ในเวลาเที่ยง เวลาเที่ยงก็เป็นเวลาเที่ยงที่ดีของ
สัตว์เหล่านั้น สัตว์เหล่าใดประพฤติสุจริตด้วยกาย ประพฤติสุจริตด้วยวาจา
ประพฤติสุจริตด้วยใจ ในเวลาเย็น เวลาเย็นก็เป็นเวลาเย็นที่ดีของสัตว์เหล่า
นั้น
สัตว์ทั้งหลายประพฤติชอบในเวลาใด เวลานั้นชื่อว่าเป็น
ฤกษ์ดี มงคลดี สว่างดี รุ่งดี ขณะดี ยามดี และบูชาดี
ในพรหมจารีบุคคลทั้งหลาย กายกรรมเป็นส่วนเบื้องขวา
วจีกรรมเป็นส่วนเบื้องขวา มโนกรรมเป็นส่วนเบื้องขวา
ความปรารถนาของท่านเป็นส่วนเบื้องขวา สัตว์ทั้งหลายทำ
กรรมอันเป็นส่วนเบื้องขวาแล้ว ย่อมได้ผลประโยชน์อัน
เป็นส่วนเบื้องขวา ท่านเหล่านั้นได้ประโยชน์แล้ว จงได้รับ
ความสุข จงงอกงามในพระพุทธศาสนา จงไม่มีโรค ถึง
ความสุข พร้อมด้วยญาติทั้งมวล ฯ


http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=20&A=7802&Z=7826

..

เรื่องนี้ อย่าว่าแต่คนปฏิบัติธรรมเลย แม้คนไม่ปฏิบัติธรรม หมอดูก็ไม่อาจทำนายได้แม่นทุกรายหรอกครับ..เพราะชีวิตของทุกคนเป็นไปตามเหตุปัจจัยที่เปลี่ยนแปรตลอดทุกวินาที หาได้มีสิ่งใดถูกกำหนดไว้ตายตัวไม่..นี่คือหลักความจริงสากล..หากใครปฏิบัติธรรมจริง เขานั้นย่อมมีปัญญาเกิดขึ้น รู้ชัดถึงปัจจัยที่ประกอบในชีวิตเขาเองได้ จึงไม่ต้องดิ้นรนขวนขวายไปพึ่งหมอดูที่ใหนๆอีก

มีผู้เดียวเท่านั้นที่พยากรณ์หรือดูอนาคตที่ไม่เปลี่ยนแปลงได้ คือ พระพุทธเจ้า นอกนั้นผู้พยากรณ์ หรือผู้ดูอนาคต ผิดพลาดได้ทั้งนั้น

การพยากรณ์หรือดูอนาคต เป็นการดูผลของวิบากกรรมที่จะให้ผลกับเราในชาตินี้ เป็นเหมือนแผนที่อนาคตที่เป็นแปลงได้ เพราะวิบากกรรมในกฎแห่งกรรม เป็นเรื่องที่สามารถทำให้ดีขึ้นหรือเลวลงได้ จากการกระทำของเราในปัจจุบัน และในอนาคต

เราเปลี่ยนอดีตไม่ได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนปัจจุบัน และอนาคตของเราได้ จากการทำบุญใหม่ และทำบาปใหม่ สิ่งนี้จะไปเปลี่ยนดวงชะตาของเราในที่สุด

ไม่ได้สอนให้มีความเชื่อเรื่องดวง สอนให้รู้จักมองเหตุและผลตามความเป็นจริง


จริงคะ เพราะผู้ปฎิบัติธรรมนั้น เมื่อมีสติไม่มีความประมาทแล้ว จะไม่สร้างเวรสร้างกรรมเพิ่มคะ จะมีแต่ชดใช้กรรม และสร้างบุญบารมีอย่างเดียว

มีของมาฝาก..


พระพุทธเจ้าต่ออายุให้เด็ก


--------------------------------------------------------------------------------

เรื่องนี้คัดลอกมาจากหนังสือ "รวมเรื่องจริง อิงพุทธประวัติ - พระไตรปิฎก ปาฏิหาริย์พระพุทธเจ้า" โดย นพ นันทวัน


ในเมืองทีฆะลัมพิกะ มีพราหมณ์หนุ่ม ๒ คน เป็นสหายกัน อยู่มาวันหนึ่งเกิดเบื่อหน่ายในเพศฆราวาส จึงได้ชวนกันออกบวช บำเพ็ญตบะ อยู่ในป่านานถึง ๔๘ ปี ต่อมาพราหมณ์คนหนึ่งในสองคนนั้น เกิดความเบื่อหน่ายในเพศนักบวชขึ้นมาอีก จึงได้ลา เพื่อนพราหมณ์สึกออกมาเป็นฆราวาสตามเดิม

ในชีวิตของฆราวาส พราหมณ์ผู้นั้นได้พยายาม ทำมาหากินเหมือนกับชาวบ้านทั่วไป โดยได้ลงทุนซื้อวัวมาได้ เป็นหลักทรัพย์ประมาณ ๑๐๐ ตัว และดำเนินการรีดนมวัวขาย ไม่ช้าก็สามารถตั้งตัวได้ด้วยผลกำไรจากการขายนํ้านมวัว และเมื่อเห็นว่าตนเองมีฐานะมั่นคงอีแล้ว จึงคิดที่จะมีครอบครัว เพื่อจะได้มีลูกไว้สืบสกุล จึงได้สู่ขอหญิงคนหนึ่ง มาเป็นภริยาต่อมาก็ได้ ลูกชายคนหนึ่งสมความปรารถนา

ฝ่ายพราหมณ์ที่ยังอยู่ในเพศบรรพชิตนั้น เมื่อเพื่อนสึกแล้วก็ได้ละทิ้งสถานที่เดิมท่องเที่ยวจาริกไปตามถิ่นต่างๆอย่างโดดเดี่ยว เพื่อแสวงหาสถานที่วิเวกสำหรับบำเพ็ญตบะสืบต่อไป ท่านไม่คลายความเพียร จนกระทั่งในที่สุดได้บรรลุคุณวิเศษ ขั้นสามารถที่จะล่วงรู้ถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้ ท่านดำเนินชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวเรื่อยไป อยู่มาวันหนึ่ง ก็หวนระลึกถึงบ้านเกิดจึงเดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านและพักอยู่ในที่เดิม เพื่อนพราหมณ์ที่เป็นฆราวาสนั้นพอได้ทราบข่าวว่า เพื่อนของตนที่จากกันไปนานกลับมาเยี่ยมบ้านก็ให้รู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง จึงได้พาลูกเมียไปหาท่าน และทันที ที่ไปถึงก็ส่งลูกที่ยังเล็กอยู่นั้น ให้ภรรยาแล้ว ตนเองเข้าไปหมอกราบเพื่อน พราหมณ์ที่ยังบวชอยู่นั้น เสร็จแล้วก็คลานออกมารับลูก เพื่อให้โอกาสภริยา ได้เข้าไปกราบท่านบ้าง จากนั้นก็อุ้มลูกเข้าไปแล้วจับมือลูกให้ไหว้เพื่อนตน
เป็นที่น่าสังเกตว่า เวลาสองสามีภริยาไหว้ ท่านพราหมณ์ก็จะให้พรด้วยคำว่า "ทีฆายุโก โหหิ ฑีฆายุกา โหหิ"
( ขอให้ท่านจงมีอายุยืนนาน ) แต่พอเวลาที่สามีให้ลูกชายไหว้บ้าง ท่านกลับนิ่งเฉยเสีย หากล่าวคำใดอันเป็นการให้พรไม่
เพื่อนพราหมณ์พ่อของเด็กจึงเรียนถามว่า ทำไมถึงไม่ให้พรเด็กบ้าง ท่านพราหมณ์ตอบว่าให้พรไป ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเด็กนี้อีก ๗ วันก็จะตายแล้ว พอได้ฟังดังนั้น พราหมณ์ผู้เป็นพ่อก็รู้สึกตกใจมาก ด้วยความรักความเสียดายลูก ครั้นได้สติจึงเรียนถามท่านว่า จะมีทางช่วยชีวิตเด็กคนนี้บ้างไหม? ท่านพราหมณ์ก็ตอบว่า มีแต่ว่าฉันนั้นไม่รู้วิธีลึกซึ้งหรอกนะ ผู้ที่รู้วิธีและสามารถช่วยเด็กน้อยผู้นี้ได้เวลานี้ ในเมืองนี้ ก็เห็นจะมีเพียงผู้เดียวเท่านั้นคือ พระสมณโคดม

คัมภีร์บันทึกไว้ว่า ขณะนั้นพระพุทธเจ้าประทับอยู่ในเมืองนั้นพอดีแต่พราหมณ์ ผู้เป็นพ่อทีแรกที่ได้ฟังคำแนะนำ ของเพื่อนพราหมณ์ก็ให้รู้สึกอึดอัด ต่อการที่จะเข้าไปขอให้พระพุทธเจ้าช่วย เนื่องจากความแตกต่างทางลัทธิเป็นเหตุ เพราะพวกพราหมณ์ถือว่าตนเป็นคนชั้นสูง จึงไม่เหมาะสมที่จะเข้าไปหาหรืออ่อนน้อมต่อใครนอกจากคนในวรรณะเดียวกัน แต่ท่าน พราหมณ์ผู้อยู่ในเพศบรรพชิตได้เตือนสติว่าเป็นการยึดถือที่ไม่ถูกต้อง เพราะถ้ายึดติดประเพณีก็ต้องเสียลูก แต่ถ้าต้องการลูกก็ต้องละทิ้งลัทธิประเพณีอย่างนั้นเสีย
เป็นเพราะความรักลูก ในที่สุดสองสามีภริยาก็ยอมพาลูกชายไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ซึ่งขณะนั้นกำลังประทับอยู่ในกุฏิกลางป่า เมื่อไปถึงแล้วสามีก็เข้าไปกราบพระพุทธเจ้าก่อนเหมือนอย่างที่เคยทำกับท่านพราหมณ์เพื่อนของตน จากนั้นจึงถึงวาระ ของภริยาและลูก และเหตุการณ์ก็เป็นเช่นเดียวกัน กล่าวคือเมื่อสองสามีภริยา เข้ามากราบไหว้พระพุทธเจ้า ก็ตรัสอวยพรด้วยพระดำรัสว่า "ทีฆายุโก โหหิ ทีฆายุกา โหหิ" แต่พอถึงวาระเด็กบ้าง พระองค์กลับประทับนิ่งเฉยเสีย เมื่อพราหมณ์ผู้เป็นพ่อทูลถามถึงเหตุผล องค์สมณโคดมได้ตรัสบอกในทำนองเดียวกัน กับที่ท่านพราหมณ์ได้กล่าวมาแล้ว ในขณะเดียวกันก็ตรัสปลอบใจ ไม่เป็นไรหรอกอย่างกังวลใจไปเลย ทางที่จะช่วยชีวิตเด็กนั้นที่อยู่ แต่ข้อสำคัญอยู่ที่ว่า เธอจะทำตามคำแนะนำของฉันได้ไหมล่ะ?

" ได้พระเจ้าข้า " พราหมณ์รีบตอบทันที ต่อจากนั้นพระองค์ก็ได้แนะนำว่า หลังจากกลับไปถึงบ้านแล้ว ให้พราหมณ์ทำปะรำพิธี ไว้ที่ประตูเรือน แล้วทำตั่งตัวน้อยสำหรับเด็กไว้กลางปะรำนั้นประมาณ ๘ หรือ ๑๖ ที่ จากนั้นก็ให้นิมนต์พระไปนั่งสวดพระปริตร บนอาสนะนั้นติดต่อกันมิให้ว่างเว้นเป็นเวลา ๗ วัน
พราหมณ์น้อมรับคำแนะนำของพระพุทธเจ้าแล้ว รีบกลับไปเรือนพร้อมด้วยภริยาและลูกชาย จัดการสั่งคนงานให้ทำตาม อย่างที่พระพุทธเจ้าแนะนำมาทุกประการ ครั้นทุกอย่างเรียบร้อย พระพุทธเจ้าก็จัดส่งพระไปให้ตามจำนวนที่พราหมณ์ต้องการ เพื่อทำการสวดพระปริตรติดต่อกันตลอด ๗ วัน ในวันที่ ๗ ก่อนที่พิธีจะเสร็จ พระพุทธเจ้าก็เสด็จไปด้วยพระองค์เอง
คัมภีร์บันทึกไว้ว่า เวลาที่พระพุทธเจ้าเสด็จไปบ้านพราหมณ์นั้น เทวดาในทุกจักรวาลได้มาชุมนุมกันที่บ้านของพราหมณ์นั้น ในขณะนั้นได้มียักษ์ตนหนึ่ง ชื่ออวรุทธกะ ซึ่งทำหน้าที่รับใช้ท่านท้าวเวสสุวัณมานานถึง ๑๒ ปี และวันนั้นเป็นวันสุดท้าย แห่งวาระการรับใช้ จึงได้ขอพรจากท้าวเวสสุวัณว่า อยากได้เด็กคนนี้ ท่านท้าวเวสสุวัณก็ประทานให้ ดังนั้นยักษ์ตนนั้นจึงมา ที่บ้านของพราหมณ์เพื่อที่จะมาเอาตัวเด็กไป แต่เป็นด้วยพุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ และสังฆานุภาพ ตลอดถึงอานุภาพ ของเทวดาต่างๆ จึงทำให้ยักษ์ตนนั้น ไม่มีโอกาสที่จะใกล้ชิดเด็ก และจะเอาชีวิตเด็กไปก็ทำไม่ได้เช่นกัน ฉะนั้นจึงเป็นอันว่า อวรุทธกะยักษ์ ไม่สามารถจะเอาเด็กไปได้ เด็กจึงรอดพ้นจากความตาย และมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงวันที่ ๘
พอรุ่งอรุณของวันที่ ๘ พ่อแม่ก็อุ้มลูกชายไปถวายความเคารพพระพุทธเจ้า ซึ่งยังคงประทับอยู่ในที่นั้น
และทันทีที่เด็กน้อยที่ถวายความเคารพเสร็จ พระพุทธองค์ก็ตรัสอวยพรเด็ก ทีฆายุโก โหหิ ( ขอจงมีอายุยืนนานนะ )
ในการที่พระพุทธเจ้าช่วยให้กุมารรอดพ้น จากความตายและมีอายุยืนอยู่ได้ถึง ๑๒๐ ปีนั้น ภิกษุทั้งหลายที่ยังเป็นปุถุชน ได้นำถกเถียงวิจัยวิจารณ์กันว่า ในเรื่องนี้น่าจะมีเคล็ดอยู่บ้าง พระพุทธเจ้าเสด็จมาตรัสแก้ ข้อสงสัยของภิกษุเหล่านั้นว่าไม่มีอะไรหรอก นอกจากทำให้เขามีความอ่อนน้อมรู้จักกราบไหว้ ผู้ที่มีคุณธรรมอันเหมาะสม ครั้นและพระองค์ก็ได้พระคาถาเป็นการสอนคนทั่วไปความว่า

คนที่กราบไหว้ผู้มีคุณธรรมอยู่เสมอ ประพฤติอ่อนน้อมถ่อมตนต่อผู้ใหญ่ ( เมื่อทำใจให้อ่อนโยนอย่างนี้แล้ว ) อายุย่อมจะยืน ผิวพรรณย่อมผ่องใส ทำให้ได้รับความสุขและมีสุภาพพลานามัยที่แข็งแรง

การต่ออายุให้เด็ก ก็ประมาณว่า ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรคะ

เหมือนการที่เราไปปล่อยปลา ปลาเต่า ต่ออายุ น่ะคะ
โดยให้เจ้ากรรมนายเวรโมทนาบุญเรา ให้เขาได้รับบุญ ก็สามารถช่วยผ่อนกรรมหนักเป็นเบาได้คะ

เรื่องของคุณกบนั้น ที่สามารถต่ออายุให้เด็กได้ ก็เพราะใช้หลักเหตุ และผล คือ

ยักษ์ จะมาเอาตัวเด็กไปในเวลาที่กำหนด
พระพุทธเจ้า จึงช่วยเด็กโดยการไม่ให้ยักษ์เข้ามาใกล้เด็กได้ในระยะเวลาที่กำหนด

เหตุใดที่ช่วยได้ ท่านจะช่วย
แต่เหตุใดที่ท่านช่วยไม่ได้ ท่านจะปล่อยวาง แต่ก็มีจิตให้สัตว์ทั้งหลายพ้นจากบ่วงทุกข์

เป้นวิสัยของพรหมวิหาร 4 ที่เต็มบริบูรณ์คะ

ดวงเหรอ

มันเป็นอย่างนี้

เปรียบเทียบเหมือนว่าเราปลูกต้นมะม่วงสัก 10 ต้นนะ
ซึ่่งหมายความว่า เมื่อได้เวลาเก็บเกี่ยว เราต้องได้เก็บเกี่ยวมะม่วงจำนวนสิบต้น

แต่ในความเป้นจริง กว่ามะม่วงจะโต เกิดอะไรขึ้นตั้งมากมาย
ในท้ายที่สุดเราอาจจะได้เห็บผลผลิตแค่ต้นเดียว สามต้น ห้าต้น
หรือมันตายหมด ก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

ดวงก็เหมือนกัน ถ้าทำนายวันนี้ ว่าเราจะเป้นอย่างนี้อย่างนั้นในวันพรุ่งนี้
แต่เมื่อถึงเวลา มันจะเป็นอย่างอื่นไปก็ได้
เพราะผู้ทำนาย มีขีดจำกัดในการทำนาย

แต่พระพุทธเจ้าเรา เวลาท่านทำนาย ท่านไม่ได้ทำนายโดยตำราหรือว่าวิชาอะไร
แต่ท่านมีความสามารถในการหยั่งรู้อย่างไร้ขีดจำกัด รู้อนาคต รู้อดีต รู้กรรม
เช่นท่านสามารถหยั่งรู้ได้ว่า เราจะไปเกิดเป็นอะไร ชาติๆไหนจะโดนอะไร เคยทำอะไรมาจากชาติไหน
ทำกรรมอะไรมาถึงเป้นอย่างนี้ ทำกรรมอย่างนี้จะเกิดอะไรเมื่อไหร่
ความสามารถดังกล่าว เป้นความสามารถเฉพาะพระพุทธเจ้า มีหลาายอย่าง ชื่อ ตถาคตญาน (มี 10 อย่าง)

การทำนายของพระพุทธเจ้า จึงแตกต่างจากนักทำนายผู้อื่นที่อาศัยตำรา สถิติ พิธีกรรม

ดังนั้นที่ถาม ต้องทำความเข้าใจเสียก่อนว่า
คำว่าทำนายของพระพุทธเจ้า คือ"การหยั่งรู้ในความจริง"
ดังนั้น การทำนายของพระพุทธเจ้า ก็คือการพูดความจริง
โดยอาศํยเงื่อนไข ณ เวลาปัจจุบันที่ทำนายนั้นเป็นหลัก
ผลการทำนายคือ 100% ถ้าท่านพูดอะไรแล้ว ต้องเป้นจริง
เพราะท่านทราบจากเหตุ แล้วท่านไปหยั่งดูผล
คุณสมบัติของพระพุทธเจ้าคือพูดแ่ต่ความจริง ไม่พูดสิ่งที่ จริงบ้างไม่จริงบ้าง


แต่การทำนาย แบบหมอดูอะไรทำนองนี้ คือการดูไปตามตำราวิธีที่เขาสืบๆกันมา
มีขีดจำกัด ข้อจำกัดมาก เงื่อนไขก็มาก ผลการทำนายเป็น 50%


= กรรมเหนือหมอดู (เสฐียรพงษ์ วรรณปก)
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=4&t=19076

...การศึกษาวิชาความรู้ทางโลกที่ว่ามี 19 ศาสตร์...
...แต่โบราณไม่ว่าจะเป็นดาราศาสตร์ โหราศาสตร์ ไสยศาสตร์ เป็นต้น...
...พระพุทธเจ้าสมณโคดมก่อนเสด็จออกผนวชเรียนครบหมดทุกศาสตร์...
...และศาสนาพุทธนี้ไม่ให้พระดูดวง สะเดาะเคราห์ ฯลฯ เพราะไม่ใช่กิจของสงฆ์...

...การทำนายทายทักเป็นเรื่องที่กระทำได้ในผู้ที่เรียนมา...อย่างนอสตราดามูสทายแม่นล่วงหน้า...
...สิ่งเหล่านั้นเป็นของมีอยู่ และการทำนายแม่นยำจริงอยู่...ก็อาจเปลี่ยนได้จากกรรมที่ทำดังตัวอย่าง...
...ถ้าข้าพเจ้าจำไม่ผิด...กรณีที่พระสารีบุตรเป็นผู้ที่ทำนายทายทักแม่นยำไม่เคยผิดพลาดเลย...
...มีอยู่ครั้งนึงท่านทำนายว่าสามเณรน้อยรูปนึงจะตายในเจ็ดวัน...พระรูปอื่นทราบเรื่องไม่รู้จะช่วยไง...
...ได้แต่อดสงสารไม่ได้...เลยให้เณรเดินทางไปเยี่ยมบ้าน...ขณะพักระหว่างทางสามเณรเห็นว่า...
...มีอะไรดิ้นๆอยู่บนดิน เข้าไปดูเห็นปลาตัวหนึ่งดิ้นรนบนพื้นดินเพราะขาดน้ำอยู่...ด้วยสงสารจึงคิดช่วย...
...ก็เลยเอามือช่วยตักปลาไปปล่อยลงแหล่งน้ำ...ด้วยความดีอันนี้ส่งผลให้7วันผ่านไปเณรไม่ตาย...
...เพราะว่า...บุญที่เมตตาสงสารช่วยเหลือปลาที่กำลังจะถึงอันตรายแก่ชีวิตรอดตายไงล่ะคะ...

การที่พระพุทธเจ้าพยากรณ์ เพราะดูเหตุ แล้วพยากรณ์

ไม่ใช่การเดาเอา

...ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบ...พระพุทธเจ้าเรียนมาทุกศาสตร์จนเชี่ยวชาญ...
...ทายลักษณะดี ไม่ดี ของบุคคลได้ เรียกว่าดูโหวเฮงเป็น ไม่งั้นจะมีเลือกคู่เหรอ...
...ไม่มีสิ่งใดที่พระพุทธเจ้าไม่รู้เพียงแต่ว่าไม่ได้แสดงให้เห็นถ้าไม่มีความจำเป็น...

...ตอบไว้ก่อนเผื่อมีคนสงสัยว่า...ทำไมรู้เยอะจัง...
...ขอบอกว่าอ่าน อ่าน อ่าน และศึกษาประวัติพระพุทธเจ้าฯ...
...ชอบมากและประทับใจในพระองค์ท่านม๊ากมากค่า...

มันเป็นเรื่องของภาษาล่ะครับ ผมก็ไม่ได้บอกว่า พระพุทธเจ้าเดาซะหน่อย และที่ท่านบอกผมก็ทราบ
แต่คำที่เขียนคงกินความไม่ครบถ้วน