บาปและบุญเป็นสิ่งที่มีจริงในธรรมชาติ เป็นปรมัตถ์คือความจริงสากลที่ใครๆไม่อาจคัดค้านหรือบิดเบือนเป็นอย่างอื่นได้ ..ไม่ใช่สิ่งที่ใครแต่งตั้งสร้างบัญญัติเพื่อกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งโดยเฉพาะ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่เกิดกับสรรพสัตว์ทุกตัวตนทุกภพภูมิไม่ยกเว้น ไม่ขึ้นกับกาลสถานที่หรือข้อยกเว้นอะไรๆในโลกที่มนุษย์ตั้งเป็นกฏเกณฑ์ขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการอะไรๆของตน..
สัตว์ที่กินสัตว์ด้วยกันหรือเบียดเบียนผู้อื่นด้วยอาการต่างๆก็ย่อมชื่อว่าทำบาปเช่นกัน....พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนว่าการไปเกิดเป็นสัตว์ย่อมยากนักที่จะพ้นจากภูมิต่ำคือเวียนไปๆมาๆแถวนรกเดรัจฉานให้ต้องทำบาปอยู่ร่ำไป โดยไม่มีโอกาสรู้สึกสำนึกตัว หมดโอกาสที่จะได้ปัญญาจากคำสอนของพระพระพุทธเจ้าทั้งหลาย เรียกว่าวิบัติเสียหายแล้วจากอริยทรัพย์ทั้งปวง..เข้าถึงการมีชีวิตด้วยความหลง(โมหะ)เขลาบอดตลอดเวลา ไม่อาจมีปัญญาทราบว่าอะไรดีชั่ว อยู่ด้วยสัญญา คือ ความจำได้หมายรู้๒อย่างเท่านั้น ได้แก่ กามสัญญา คือการรู้จักหากินและเสพกาม มรณสัญญา คือการกลัวตาย..ไม่อาจคิดถึงการแก้ไขปัญหาต่างๆ ..หรือเตรียมตัวอะไรๆไอย่างมนุษย์หรือเทวดาทั้งหลายเป็น..
ดังนั้นจึงควรป้องกันตนไม่ให้ไปเกิดเป็นสัตว์ในอบายด้วยการรักษาศีลและศึกษาพระธรรมของพระพุทธเจ้า ไว้เป็นเครื่องคุ้มตัว...เมื่อถึงมรณกาล ย่อมได้ที่พึ่งไม่ตกต่ำครับ..
หากตอบเพื่อนแล้วเขาไม่เชื่อ ก็พึงวางอุเบกขาว่า สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน คำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลายมีไว้เฉพาะ"ผู้มีบุญ"อันตนสั่งสมมาไว้ดีแล้ว ไม่ธารณะแก่สัตว์ทั่วไป..แม้เราเองหากไม่มีบุญพอก็ย่อมมีทิฏฐิวิบัติทำนองว่าบุญบาปไม่มี กรรมไม่มีผล นรกสวรรค์ไม่มี..แล้วก็ประมาทกันสุดเหวี่ยงจึงย่อมพากันไปอยู่กันแบบฝูงใต้ดินบ้าง ในอากาศบ้าง ใต้น้ำบ้าง ที่สุดก็ในนรกก็แออัดจนหาที่ว่างได้ลำบากแล้วนั่นแหละ จึงพึงสงเคราะห์เมตตาตนเองด้วยการอธิษฐานหลังทำบุญทุกอย่างขอให้มีปัญญา ได้พบพระพุทธศาสนา...และเลื่อมใสในพุทธศาสนา...สามารถไม่ผุดไม่เกิด..พ้นจากสังสารวัฏโดยรวดเร็วเทอญ..
