เคยมีแค่ครั้งเดียวนั่งไปได้สัก30 นาที

ผมคิดพวกเรื่อง อริยสัจในหัวไปบางจังหวะอารมย์บางอารย์
รู้สึกเกิดปิติประหลาดๆ มันสุขแบบ มองโลกทั้งโลกแล้วปลง

ที่ว่า นั่งไปได้ 30 นาที คุณทำยังไงครับ

ว่าง ๆ ลองอ่านๆที่นี่ดูก่อนนะครับ

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=3.0

จัดว่าเป็นธรรมานุสสติได้เหมือนกันครับ พิจารณาถึงความตายเป็นมรณานุสสติ

จริงจะว่าไปแล้วถ้าเอาดีทาง"อานาปานสติแบบพุทโธ" เขาให้ผนึก3 กรรมฐานเข้าด้วยกัน
1. อานาปานสติคือรู้ลมหายใจเข้า หายใจออก จิตจะตั้งมั่นได้ก่อน
2. กายคตานุสสติ หมวดรู้อวัยวะในกายนี้ มีอานิสงส์มากหากเจริญเปนประจำ
เพราะละสังโยชน คือสักกายะทิฏฐิได้
3. อสุภะกรรมฐาน คือเหนร่างกายเปนของน่าเกลียดไม่สวยงาม ไม่มีไรที่จะน่ายึดถือ
หรือทำให้เพลิดเพลินแม้แต่นิดเดียว ผู้ที่เจริญมากสามารถเดินเอามรรคผลได้ในชาตินี้

จริงต้องบวกอีก1 กรรมฐานคือ มรณานุสสติ เข้าไปด้วย เหนความตายตลอดลมหายใจเข้า-ออก
"ร่างกายนี้เปรียบประดุจท่อน หากปราศจากวิญญาณไปแล้ว ร่างกายนี้ก้ไร้ค่าหาสาระอะไรไม่ได้
ความตายเป็นสิ่งที่แน่นอน แต่สังขารร่างนี้ไม่แน่นอนมีความไม่เที่ยงตลอดเวลา ใช้เจริญเพื่อ
"มีสติให้เกิดความไม่ประมาทตลอดกาล"

ขอบพระคุณครับ แค่ข้อ 1 ผมก็แย่แล้วครับแต่จะพยายามต่อไปครับตามคำแนะนำ เพราะผมกำหนดลมหายใจทีไรหายใจติดขัด รู้สึกอึดอัดทุกที

คืออยากรบกวนสอบถามจริตสำหรับตัวผมเพื่อปฏิบัติได้ถูกต้องอะครับ ตั้งใจสมัครเพื่อมาถามเลยครับ


คงจะเริ่มจาก ผมตั้งแต่เด็กๆ มักชอบมอง พวกโกฐ ในวัดแล้วรู้สึกว่าคนเรามันไม่เที่ยง อย่างบางทีเข้าวัดไปทำธุระก็มักชอบไป เดินดูรูปผู้เสียชีวิตบริเวณตามโกฐต่างๆ
หรือ ไปตรงเมรเผา ดูขี้เถ้าเศษกระดูก แล้วก็มองปลงๆ จากนั้นก็กลับมาใช้ชีวิตประมาทเหมือนเดิม
ตอนเด็กๆก็จำได้ว่าบวชเณรฤดูร้อน 1 เดือน แต่เคร่งมาก 10 ข้อปฏิบัติ
ท่องไว้ในใจว่าไม่ให้บกพร่อง เณรเพื่อนกันชวนประแป้งแอบกินมาม่า ก็ปฏิเสธ
วัยรุ่น ก็เฮฮาไปตามประสา ออกแนวแรง วัดวาไม่เข้าทำบุญเหมือนที่แม่คอยสอนแบบตอนเด็กๆ ออกแนวบางช่วงมะค่อยอยากไหว้พระเจ้าในเมืองด้วยซ้ำไป
ตอนนี้วัยรุ่นตอนปลาย(มากๆ) ผ่านมรสุมมาพอสมควร เริ่มมีจิตใจอยากกลับมาปฏิบัติหลังจากที่ไม่ค่อยสนใจมานานนนนนมากก
มีอยู่ช่วงนึง เมื่อสองสามปีก่อน ผมคิดพวกเรื่อง อริยสัจในหัวไปบางจังหวะอารมย์บางอารย์ ก็เฮฮาสังสรรค์กับเพื่อน จังหวะนั้น รู้สึกเกิดปิติประหลาดๆ มันสุขแบบ
มองโลกทั้งโลกแล้วปลง อย่างกำลังประชุมเจ้านายพูดเรื่องผลกำไรบริษัทต้องโต ผมก้จะมองอะไรไปแนวอริยสัจถึงความประมาทของ่ชีวิตมนุษย์ เป็นแบบนี้อยู่ไม่แน่ใจ
แต่ประมาณหลายวัน สุขปิติแบบปลงๆกิเลศแบบงงมาก
หลังจากนั้นก็แหะๆ ใช้ชีวิตประมาทเหมือนเดิมอีก แต่ตอนนี้เริ่มสนใจธรรมมะอยากปฏิบัติมากขึ้น นั่งสมาธิก็แพ้ความเพียรทุกที เคยมีแค่ครั้งเดียวนั่งไปได้สัก30นาที
ผมเข้าใจเลยว่าคำว่า 84000 พระธรรมขันธ์ของพระพุทธเจ้ามาจากในจิตคืออะไร เพราะอยู่ๆในหัวเข้าใจเรื่องการแผ่เมตตาเข้ามาแบบลึกซึ้งมากๆทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตอนนั่งอยู่
หรือว่าอะไรก็มะได้คิดเรื่องนี้เลย อยู่ๆแปลบเข้ามาทีเดียว เข้าใจแจ่มแจ้ง แต่ของอย่างงี้ไม่กล้าพูดกะคนใกล้ตัวว่าเข้าใจได้ยังไง กลัวโดนด่าว่าบ้า
หลังจากนั้นก็แป๊กแล้วครับ นั่งได้ไม่เคยเกิน ชม. แถมไม่มีอะไรคืบหน้า อาจเพราะมะได้ทำบ่อยๆด้วย

พูดมาซะยาวว เพื่อที่จะให้ท่านผู้รู้ในห้อง ช่วยรบกวนชี้ทางธรรมแก่ผู้โง่เขลาอย่างผมด้วยครับ เมตตาด้วยครับ ว่าจริตผมมันควรดูจิต หรือว่าเป็นพวกจริตอะไร

การปฎิบัติของตัวผมเองจะมีการปฎิบัติ2เวลาคือ ตื่นนอนตอนเช้า และก่อนเข้านอนส่วนตลอดทั้งวันจะพิจารณาสิ่งต่างๆให้อยู่ภายใต้กฎของพระไตรลักษณ์ให้มากที่สุดประกอบกับ เจริญสติไม่ให้ใจลอยฟุ่งซ่านแม้ทำงานก็ใจจดอยู่ที่งานให้มากที่สุดด้วยการดำรงอยู่ในสติ
ผมสังเกตุตัวเองว่าตื่นนอนตอนเช้าทำสมาธิจะเกิดความสงบและจิตตั้งมั่นได้เร็วและพิจารณาได้ดีกว่าตอนกลางคืนก่อนเข้านอน
เรื่องการพิจารณาความตายเป็นเรือ่งที่ควรพิจารณาให้มาก ต้องขอโทษหากต้องเอ่ยเรื่องนี้คือวันนี้เองไปติดต่อธุระ หมาตัวเล็กของลูกจ้างร้านนั้นวิ่งออกนอกถนนใหญ่โดนรถชนแบบเฉี่ยวกระเด็นไปกลางถนนทุกคนมองไปที่ร่างของหมาตัวเล็กที่เคลื่อนไหวไม่ได้ผมลุ้นเอาใจไม่ให้รถที่วิ่งตามข้างหลังไม่ไปเหยียบซ้ำและให้ไฟแดงขึ้นไวๆเจ้าของไปยืนรอที่ขอบทางถนนเตรียมเอาร่างหมาออกมา ผมมองเห็นการกระตุกของร่างกายของหมา ในขั้นแรกหางหมาสั่นกระตุกแล้วร่างกายกระตุก2 3 ครั้งแล้วนิ่งไป พอถนนว่างเจ้าของหมาเอาร่างออกมาจากกลางถนน แฟนผมเข้าไปปั๊มหัวใจดูม่านตาหมา(เป็นพยาบาล) ผมตรวจดูว่าไม่มีบาดแผลแต่กระดูกซีกโครงน่าจะหัก แฟนผมกับผมอาษาจะนำไปโรงบาลสัตว์แล้วเอาขึ้นรถวิ่งเข้าตัวเมืองประมาณ1กิโลเมตร จังหวะแฟนผมมองเห็นโรงบาลบอกให้ผมหยุดรถอุ้มหมาเข้าไปในโรงบาลแต่หมอสัตว์บอกหลังเช็คหัวใจว่าหมาตายแล้ว หมอสัตว์บอกว่าไม่มีการเต้นของหัวใจเลย จึงนำร่างหมากลับไปให้เจ้าของที่ร้านนั้น อารมณ์ของผมก็เกิดเป็นความสลดใจแล้พิจารณาว่าความตายมันเป็นของจริงแท้พึ่งเห็นมันอยู่แวบๆไม่นานเท่าไหร่มันก็ตายแล้ว ผมก็บอกแฟนว่าแค่อยากให้เขาพ้นทุกข์ก็ได้กุศลแล้ว ครับผม

เป็นธรรมดาครับสำหรับปุถุชน เพราะจิตยังมีหลงไปนั่นไปนี่ และบางทีก็ไปยึดติดกับสิ่งนั้น ก็เป็นเพราะยังขาดการปฎิบัติธรรม ทางแก้นั้นก็ให้นั่งสมาธิไปแล้วให้ดูการเกิดดับของจิตแต่ไม่ใช่เพ่งดูนะ เดี๋ยวจะไม่เห็นการเกิดดับ
แต่ให้ดูสภาวะของจิตที่เกิดขึ้นมาไปเรื่อย แค่เป็นผู้ดูอยู่แค่นั้นเอง ถ้าเราทำจนคล่องแล้วบางทีไม่ต้องนั่งสมาธิก็สามารถที่จะกำหนดจิตได้(แต่ไม่ใช่บังคับจิต)เพราะการกำหนดจิตคือจิตที่เกิดขึ้นจากสภาวะใดสภาวะหนึ่งและก็ใช้จิตตามรู้ แต่การบังคับจิตนั้นจิตยังไม่เกิดสภาวะอะไรขึ้นมาแต่เราก็ไปบังคับให้มันเกิด (ปรุงแต่งจิต)เพราะทุกๆอย่างมีแต่จิตเท่านั้นที่เกิดขึ้น และก็ดับไปเท่านั้นเองครับ

หลวงฟังเทศน์ หลวงพ่อทูล ขิปปปัญโญ มากๆนะครับ