ขอบคุณนะคะที่มาให้คำแนะนำ กรรมฐานมันก็ต้องเริ่มจาก สมถกรรฐานค่ะ คือกำหนดลมหายใจเข้าลมหายใจออก ก่อนจะเข้าวิปัสสนาได้ก็ต้องกำหนดลมหาย การปฏิบัตกรรมฐานของแพรก็เริ่มจากกำหนดลมหายใจรับรู้ทั่วสารภางค์กาย มันจะรู้สึกจนได้ยินเสียงลมหายใจเสียงเต้นของหัวใจ พอเรารู้กำหนดรู้แล้วนั้นทุกอย่างจะนิ่งมาก ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่เสียงลมหายใจเสียงหัวใจเสียงใบไม้เสียงอะไรก็ไม่ได้ยิน มันนิ่งมาก จากนั้นมันมีความสุขมากสุขเพราะจิตมันรู้สึกไม่มีอะไรเลยหลังจากที่ติดกับความสุขนั้นเราก็พยายามไม่ปรุงแต่งว่ามันเป็นสุข ตรงที่เราไม่ปรุงแต่งนั้นล่ะแค่แว็บเดียวมันไม่มีอะไรเลยไม่มีตัวเราไม่มีลมหายใจ ทุกอย่างมันเบามันว่างเปล่า ตอนนั้นและคะรู้สึก เห็นภาำพมีคนเต็มไปหมดเลยไม่รู้มาจากไหนเหมือนเค้ามานั่งรออะไรบางอย่างจนตัวเองตกใจเพราะไม่เคยเห็นในนิมิตนั้น พอมีนิมิตนั้นก็พยายามที่จะไม่คิดไม่ปรุงแต่งต่อเพราะไม่ต้องการ พอกำลังจะเข้าสู่ความไม่มีอะไรเลย นิมิตนั้นก็กลับขึ้นมาอีก พอออกจากสมาธิก็เลยแผ่เมตตาจิตให้สิ่งที่เห็นแต่ความรู้สึกนั้นเหมือนเค้ามาร่วมอนุโมทนาบุญ พอคลายจากสมาธินั้นแล้วเห็นอะไรก็ปิติไปหมด มีเมตตาจิต จิตนิ่งมาก เห็นสัตว์ต่างๆก็พูดคุยมันรู้สึกดีมากๆค่ะมันมีเมตตาจิตมาก มันไม่มีทุกข์อะไรเลย มองโลกแบบธรรมชาติทุกอย่างคือทำธรรมชาติ ดีมากๆๆ แต่ก็ยังไม่แน่ใจในนิมิตที่เราเห็น คือไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้ค่ะ แต่เชื่อในคำสั่งสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและยึดพระองค์เป็นหลักในการปฏิบัติเพื่อการหลุดพ้น แค่อยากรู้ว่านี่คือจิตปรุงแต่งหรือความจริงและถ้าเราไม่ได้ต้องการมีความรู้สึกหรือเห็น เราจะทำอย่างไรดีค่ะ ขอบคุณค่ะสำหรับคำตอบ แพรค่ะ

เค้าต้องการมาขออนุโมทนาบุญด้วยเฉยๆ

เขาลูกนี้ก็มีหลายภพภูมิแต่ไม่ขออธิบายมากเพราะพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะเรื่องนี้ เด๋วเค้าว่าจิตปรุงแต่งไปเอง แต่ขอยืนยันว่า ภพภูมิต่างๆมีจริงโลกวิญญาณมีจริง ทำดีได้ดีจริง สวรรค์มีจริง นรกมีจริง อันนี้ใครจะเชื่อไม่เชื่อก็ต้องลองพิสูจน์เองจ้า