และกายกรรม วจีกรรม หรือ มโนกรรมใดๆที่ไม่ทราบ จำไม่ได้ ที่ได้ไปล่วงเกินผู้หนึ่งผู้ใดหรือทำให้ผู้ใดไม่พอใจที่ไม่ได้พิมพ์ลงมาเพราะยังนึกไม่ออกก็ต้องขออภัยทั้งสิ้นเลยนะครับ
คราวนี้ก็มีสิ่งที่ผมได้นำมาชดใช้เล็กน้อย(จะถูกหรือเปล่ายังไม่รู้เลยครับ) คือ วจีทุจริตข้อเพ้อเจ้อ(สัมผับปลาปะ) มีอันตรายไม่แพ้วจีทุจจริตทั้งสามข้อแรก เนื่องจากการพูดเพ้อเจ้อบ่อยๆเป็นการสั่งสมนิสัยว่า เมื่อมีเรื่องอะไรที่จะพบ หรือปัญหาอะไรที่ต้องแก้ จิตจะเดินทางชำนาญทันทีคือลากไปสู่ความเพ้อเจ้อเช่น ทำให้ดูตลกบ้าง เฉยชาซึมเซาบ้าง นินทาว่าร้ายบ้าง พอต้องพิจารณาอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวจริงๆจิตเป็นสมาธิแสนยาก แล้วเป็นฐานให้ก่อวจีทุจริตอย่างอื่นด้วย เช่นคุยเรื่องในสื่อต่างๆที่พบเห็นในลักษณะแบ่งข้าง(ส่อเสียด)โดยคิดว่าไม่มีใครได้ยินหรอก ไม่เป็นไร จริงๆแล้วการที่ไม่มีใครู้ ไม่มีใครเห็นหรือไม่มีใครได้ยินเป็นภาวะที่อันตรายที่สุด อนุสัยหรือสันดานดิบของคนผมคิดว่ามาจากตรงนั้น
ถ้ามีคนรู้คนเห็นอาจเงียบเพราะกลัวฯ แต่การกระทำสิ่งใดก็ตามในสภาวะที่ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นแทบจะเป็นตัวบ่งชี้เลยว่าผู้นั้นเหมาะกับความเป็นมนุษย์หรือเปล่า(หิริโอตตัปปะ) ที่เคยคิดว่าเพ้อเจ้อไม่ร้ายแรง
ปรากฏว่าผมคิดผิด หากเปรียบกองกิเลสทางวาจาเหมือนกองขยะการโกหก ส่อเสียด หยาบคาย เราจะระวังอย่างดีเพราะสิ่งเหล่านี้สังคมประณามแต่เพ้อเจ้อสังคมไม่ถึงขนาดประณามจึงเสมือนช่องทางโกยขยะเข้าใส่ตัวได้ชนิดไม่อั้นและขึ้นชื่อว่าขยะไม่มีทางที่จะหอมหวนในเบื้องปลาย ตอนนี้ผมเลยเพลาๆปากลง คนอื่นๆคิดเหมือนผมมั๊ยครับ(ไม่ใช่ต้องตื่นขึ้นมานั่งใบ้นะแต่ละคนย่อมมีทางเป็นของตัวเองซึ่งผู้อื่นจะไปเดินทางนั้นด้วยก็ยาก อาจจะพบกันบางช่วงก่อนลาไปตามวิถีที่เหมาะสมของแต่ละคน)
ก่อนจากต้องขอขอบคุณคุณ อโศกะ ที่กรุณาให้ความหมายของอุเบกขาเวทนากับอุเบกขาสัมโพฌงค์นะครับ เป็นประโยชน์มากเลยและเกี่ยวข้องกับการฝึกฝนในหัวข้อ เวทนานุปัสนาสติปัฏฐานมาก ขอบคุณมากๆครับ
