สวัสดีทุกท่าน สมาชิกใหม่ค่ะ
เนื่องจากได้มีผู้ให้หนังสือมาอ่าน
พออ่านแล้วเกิดข้อสงสัย
จิงหรือ 1400กว่าปีมานี้ยังไม่มีพระอรหันต์เกิดขึ้น
เนื่องจากติดในณาน อภิญญา
จากเนื้อหาในหนังสือ"พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ณาน อภิญญา คือตาข่ายดักพรหม
ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่ไม่สามารถนำตัวเองออกจากตาข่ายไปสู่อริยบุคคลได้
นอกจากมีพระพุทธเจ้ามีพระพุทธเจ้ามาช่วยดึงออกจากณานอภิญญา
ดังเช่นพระโมคคัลานะ มีพระพุทธเจ้ามาช่วยดึงออกจากตาข่ายณานอภิญญา
ถึง8-9ครั้ง จึงสำเร็จเป็นพระอรหันต์"

จากเนื้อหาในหนังสือ"พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า ณาน อภิญญา คือตาข่ายดักพรหม

จริงหรือไม่? เพราะศรัทธาท่านยังเลื่อนลอย จึงสงสัยในความมีหรือ ไม่มี พระอรหันต์?

พระอรหันต์ ผู้ไกลจากกิเลส พ้นแล้วจากกิเลส....

ปัญหานี้ ไม่ใช่จะรู้ได้อย่างไรว่า ใครเป็นพระอรหันต์ หรือไม่ใช่พระอรหันต์.....
แต่ขอให้พิจารณา ดูศรัทธาที่มีต่อพระรัตนตรัย มีตั้งอยู่ในจิตในใจของตนเอง

ความศรัทธา ที่ไม่งมงาย ไม่เชื่อเลื่อนลอย นั้นเกิดขึ้นเพราะ ความมั่นใจในผล
ความมั่นใจในผล เช่น
-นิพพานเป็นผลที่พึ่งได้ และประกาศแล้วในพระศาสนานี้ว่าปราศจากโลภะปราศจากโทสะ ปราศจากโมหะ

-สามัญผล คือผลที่ประจักษ์ได้จากการเจริญศีล สมาธิ ปัญญา

ความมั่นใจต่อผล นี้เองจึงเรียกว่าศรัทธา

ศรัทธาอย่างนี้ ย่อมไม่ต้องอาศัยความมี หรือความเป็นพระอรหันต์ว่าจะมีหรือเป็นในสมัยในมาเกี่ยวข้อง
เพราะ ศรัทธานี้วางลงไปต่อคุณสมบัติของจิตที่จะเป็นผลมาจากการอบรม ตามพระธรรมเทศนา ของพระพุทธองค์ผู้เป็นพระศาสดา ในพระศาสนานี้

ศรัทธา อย่างนี้ จึงข้ามพ้นวิจิกิจฉา หรือความสงสัยไปได้

สวัสดีค่ะคุณเช่นนั้น
เนื่องจากกำลังหันมาศึกษาธรรมะ
รู้จัก ลานธรรมจักรได้ อาทิตย์กว่าๆ
คือถ้าเรื่องความสงสัยข้องใจจริงๆคงเป็นเรื่องของหนังสือเล่มนี้ที่จะกล่าวถึงว่า
วิปัสสนาภาวนาเท่านั้นที่เป็นทางเอก แต่พออ่านกระทู้หลายๆกระทู้ก็เริ่มเข้าใจบ้าง
แล้วก็เลยอยากรู้ในพระไตรปิฏกตรงที่ว่ามีส่วนไหนที่เป็นเรื่องของพระพุทธเจ้ากับพระโมคคัลานะ
กล่าวไว้ในส่วนนี้ ขอความกรุณาเอามาให้อ่านกันบ้าง ขอบคุณค่ะ

ดูกรโมคคัลลานะ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ได้สดับว่า ธรรมทั้งปวงไม่
ควรถือมั่น ครั้นได้สดับดังนั้นแล้ว เธอย่อมรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่ง
ครั้นรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่งแล้ว ย่อมกำหนดรู้ธรรมทั้งปวง ครั้นกำหนด
รู้ธรรมทั้งปวงแล้ว ได้เสวยเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี มิใช่สุข
มิใช่ทุกข์ก็ดี ย่อมพิจารณาเห็น ความไม่เที่ยงในเวทนาเหล่านั้น พิจารณาเห็น
ความคลายกำหนัด พิจารณาเห็นความดับ พิจารณาเห็นความสละคืน เมื่อเธอ
พิจารณาเห็นอย่างนั้นๆ อยู่ ย่อมไม่ยึดมั่นอะไรๆ ในโลก เมื่อไม่ยึดมั่น ย่อม
ไม่สะดุ้ง เมื่อไม่สะดุ้ง ย่อมปรินิพพานเฉพาะตัวทีเดียว ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว
พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้
มิได้มี ดูกรโมคคัลลานะ โดยย่อด้วยข้อปฏิบัติเพียงเท่านี้แล ภิกษุจึงเป็นผู้
หลุดพ้นแล้วเพราะสิ้นตัณหา มีความสำเร็จล่วงส่วน เป็นผู้เกษมจากโยคะล่วงส่วน
เป็นพรหมจารีล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน ประเสริฐกว่าเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ฯ

ดูกรโมคคัลลานะ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ได้สดับว่า ธรรมทั้งปวงไม่
ควรถือมั่น ครั้นได้สดับดังนั้นแล้ว เธอย่อมรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่ง
ครั้นรู้ชัดธรรมทั้งปวงด้วยปัญญาอันยิ่งแล้ว ย่อมกำหนดรู้ธรรมทั้งปวง ครั้นกำหนด
รู้ธรรมทั้งปวงแล้ว ได้เสวยเวทนาอย่างใดอย่างหนึ่ง สุขก็ดี ทุกข์ก็ดี มิใช่สุข
มิใช่ทุกข์ก็ดี ย่อมพิจารณาเห็น ความไม่เที่ยงในเวทนาเหล่านั้น พิจารณาเห็น
ความคลายกำหนัด พิจารณาเห็นความดับ พิจารณาเห็นความสละคืน เมื่อเธอ
พิจารณาเห็นอย่างนั้นๆ อยู่ ย่อมไม่ยึดมั่นอะไรๆ ในโลก เมื่อไม่ยึดมั่น ย่อม
ไม่สะดุ้ง เมื่อไม่สะดุ้ง ย่อมปรินิพพานเฉพาะตัวทีเดียว ย่อมรู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว
พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้
มิได้มี ดูกรโมคคัลลานะ โดยย่อด้วยข้อปฏิบัติเพียงเท่านี้แล ภิกษุจึงเป็นผู้
หลุดพ้นแล้วเพราะสิ้นตัณหา มีความสำเร็จล่วงส่วน เป็นผู้เกษมจากโยคะล่วงส่วน
เป็นพรหมจารีล่วงส่วน มีที่สุดล่วงส่วน ประเสริฐกว่าเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย ฯ

อนึ่ง อรรถกถา นั้นเป็นที่ประมวลเพื่อชี้แจงธรรมนั้นๆแล้ว ก็อย่าไผล่ไปตีความอื่นอีกมาก เอาแต่พองามตามอรรถกถา เพราะอย่างไรเราก็ต้องยอมรับแหละว่า ศาสนาเราอยู่มาได้ขนาดนี้ ก็อาศัยอรรถกถานี่แหละ