ปิดอบายได้..มีก็แต่..โสดาบันขึ้นไป..
พระโพธิสัตว์..โสดาบันก็ยังไม่ได้เป็น..
พระโพธิสัตว์...ต่างก็ผ่านการท่องนรกมาแล้วกันทั้งนั้นแหละ
ดังนั้นจะว่า..พญามารไม่ตกนรก..ก็ไม่ถูก..เพราะแค่..ยังไม่ตกนรก..
บุญหมดเมื่อไร..ตกนรกเมื่อนั้น
ก็เหมือน..เครื่องบิน..หมดน้ำมันเมื่อไร..ก็ต้องลงจอดเมื่อนั้น
แต่มีข้อแม้อยู่ข้อหนึ่ง...ว่า..สามารถใช้เทคนิคเติมน้ำมันกลางอากาศได้..
เทวดา..พรหม..ก็ใช้เทคนิคนี้ได้..โดยก่อนที่บุญจะหมดเกลี้ยง..ก็เลือกจะจุติก่อน..แล้วก็เลือกที่เกิดเพื่อสร้างบุญบารมีต่อ...แล้วก็ตายกลับไปเป็นเทวดา..เป็นพรหม..เหมือนเดิม
เครื่องบินนี้นะ..ต่อให้บินได้นานเท่าไร..แต่ก็ไม่พ้นแรงดึงดูดของโลก..
เทวดา..พรหม..แม้อายุจะยาวนานเพียงไหน..ก็ไม่พ้นโลก..ไม่พ้นความเป็นไตรลักษณ์
แต่..ยานอวกาศนี้นะ..ลอยพ้นแรงดึงดูดของโลกแล้ว..เป็นอิสระ..ไม่ต้องใช้เชื้อเพลิงใดก็ลอยอยู่ได้อย่างนั้น
จิตที่หมดกิเลส ตัณหา อาสาวะ..จึงเป็นอิสระ..หลุดพ้นจากวัฏฏะสงสาร...บุญกรรมใด ๆ ..ก็ไม่ต้องการ
ฉะนั้น..แม้พญามารยังไม่ตกนรก..แต่ก็หนีไม่พ้น..สังสารวัฏฏ..นี้ไปได้..
ไม่น่าไปอิจฉาแก่หรอกครับ ..เป็นสัตว์โลกด้วยกันทั้งนั้น:b32:
พระยามารที่ไม่ตกนรกนั้น เพราะเป็นพยามารที่เป็นปุคคลาธิฐานา คือเป็นอุปมาว่าพระพุทธเจ้าทรงผจญด้วยมารและเสนามาร คือพยามารได้แก่กิเลสตัณหาอย่างหนักและเสนามารคือกิเลสตัณหา อย่างเล็กๆน้อยๆ เมื่อพยามารทำไม่สำเร็จ ก็มีลูกสาวมามาอีกคือ ตัณหา ราคา อรตี ก็ลองดูชื่อเอาเหอะ ตัณหาคือ ความอยาก ราคา คือราคะความใคร่ อรตี ความยินดีในอารมณืที่อยากน่าใคร่ โบราณท่านทำเป็นอุปมาให้ดูเป็นรูปธรรมครับ ในการผจญมารน่าจะเป็นการแค่ทวงที่ประทับก่อนตรัสรู้ แล้วอรรถกถาจารย์หรือท่านอาจารย์รุ่นหลังท่านรจนาเสริมเข้าไป ฉะนั่น(ตามความเห็นผม)มารที่พระพุทธเจ้าทรงผจญก่นอตรัสรู้นั้น น่าจะเป็น กิเลสตัณหา ต่างที่มารุ่มเร้าในขณะนั้นนั่นเอง อาจจะคิดได้อีกว่าการทวงที่ประทับของมารนั้น หมายถึงจิตของพระองค์ก่อนตรัสรู้ต้องต่อสู้กับกิเลสต่างๆอย่างหนักคือต้องเลือกเอาระหว่างโพธิญานกับ ความสุขในราชสมบัติเดิมอันสมบูรณ์ด้วยทรัพย์สินเงินทองบุตรภรรยา เป็นต้น(ไม่รับรองว่าจะถูกต้องตามนี้ อ่านให้พิเคราะห์นะ ) 