และเมื่อมีสัจจบารมีแล้ว ก็มีความมั่นคง คืออธิษฐานบารมี ไม่หวั่นไหว ไม่ว่าสี่งใดจะ

เกิดขึ้น ไม่ว่าสักการะ จะมี ก็ไม่ใช่เป็นผู้ที่ติดในสักการะ แต่รู้ว่าจุดประสงค์ของการ

ศึกษา เพื่อละความเป็นตัวตน ไม่ใช่เพี่มความเป็นตัวตน เพราะมีผู้สักการะ นี่จึง

จะเป็นผู้ที่มั่นคง ไม่หวั่นไหวในสัจจะ ในความจริง



พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย มหาวรรค เล่ม ๒ ภาค ๑- หน้าที่ 322

พระปัจฉิมวาจา

[๑๔๓] ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาคเจ้ารับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ เราขอเตือนพวกเธอว่า

สังขารทั้งหลายมีความเสื่อมไปเป็นธรรมดา

พวกเธอจงยังความไม่ประมาทให้ถึงพร้อมเถิด.

นี้เป็นพระปัจฉิมวาจาของพระตถาคต.



................



แม้แต่วาระสุดท้ายแห่งพระชนม์ชีพ

พระพุทธองค์ยังทรงตักเตือนให้ตั้งอยู่ใน "ความไม่ประมาท"

เพราะความประมาท.....นำมาซึ่งอกุศลธรรมทั้งปวง



"พระโอวาทที่ประทานมา ๔๕ พรรษา

รวมลงในบทคือความไม่ประมาทอย่างเดียวเท่านั้น."



พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒- น้าที่ 416

๙. ก็ผู้ใดทุศีล มีใจไม่ตั้งมั่น พึงเป็นอยู่

๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้มีศีล มีฌาน

ประเสริฐกว่า (ความเป็นอยู่ของผู้นั้น).

๑๐. ก็ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจตั้งมั่น พึงเป็น

อยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้มีปัญญา มี

ฌาน ประเสริฐกว่า (ความเป็นอยู่ของผู้นั้น).

ก็ผู้ใดเกียจคร้านมีความเพียรอันทราม

พึงเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของท่านผู้

ปรารภความเพียรมั่น ประเสริฐกว่าชีวิตของผู้นั้น.

ก็ผู้ใดไม่เห็นความเกิดขึ้นและความเสื่อม

อยู่ พึงเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของ

ผู้เห็นความเกิดและความเสื่อม ประเสริฐกว่า

ความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

ก็ผู้ใดไม่เห็นบทอันไม่ตาย(พระนิพพาน)พึงเป็นอยู่
๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นบทอันไม่

ตาย ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

๑๔. ผู้ใดไม่เห็นธรรมอันยอดเยี่ยม พึงเป็น

อยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นธรรม

อันยอดเยี่ยม ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

จบสหัสสวรรคที่ ๘.



โดยปรมัตถ์มีแต่จิต เจตสิก รูป ในชีวิตประจำวันจิตบางขณะเป็นชาติอกุศล

บางขณะเป็นชาติกุศล บางขณะเป็นชาติวิบาก บางขณะเป็นชาติกิริยา

ดังนั้นในขณะจิตชาติกุศลและชาติอกุศลไม่ใช่วิบาก แต่เป็นการกระทำกรรม

ใหม่ ซึ่งเป็นเหตุของวิบากต่อไปข้างหน้า แต่ถ้าว่าโดยสมมุติโวหารก็คือมีผู้

ทำกรรมใหม่ มีผู้รับผลของกรรมเก่า ผู้ทำร้ายเบียดเบียนผู้อื่นเป็นผู้ทำกรรม

ใหม่ ผู้ถูกทำร้ายเบียดเบียนเป็นผลของกรรมเก่า..










เอาบุญมาฝากวันนี้ได้ถวายสังฆทาน
กรวดน้ำอุทิศบุญ เจริญวิปัสสนา ให้ธรรมะเป็นทาน ให้อภัยทาน รักษาศีล อาราธนาศีล เจริญวิปัสสนา ปฏิบัติธรรม ถวายข้าวพระพุทธรูป ศึกษาธรรม
ทำงานบ้านช่วยพ่อแม่และเจริญอาโปกสิน ศึกษาการรักษาโรค
วันนี้และเมื่อวานนี้ได้ช่วยเหลือผู้ที่เดินทางลำบากโดยอาสาไปส่ง

และผมและทีมงานเพื่อนจะได้เตรียมงานเพื่อจัดงานกุศล
และสร้างบารมีครบทั้ง 10 อย่าง ขอให้อนุโมทนาบุญด้วย



ขอเชิญร่วมบุญสร้างพระพุทธรูปที่หล่อด้วยทองหล่อยอดมงกฏ

เงินหล่อเครื่องทรง เพชร ทับทิม ไพลิน บุษราคัมเพื่อ

ให้คนได้สักการะที่พระธาตุพนม

เข้าไปดูที่ http://www.rakpratat.com/

ผมคิดว่าคำพูดนี้สอนให้เจริญสติปัฏฐาน4 ให้บริบูรณ์เพราะความไม่ประมาทจะเกิดขึ้นได้
ผู้นั้นจะต้องทำสติและสัมปชัญญะให้เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาเมื่อจิตมีสติต่อเนื่องจะรองรับ
คุนธรรมข้ออื่นที่สุงขึ้นได้ด้วย จากนั้นก้จะหมุนล้อไปตามหลัก ศีล สมาธิ ปัญญาซึ่งเป็น
ก้าวไปสู่วงล้อแห่งมรรค8
-ผู้จะเดินทางแห่งความไม่ประมาทคือทำพัฒนาปัญญาให้เจริญด้วยหลักเหตุและผล(ของชีวิตและกฎแห่งกรรม)ก้ต้องเดินสายวิปัสสนาเพราะสามารถแก้ทุกข์ของปัญหาต่างๆได้

-ผู้จะเอาประโยชน์จากสมาธิออกมาใช้ หรือทำจิตให้มีพลัง ก้ควรจะเดินสายสมถะเป็นการพัฒนาสมาธิ
เป็นหลักจนเกิดเปนอำนาจแห่งสมาธิขึ้น

อนุโมทนาค่ะ

กัลยาณมิตร = มิตรดี สหายดี เพื่อนที่ดีๆ คือใคร

ตอบ คือคนที่มาให้ความรู้ แสงสว่าง ชักพาเราให้ไปสู่ที่ดีๆ เห็นดี คิดดี พูดดี ทำดี ได้ดี ถึงดี

ดี แบบชาวโลก คือ ละชั่วบาปทั้งปวง มาทำแต่ความดี

ดีแบบชาวพุทธ คือ

1.ละชั่ว

2.ทำดี

3.เพียรชำระจิตของตนให้ขาวรอบ ขาวรอบในที่นี้หมายเอาพระนิพพานโดยสมบูรณ์ คืออรหัตผลนั่นเลยทีเดียว ข้อนี้ มีสอนเฉพาะในพระพุทธศาสนา

สุดท้ายกัลยาณมิตรที่แท้จริงในพุทธศาสนา คือ ผู้ที่ชักพาเราให้ได้ชำระจิตของตนจนขาวรอบ จนถึงนิพพาน

หรือผู้ชักพาเราให้รู้ธรรมคำสอนอันถูกต้องของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือการเจริญวิปัสสนาภาวนา หรือเจริญมรรค 8 อันเป็นคำสอนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของพุทธศาสนา ไม่มีสอนนศาสนาอื่นๆ ดังนี้

สังขารทั้งหลาย ในที่นี้ หมายถึงอะไร

มันน่าจะหมายถึง สังขารธรรม (จิต เจตสิก รูป)

ใช่มั๊ยครับ