ผู้จมมิดในหลุมคูถ
อานนท์ ! ภิกษุรูปนั้น..ชะรอยจักเป็นพระใหม่ บวชยังไม่นาน
หรือว่า...เป็นพระเถระผู้พาล..ผู้เขลา.
ข้อที่เราพยากรณ์โดยส่วนเดียวแล้ว จักกลับกลายไปเป็นสองส่วนได้อย่างไร?
อานนท์ ! เรายังมองไม่เห็นคนอื่นแม้สักคนหนึ่ง
ซึ่งเราได้วินิจฉัยประมวลเหตุการณ์ทั้งปวงแล้ว จึงพยากรณ์ไว้อย่างนั้น
เหมือนอย่างเทวทัต.
อานนท์ ! ตราบใด เรายัง..มองเห็น..ธรรมขาวของเทวทัต
แม้เพียง..เท่าปลายแหลมสุดแห่งเส้นขน,
ตราบนั้น..เราก็..ไม่พยากรณ์…เทวทัตว่า ..
..เทวทัต ต้องไปเกิดในอบาย..เป็นสัตว์นรก..ตั้งอยู่ชั่วกัลป์หนึ่ง
..ช่วยเหลืออะไรไม่ได้..ก่อน
อานนท์ ! เมื่อใดแล เรามอง…ไม่เห็น..ธรรมขาวของเทวทัต
แม้เพียง..เท่าปลายแหลมสุดแห่งเส้นขน,
เมื่อนั้น เราจึงพยากรณ์… เทวทัตว่า..
..เทวทัตต้องไป..เกิดในอบาย..เป็นสัตว์นรก..ตั้งอยู่ชั่วกัลป์หนึ่ง
ช่วยเหลืออะไรไม่ได้...
อานนท์ ! เปรียบเหมือน หลุมคูถลึกชั่วบุรุษ เต็มไปด้วยคูถ..จนปริ่มขอบหลุม ;
บุรุษคนหนึ่ง…พึงตกลงไปในหลุมคูถนั้นจนมิดทั้งตัว.
ยังมีบุรุษบางคน…หวังประโยชน์เกื้อหนุน
หวังความเกษมสำราญจากสภาพเช่นนั้น
หวังจะช่วย..ยกเขาขึ้น…จากหลุมคูถนั้น,
บุรุษนี้จึงเข้าไปใกล้…เดินเวียนดูรอบ ๆ…หลุมคูถนั้น
มองไม่เห็นอวัยวะของคนในหลุมนั้น
แม้เพียง..เท่าปลายแหลมสุดแห่งเส้นขน…ที่ยังไม่ได้เปื้อนคูถ
ซึ่งตนพอจะจับยกขึ้นมาได้. ข้อนี้ฉันใด ;
อานนท์ ! เมื่อใด..เรามอง..ไม่เห็น..ธรรมขาวของเทวทัต
แม้เพียง..เท่าปลายแหลมสุดแห่งเส้นขน,
เมื่อนั้น…เราจึงกล้าพยากรณ์.. เทวทัตว่า..
…เทวทัตต้องไป..เกิดในอบาย ..เป็นสัตว์นรก.. ตั้งอยู่ชั่วกัลป์หนึ่ง…
..ช่วยเหลืออะไรไม่ได้…ฉันนั้นแล.__
