ในชีวิตของข้าพเจ้านั้นได้เห็น บุคคลที่ใกล้ตัวที่ทำงานอย่างดีแต่ไม่มากมีความซื่อสัตย์อดทนอยู่กับบุคคลต่างๆ แต่เขาเหล่านั้นมักขาดการเอาใจใส่จากคนที่เขาอยู่ด้วยเสมอ ยกตัวอย่างเช่นลูกสาวคนโตที่อยู่คอยดูแลพ่อแม่มาตลอด กับลูกสาวคนเล็กที่เป็นที่รักแต่อยู่ไกลกันนานๆมาที สักวัน สองวันก็กลับเขากลับได้รับการเขาใจใส่อย่างมาก ซึ่งต่างกับพี่สาวคนโตมักใช้อารมณ์ในการพูดจากันตลอด หรือในระหว่างลูกสะไภ้ลูกเขย นายจ้างลูกจ้าง เหล่านี้ แม้ตัวผมเองในปัจจุบันก็มีอาการอย่างนี้กับคนใกล้ตัว จึงอยากฝึกตัวให้มีความเข้าใจกับคนใกล้ตัวให้มากขึ้น คือเขาดีแต่ไม่มากเท่าใจที่เราต้องการนั้นเอง
จึงอยากทราบแนวทาง ว่ามีคนที่มีอาการแบบผมบ้างไหม แล้วท่านมีวิธีแก้กันอย่างไรบ้าง
ผมมีข้อคิดที่ดีอยู่ว่าเราเขาต่างมีขันธ์ ๕เหมือนกัน มีกรรมเป็นที่ตั้งเหมือนกัน กรรมมากน้อยอยู่ที่เราเขา มีความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเหมือนกันตลอดเวลา แล้วตัวเราตัวเขาก็ไม่มี สิ่งที่มากระทบคืออารมณ์ต่างๆที่มีความเกิดดับตลอดเวลา โมหะ โทสะ โลภะ ทีเข้ามาเยี่ยมเยือนถือว่าเป็นการมาทดสอบอารมณ์ของเรา อดีตเราไม่รู้ อนาคตเราไม่รู้ รู้แต่เวลาปัจจุบันที่มีลมหายใจเข้าและออกเท่านั้นครับ 
