หนึ่งคือ ใครเป็นคนเขียนหนังสือเล่มนั้น และเขารู้ได้อย่างไรว่า ไม่มีพระอรหันต์...
จะรู้ว่าใครคืออรหันต์ จำเป็นต้องใช้ เจโตปริยญาณ เป็นเครื่องมือเป็นอย่างน้อย ซึ่งเจโตก็คือหนึ่งในอภิญญา

แม้แต่พระอรหันต์ที่ไม่มีอภิญญา (สุกขวิปัสสโก) ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า ใครมีภูมิธรรมระดับอรหันต์ แต่อาจจะแยกโสดาบันและสกิทาคามีได้ หากมีปัญญามาก เพราะภูมิธรรม 2 ระดับนี้ ยังอยู่กับสังโยชน์เบื้องต่ำ (กิเลสอย่างหยาบ)


สองคือ ในยุคปัจจุบัน สมาธิระดับฌาณ อาจเป็นสิ่งที่จำเป็นมากกว่าในยุคก่อนๆ สิ่งเร้าที่มีมากมายและต่อเนื่องรบกวนตลอดเวลา น่าจะทำให้พระอรหันต์แบบสุกขวิปัสสโก เกิดขึ้นได้ยาก

ฌาณแบบฤาษี พราหมณ์ ไม่ได้มุ่งการหลุดพ้น อันเป็นสาระของพุทธ ซึ่งถ้าจะว่ากันจริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องเสียหายอะไรนัก ขอให้มีฌาณเสียก่อนเถิด... อย่างน้อยเกิดเป็นพรหม เทวดา ก็ยังดีกว่ามุ่งตรง ดิ่งสู่นรกภูมิ

พึงระวังผู้เขียน ที่ใช้สำนวนก่อให้เกิดความรู้สึกโดยปริยายว่า สมาธิเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็น หรือเป็นเรื่องที่เสียเวลา เพราะโดยมากแล้ว ผู้ที่กล่าวอ้างทำนองนี้ มักเป็นผู้ที่ทำสมาธิไม่ได้ดี จึงกล่าวโบ้ยไป

คำถามนี้ยากไปครับขอตอบว่า
นก อยากรู้เรื่ิองของ ปลา ก็ลองไปเป็นปลาดู
ปลา อยากรู้เรื่องของ นก ก็ลองไปเป็นนกดู

ไปกราบอัฐิธาตุ หลวงพ่อครูบาพรหมจักรรักษา ที่วัดพระพุทธบาทต่ากผ้า เชียงใหม่

อนึ่ง อรรถกถา ก็คือขยายความของพระไตรปิฎกอีกที
โดยมีพระพุทธโฆษะ และพระธรรมปาละ ผู้เล็งเห็นว่าความไม่เข้าใจในพระไตรปิฏกมีมาก
ท่านจึงขยายความออกมาให้เข้าใจง่ายขึ้นหลังจาก600ปีผ่านไป

แล้วยังมีการขยายความอรรถกถาอีกทีเรียกว่า พระฏีกา

แล้วยังมีการขยายความพระฏีกาอีกทีเรียกว่า พระอนุฏีกา