“....ญาติโยมทั้งหลาย วันนี้จะพูดเรื่อง"บุญ"..

ผู้ที่ทำบุญคือผู้มีบุญ ผู้มีบุญจึงจะได้ทำบุญ
บุญทำให้เกิดความสุข
บุญทำให้เกิดความสบายกาย
บุญ ทำให้เกิดความสบายใจ

ผู้มีบุญ จึงเป็นผู้มีความสุข ทั้งชาตินี้และชาติหน้า
ผู้มีบุญ จึงทำให้เกิดบุญขึ้นมา

ผู้ไม่มีบุญ จึงไม่ค่อยได้ทำบุญ
เมื่อไม่ได้ทำบุญ ก็ไม่ได้เกิดบุญ

ผู้แสวงหาบุญ ก็จะได้บุญ และพบบุญ ได้เป็นผู้มีบุญ
ผู้มีบุญ จึงอิ่มเอมในบุญ เพราะบุญเกิดที่ใจ ใจจึงเย็น ใจจึงเป็นบุญ


ผู้ไม่มีบุญ ไม่คิดอยากจะทำบุญ
และไม่ค่อยคิดหาบุญ ก็ไม่ได้ทำบุญ

บุญทำให้เกิดความสุข ความร่ำรวยได้
ผู้ที่คิดอยากทำบุญ และได้ทำบุญ จึงเกิดความร่ำรวย และเป็นผู้มีบุญขึ้นมา
ผู้มีบุญ จึงเป็นผู้มีความสุขใจ และสุขกาย
ดังนั้น ผู้ไม่มีความสุข จึงเป็นผู้ไม่มีบุญ และบุญยังไม่เกิด

ผู้มีทาน ผู้รักษาศีล ผู้ปฏิบัติสมาธิภาวนา เป็นผู้ต้องการบุญ
บุญจึงเกิดกับผู้ได้กระทำบุญ
ผู้มีบุญจึงเกิดความสุข

จึงขอให้ญาติโยมทุกคนจงได้พากันทำบุญ คิดหาบุญ เพื่อให้เกิดความสุข
แก่ตนทุกท่านทุกคนเทอญ.."

แล้วเมื่อไรจะหลุดพ้นกรรมทั้งหลายละ (บุญ บาปมันคือกรรม ทำให้ต้องเกิด)

แม้ว่าเราจะทำบุญมากแค่ไหนหรือมากกว่ามหาสมุทรทั้งจักรวาล ก็ไม่สามารถเทียบได้กับการได้ละกิเลสแค่เสี้ยววินาที