...แค่เริ่มต้นคิดที่จะทำก็เป็นกุศลแล้วค่ะ...อุบายอย่างหนึ่งที่สอนให้มนุษย์ได้รู้จักการทำบุญ...
...ก็คือการให้กุลบุตรออกบวชในร่มผ้ากาสาวพัตร...เพราะเมื่อลูกหลานของตนออกบวช...
...พ่อแม่ญาติพี่น้องก็จะหันหน้าเข้าวัดทำบุญ...เคยได้ยินคำว่าให้ได้เกาะชายผ้าเหลืองไหมคะ...
...บางคนคิดว่าวัดไหนไม่เกี่ยวข้อง ไม่คุ้นเคย ไม่มีญาติบวชในวัดนั้น ก็ไม่เลือกทำบุญวัดนั้นค่ะ...
...จริงแล้วถึงไม่ใช่ลูกหลานไม่ใช่ญาติ...แค่ได้ทำบุญตักบาตรแก่พระภิกษุสงฆ์ สามเณรก็เป็นบุญ...
...ให้เข้าใจก่อนว่าบุญคือจิตส่วนที่เป็นกุศลมีการคิดดี พูดดี ทำดี...การตักบาตรโดยไม่เจาะจงสงฆ์...
...ถือว่าเป็นสังฆทาน...คือการได้สละสิ่งที่จำเป็นแก่สงฆ์เพื่อสืบทอดพระศาสนาได้บุญเข้าสู่จิตผู้ทำ...
...ไม่ว่าจะเป็นการให้อาหาร สิ่งของ ดอกไม้ เครื่องไทยทาน หรือถังสังฆทานที่หาซื้อในท้องตลาด...
...เรียกว่าเป็นอามิสบูชา...การที่เราสวดมนต์ไหว้พระ รักษาศีล และภาวนาเรียกว่าเป็นการปฏิบัติบูชา...
...การให้ทานด้วยอาหารก็เหมือนกับที่คนเรารับประทานก็มีข้าว กับข้าว ขนมหวาน น้ำดื่มอ่ะค่ะ...
...การเตรียมตัวก็ต้องตื่นแต่เช้าตรู่...ถ้าไปถวายที่วัดก็ไปรอใส่บาตรที่ศาลาเลยค่ะ จัดอาหารใส่จาน...
...เมื่อพระสงฆ์ท่านกลับมาจากการออกบิณฑบาตแล้วก็จะมารวมกันฉันที่ศาลาให้ศีลให้พรผู้มาทำบุญ...
...บางวัดท่านอาจะจัดให้มีการฉันอาหาร 2 มื้อ คือมื้อเช้ากับมื้อกลางวันก่อนเที่ยง...ก็ลองไปที่วัดนั้นดูค่ะ...
...อย่าคิดตีตนไปก่อนว่าการทำบุญนั้นยุ่งยาก...จริงๆความยุ่งยากเกิดจากจิตส่วนไม่ดีคิดขัดขวางการทำดี...
